Η λεγόμενη «αίσθηση του θηράματος» είναι μια έννοια που, συνήθως, αναφέρεται στα κυνηγόσκυλα… Λάθος κατά την άποψη μου, γιατί περισσότερο αφορά τον ίδιο τον κυνηγό!
Του Λεωνίδα Καραμαούνα
Μαζί με την όραση και την ακοή, η «αίσθηση του θηράματος» σε έναν κυνηγό, δεν είναι τίποτα άλλο από την ικανότητα να… σκέπτεται σαν το θήραμα. Και αυτή η διαίσθηση του κυνηγού οξύνεται περισσότερο όταν λείπει το κυνηγόσκυλο, γιατί εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει μόνος του, χωρίς να βασίζεται στις οσφρητικές και άλλες ικανότητες του κυνηγετικού σκύλου… Η διαίσθηση του κυνηγού, δεν είναι κάτι με το οποίο κάποιος γεννιέται. Αντιθέτως, είναι κάτι που καλλιεργείται και βελτιώνεται μέσα από την γνώση και την εμπειρία.
Για να διευκολυνθεί λοιπόν στην απόκτηση της γνώσης, ο σωστός κυνηγός θα πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να απαντήσει σε πέντε καίρια ερωτήματα:
-Τι τρώει το θήραμα ή τα θηράματα που μας ενδιαφέρουν;
-Που βρίσκεται η κάθε διαφορετική τροφή του διαιτολογίου του;
-Ποιές ώρες της ημέρας επισκέπτεται τις συγκεκριμένες καλλιέργειες;
-Ποιούς κινδύνους αντιμετωπίζει στην αναζήτηση της τροφής;
-Ποιές ώρες αναπαύεται, παίζει και κουρνιάζει;
Από την στιγμή που κάποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, συνάγεται ότι ξέρει τις συνήθειες του θηράματος. Έτσι, δεν γίνεται να αναζητά το ντοπιάρικο ορτύκι στα ρίζια και στα βαρικά και να μην γνωρίζει τι να γυρέψει στις αποσιταριές και στα τριφύλια.
Ή ακόμα να ψάχνει για τσίχλες στις πατατιές και στα όψιμα μποστάνια και όχι στα λιοστάσια και στις κουμαριές. Σήμερα, η τεχνολογία προσφέρει με ευκολία και ταχύτητα την οποιαδήποτε πληροφορία. Ο κυνηγός μπορεί να ανατρέξει και να ενημερωθεί με ποια φυτικά ή ζωικά είδη διατρέφεται το θήραμα και ακόμα αν τα είδη της αρεσκείας του, ευδοκιμούν στον τόπο που ασκεί την δραστηριότητά του. Έχοντας αυτή τη γνώση, ο κυνηγός ουσιαστικά έχει την «αίσθηση του θηράματος», αυτή με την οποία θα συναγωνισθεί με το ένστικτο του θηράματος.
Ιδού, λοιπόν, μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις στο κυνήγι της τσίχλας, όπου ο κυνηγός θα πρέπει να μπορεί να σκεφτεί σαν το θήραμα που κυνηγάει
Περίπτωση 1η: Ο παγετός
Η μέρα είναι τυπικά χειμωνιάτικη, με τον πρωινό πάγο, την χαμηλή θερμοκρασία και την καθαρή ατμόσφαιρα. Η νυχτερινή ξαστεριά και η άπνοια έχει παγώσει τις νερολακούβες και λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει, το κρύο γίνεται ανυπόφορο, όπως και το «ξύλιασμα» των χεριών. Η ακινησία στο καρτέρι είναι ό,τι χειρότερο, μα ακόμα χειρότερο είναι ότι έχει περάσει μισή ώρα από την στιγμή που καλοξημέρωσε και δεν έχει φανεί ούτε μια τσίχλα.
«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, λέει η παροιμία και σίγουρα αυτή η μέρα δεν θα έχει πουλιά», σκέπτεται ο κυνηγός. Στην ώρα επάνω τα μαζεύει και αποχωρεί, χωρίς να τον πονηρεύει ο μισολιωμένος πάγος και η λάσπη που βαραίνει τις μπότες του στο περπάτημα. Φεύγει απογοητευμένος και ανίδεος για το τι συμβαίνει, μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το καρτέρι του.
Οι τσίχλες είναι εκεί, στον κυνηγότοπο, μέσα στις πυκνές ρεματιές και στους βατιώνες, εκεί που το χώμα δεν έχει παγώσει και το σκουληκάκι, ο σπόρος και η χαμάδα ελιά, αποτελούν διαθέσιμη απάγωτη τροφή. Ποιός ο λόγος να «ξεμυτίσει» η τσίχλα και να ανεμίσει. Θα το κάνει βέβαια αργότερα, για αλλαγή τόπου και είδους τροφής, όταν ο ήλιος ανέβει ψηλά και οι θερμές ακτίνες του λιώσουν τον πάγο. Μόνο τότε οι τσίχλες θα ξεκινήσουν το πήγαινε-έλα, περνώντας χωρίς να ανησυχούν πάνω από τα έρημα καρτέρια.
Περίπτωση 2η: Το απάγκιο
Ο δυνατός άνεμος είναι ένα από τα στοιχεία της φύσης, που ενοχλεί τα φτερωτά και ιδιαίτερα τα μικρά σε μέγεθος. Είτε είναι βοριάς, είτε νοτιάς, όταν η ένταση είναι μεγάλη τα εμποδίζει στην ομαλή πτήση και τα κουράζει. Το σκηνικό εκτυλίσσεται ένα Σάββατο, σε κάποιο κυνηγότοπο, με παγωνιά και άπνοια, δηλαδή καιρό ιδανικό για τσίχλες.
Εκείνο το πρωινό έγινε ένα καταπληκτικό κυνήγι, με τα πουλιά να ανεμίζουνε μέχρι το μεσημέρι και τους κυνηγούς να έχουν τις πουλιάστρες πολυφορτωμένες. Κοντολογίς πουλιά θησαυρός!
Σε μια διήμερη έξοδο ή ακόμα και σε δύο συνεχόμενα πρωινά (Σάββατο και Κυριακή), η συνηθισμένη ερώτηση το βράδυ της μέρας που είχε πουλιά… που θα πάμε για τσίχλες αύριο… φαντάζει αν όχι κακόγουστο αστείο, τουλάχιστον αφελής. Μα φυσικά το κυνήγι θα γίνει στον ίδιο τόπο, σ’ αυτόν που βρίθει από πουλιά. Το χάραμα της επόμενης ημέρας, ο δυνατός παγωμένος αέρας κοκκινίζει τις μύτες και τα αυτιά. Ελάχιστες είναι οι μαύρες τσίχλες και η απόλυτη απραξία στη συνέχεια, φέρνει μονάχα απογοήτευση και γκρίνια.
Τι να έγιναν άραγε τα χθεσινά πουλιά, γιατί εξαφανίστηκαν; τα κατάπιε η γης; αναρωτιέται με περισσή αφέλεια ο κυνηγός, «ταμπουρωμένος» πίσω από μια μεγάλη πουρνάρα, που μετριάζει τον αέρα. Ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό, πως γίνεται να αποζητά ένας κυνηγός των 80 κιλών, απάγκιο για να προφυλαχθεί και δεν θα κάνει το ίδιο μια τσίχλα των 80-100 γραμμαρίων. Το μικρό πουλί με τον ακόμα μικρότερο εγκέφαλο, προέβλεψε την καιρική αλλαγή και μετακινήθηκε το σούρουπο ή κατά την διάρκεια της νύχτας σε τόπο απάγκιο, που από την περίοδο της εγκατάστασής του έχει επισημάνει. Και μάλιστα άλλο είναι το απάνεμο για τον ισχυρό βοριά και διαφορετικό για τον «ύπουλο» νοτιά.
Οπωσδήποτε το κάθε θήραμα έχει τον βιότοπό του και τις ιδιαιτερότητές του και πάνω σε αυτές θα εστιάσει ο κυνηγός και θα «ζορίσει» το μυαλό του. Στο ντοπιάρικο τρυγόνι, ο κυνηγός στήνει το καρτέρι του στα λιόσπορα και στις σιτοκαλαμιές και στην φάσσα, στα καλαμπόκια και στα δρυοδάση.
Αν λοιπόν θέλει ο κυνηγός να επιστρέφει ευχαριστημένος και να μειώσει στο ελάχιστο τις κούφιες ημέρες, είναι απαραίτητο εκτός από την γνώση, να μάθει να σκέπτεται σαν το θήραμα.
