Οι τσίχλες κάνουν παιχνίδια στους κισσούς
Οι τσίχλες είναι αισθητά αυξημένες μετά την κακοκαιρία και καρτέρια σε ρεματιές και «στενά ανεβάσματα» κερδίζουν το ενδιαφέρον των κυνηγών
Πέντε βαθμούς κάτω από το μηδέν, έδειχνε το θερμόμετρο το χάραμα και όλα γύρω από το ποτάμι ήταν “ντυμένα” με ένα λευκό πέπλο πάγου που έκανε την πρώτη επίσκεψη του Χειμώνα για φέτος, ακόμα πιο ειδυλλιακή στα μάτια μας.
Μουδιασµένα από το κρύο
Τα πόδια είχαν μουδιάσει από το κρύο και σε κάθε βήμα τα σπαρτά έσπαγαν σαν να ήταν από γυαλί. Το πρώτο σκάσιμο του ήλιου έκανε το κρύο ακόμα πιο έντονο αλλά ήδη είχαν πέσει οι πρώτες τουφεκιές, τα πρώτα τσιχλοκότσυφα έμπαιναν χαμηλά για να πιάσουν τους κισσούς.
Σε αντίθεση με την Αρκαδία που είχε περισσότερους “μαύρους” τις τελευταίες μέρες, η Μεσσηνία είχε σχεδόν αποκλειστικά τσίχλες. Μάταια ήλπιζα σε κάποια κοπαδάκια με “κοκκινούλες”, όμως, παρά την αλλαγή του καιρού δεν μπήκαν.
Ο πάγος και ο ήλιος είναι οι καλύτερες συνθήκες για το καρτέρι στους κισσούς γιατί κάνει τα πουλιά να μπαίνουν πιο αραιά μετά το χάραμα και για μία “γεμάτη” ώρα αφού σηκωθεί ο ήλιος. Περιμένουν να αρχίσει να σπάει ο δροσόπαγος και κατεβαίνουν λίγα λίγα. Τα χιόνια της τελευταίας εβδομάδας ήταν, όπως πίστευα, η μοναδική μας ευκαιρία να ρεφάρουμε τη φετινή κακή τσιχλοχρονιά.
Μερικές μέρες μετά τον χιονιά οφείλω να ομολογήσω πως μάλλον ήμουν παραπάνω αισιόδοξος, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος που ήταν μέτριο… Θυμάμαι το πρώτο καρτέρι τσίχλας στην αρχή της κακοκαιρίας, όταν επικρατούσε ένας δυνατός βορειανατολικός και έχοντας το μισοχιονισμένο βουνό πίσω μας, στα σύνορα με την Αρκαδία, να είναι σχεδόν απογοητευτικό. Το αμέσως πιο απογοητευτικό είναι πως κάπως έτσι συνεχίστηκαν και οι δύο πρώτες μέρες του χιονιού, χωρίς πουλιά.
Διαψεύσεις
Πολλοί πίστευαν πως μετά τα χιόνια του Φλεβάρη η Πελοπόννησος θα “δούλευε” πολύ καλά σε ότι αφορά τις τσίχλες, ωστόσο οι μέρες που κύλησαν τους διέψευσαν απομακρύνοντας τις αισιόδοξες προβλέψεις.
Μετά την 3η μέρα οι άνεμοι άρχισαν λίγο να πέφτουν, η συννεφιά να φεύγει και ο βραδινός πάγος να κάνει το χώμα και τα νερά στα ορεινά… μάρμαρο. Κάτι άρχισε να φαίνεται, ίσως όχι στην ένταση, την έκταση και τον όγκο που ελπίζαμε, αλλά λίγες τουφεκιές στο καρτέρι άρχισαν να πέφτουν. Δεν μπορούσαν τα πουλιά να είναι μέρα νύχτα στα ορεινά.
Στα «κισσοκάρτερα» της Αρκαδίας
Τα χιόνια στα ψηλά έριξαν τα λίγα πουλιά που είχαν στα ρέματα και τους κισσούς. Τα “κισσοκάρτερα” της Αρκαδίας άρχισαν πολύ αργοπορημένα να χαρίζουν μερικές τουφεκιές, αν και ακόμα και έτσι δεν μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με τις προηγούμενες χρονιές. Τα περισσότερα πουλιά που θηρεύτηκαν ήταν κοτσύφια.
Τα πρωινά ήταν αρκετά καλύτερα από τα απογευματινά, ενώ τα ανεμιστά χρειάζονταν αρκετή υπομονή για να βάλουν μερικά τσιχλοκότσυφα στην πουλιάστρα. Το πρόβλημα ήταν ότι τα πουλιά ήταν σχετικά λίγα και οι τόποι μεγάλοι. Έτσι, μετά από 2-3 τουφεκιές περνούσε αρκετή ώρα μέχρι να ξαναμαζευτούν στο ίδιο μέρος. Αν μου έκανε κάτι τρομερή εντύπωση ήταν η επιφυλακτικότητα τους. Έστριβαν με την παραμικρή κίνηση και δεν χάριζαν τουφεκιά χωρίς καλή φυλάχτρα.
Κάποιοι το αποδίδουν στην κυνηγετική πίεση, εγώ πιστεύω πως οφείλεται στην νευρικότητά τους επειδή έγιναν απότομες μετατοπίσεις, όπως πολλές φορές συμβαίνει με τις τσίχλες των μπασιμάτων. Αντίθετα με το καρτέρι, στο περπατητό που αποδίδει αρκετά καλύτερα τις τελευταίες μέρες, οι τσίχλες δεν βγαίνουν με τίποτα από τα πυκνά.
Έτυχε να παρατηρώ αρκετές φορές πουλιά 20 μέτρα δίπλα μου στις άκρες των κισσών, να τουφεκάω και να μην κουνιούνται καθόλου, σαν να μην άκουγαν τις τουφεκιές.
Στην ίδια, υποτονική ρουτίνα
Μετά από τρεις μέρες πάγου ο καιρός μαλάκωσε και πάλι στο Νότο και τα καρτέρια άρχισαν να γυρνούν ξανά στη συνηθισμένη υποτονική τους ρουτίνα. Όλο το ενδιαφέρον το χάραμα και το σούρουπο.
Τα πουλιά ωστόσο είναι αισθητά αυξημένα μετά την κακοκαιρία, καρτέρια σε ρεματιές και «στενά ανεβάσματα» κερδίζουν το ενδιαφέρον, εκεί που άλλα διπλανά σε ανοιχτές πλαγιές μετρούν μονοψήφιες τουφεκιές. Οι κισσοί πολύ αποδοτικότεροι σε σχέση με τους ελαιώνες αυτή την ώρα…
