Μάνη, ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Βαλκανικής χερσονήσου. Για τους πιο ρομαντικούς ο τόπος που φιλοξενούσε κατά την αρχαιότητα την ¨πύλη του Άδη¨, για μένα ένας συνδυασμός πέτρας και θάλασσας που έχει χαραχτεί βαθειά στη καρδιά μου και έχει συνδυαστεί όσο τίποτα άλλο με τα περάσματα των τρυγονιών.
Μου είναι αδύνατον να προσπαθήσω να φέρω στο μυαλό μου κάποιο Σεπτέμβρη και να μην θυμηθώ τον αέρα που βούιζε τη νύχτα ανάμεσα στα βράχια, το φεγγάρι που αντανακλούσε στις πέτρες και έκανε τη νύχτα μέρα, την ανατολή με φόντο τα Κύθηρα, το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και εκείνο το τρέμουλο στα γόνατα όταν με το πρώτο φως άκουγες τις τουφεκιές να αντιλαλούν στις πλαγιές μέχρι να έρθει και η δική σου σειρά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ωραιότερος τόπος γι αυτό το θήραμα, δεν νομίζω ότι ταιριάζουν αλλού περισσότερο οι παλικαρίσιες σπαθάτες φτερούγες του όταν ανεβαίνουν τις ρεματιές, εκείνη η γλυκιά προσμονή τα βράδια στο Πόρτο Κάγιο που τα ελάχιστα φώτα δεν χαλάνε τίποτα από την απεραντοσύνη της Μάνης και ο ήχος από τους τρυγονοσούρτες που περνάνε ασταμάτητα σε κάνουν να μην κλείνεις μάτι από την αγωνία.
Ο λάλος της πέρδικας σε κάποια γκρεμίλα στο βάθος έχει και αυτός τη σημασία του ακόμα και αν δεν την κυνηγάς, σου θυμίζει πόσο μακριά από τον πολιτισμό είσαι, και όχι άδικα, ο χρόνος όσο και αν προσπαθούμε να τον επιβάλουμε στους ρυθμούς της, έχει σταματήσει χρόνια πίσω και αντιστέκεται πεισματικά. Γερολιμένας, Βάθεια, Πόρτο Κάγιο, Μαρμάρι, Μιανές, Κοκκινόγεια, Κορογοννιάνικα, Λάγια, Καινούργια χώρα, όλα έχουν αμέτρητες ιστορίες να διηγηθούν και ατέλειωτες αναμνήσεις από κυνηγούς που ή την επισκέφτηκαν και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους ή την ερωτεύτηκαν και έδωσαν υπόσχεση να την περπατάνε κάθε χρόνο με τις πίκρες και τις χαρές της.
Ο τόπος είναι απέραντος και όταν έχει πέρασμα θα τουφεκίσουν όλοι. Λίγα είναι τα καρτέρια με την στενή έννοια του όρου, λίγα με αρκετό περπάτημα μέσα στη νύχτα και σημάδια από πέτρες που ακόμα και οι πιο έμπειροι πολλές φορές ξεχνούν, ενώ όλοι πιάνουν τις ρεματιές και τις λάκες που οδηγούν από τη θάλασσα μέχρι τις κορυφές.
Όσο πιο πολύ αέρα έχει, τόσο περισσότερο δουλεύουν τα καρτέρια που βρίσκονται χαμηλά ανάμεσα στα βουνά, προστατευμένα από τις ριπές του ανέμου και απάγκιο για τα πουλιά που αδυνατούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους και επιστρέφουν στη στεριά. Απόλαυση να τα ακούς από το σφύριγμα των φτερών τους να περνούν πριν ξημερώσει και να κάθονται στα φρύγανα, τις νύχτες με φεγγάρι φαίνονται σαν σκιές στο φεγγαρόφωτο, τις άλλες τα ακούς να σηκώνονται από κάτω όσο προσπαθείς να φτάσεις στο καρτέρι σου.
Όταν το πέρασμα είναι δυνατό, τουφεκούν όλοι, πρώτα όσοι βρίσκονται στις ρεματιές και στα λίγα πουρναρωτά του τόπου και όσο προχωρά η μέρα και τα πουλιά ανεμίζουν, η Μάνη γεμίζει τουφεκιές μέχρι τις πιο ψηλές κορυφές της. Όσο πιο ντυμένος είναι ο τόπος με ελιές η κοντοπούρναρα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να το δεις και να το τουφεκίσεις ακόμα και τις αδιάφορες καιρικά μέρες, γι αυτό η Λάγια και τα Κορογοννιάνικα συγκεντρώνουν πάντα τον μεγαλύτερο όγκο των κυνηγών και έχουν τα περισσότερα καρτέρια.
Τα λίγα πουλιά που θα πιάσουν αποβραδίς ή όσα παρέμειναν στον τόπο από τις προηγούμενες μέρες συγκεντρώνονται στις ντυμένες πλαγιές για ασφάλεια και θα σηκωθούν μόνο με τις πρώτες τουφεκιές ή κάποιους που κάνουν περπατητό. Αν και τα πουρνάρια όμως δεν σε αφήνουν ποτέ ατουφέκιστο, η θέα ενός κοπαδιού που μπαίνει με τις άσπρες κοιλιές τους μέσα στην πέτρα στο Ταίναρό ή την Καινούργια χώρα, είναι ένα θέαμα που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Νύχτες με βόρειους δυνατούς ανέμους, νύχτες με φεγγάρι ή με ξαφνικά μπουρίνια βαθειά στη θάλασσα δύσκολα αφήνουν ασυγκίνητο τον κυνηγό της Μάνης, είναι οι τρεις συνθήκες που μαρτυρούν πως ίσως αύριο είναι η μέρα που περιμένουν.
Αν και κατά καιρούς έχουν γίνει καλά περάσματα ακόμα και τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος διάδρομος αποδημίας είναι από τους σημαντικότερους και η τελευταία στεριά της βαλκανικής χερσονήσου κάτι παραπάνω από ιδανική για μια τελευταία στάση, οι καλύτερες ημερομηνίες είναι πάντα από 5 μέχρι 14 του Σεπτέμβρη. Πλέον η διαδρομή για τη Μάνη είναι γεμάτη σκέψεις βλέποντας τους δρόμους που έσκισαν στη μέση κάτι παλικαρίσια περδικοβούνια, αφήνοντας την Αρεόπολη, φτάσαμε εκεί που λίγοι είχαν ψυχή να ανέβουν τελικά.
Αν ούτε και οι ίδιοι οι Μανιάτες δεν κατάφεραν να κρατήσουν μακριά την μάστιγα των ανεμογεννήτριων, τρέμω για την εξέλιξη τους σε έναν από τους τελευταίους ίσως τόπους που ζεις πραγματικά των ρυθμό των περασμάτων μακριά από ότι σου θυμίζει πολιτισμό.
