Κάμποσες φορές βρεθήκαμε στις πλαγιές του Καλλίδρομου αναζητώντας βελουδομάτες. Ο τόπος βολεύει γιατί και γνώριμος είναι και σχετικά κοντινός, οπότε και έστω και οριακά εντάσσεται στους μπεκατσότοπους μονοήμερης εξόρμησης…
του Χάρη Αρχοντάκη
Οι αναμνήσεις σε αυτόν τον απέραντο κυνηγότοπο με την ξεχωριστή ομορφιά, προκρίνουν ανάλογα με εποχή και συνθήκες, τα ψηλώματα από το Ελαφοβούνι, μέχρι τα χαμηλότερα προς την Μενδενίτσα. Προς εκεί κανονίσαμε να πάμε με τον Παρασκευόπουλο, ψάχνοντας όμως χωριστούς τόπους, επειδή είχε μαζί μια σεττερίνα που “ζητούσε”, κάνοντας τα δικά μου αρσενικά τελείως ανυπάκουα.
Ο καιρός ήταν ιδανικός για κυνήγι, αφού η χαμηλή νέφωση ακουμπούσε τις κορφάδες από τα έλατα και η ψύχρα ήταν αισθητή. Για παραπάνω από δυο ώρες συνέχισα στις παρυφές του ελατιά, γύρω από ανοίγματα, κοντά σε τρεχούμενα και μέσα σε φτεριάδες χωρίς κανένα σημάδι.
Ο καθένας μας ξέρει τα σκυλιά του τόσο σε επίπεδο ικανοτήτων, όσο και ενεργειών. Όταν τα δικά μου τρέχουν διαρκώς και ολοένα ανοίγονται περισσότερο, σημαίνει πως στον τόπο δεν βρήκαν κανένα ενδιαφέρον. Από πετούμενα μόνο μερικές ελατότσιχλες φάνηκαν. Στις 11, όταν άλλαξα περιοχή, ήρθε μήνυμα από τον Λιάκο πως πήρε την πρώτη.
Αλλάζοντας τόπο…
Απέραντο δάσος οι δυτικές πλαγιές από Δρυμαία προς Τιθρόνιο, και σε λίγα σημεία αδιαπέραστο. Εκεί τα σκυλιά άλλαξαν συμπεριφορά, ωστόσο τα πυκνά δεν άφηναν πολλά περιθώρια ορατότητας. Η πρώτη που βρήκαν συγκαταλέγεται στις ευκολότερες. Εκεί που ήταν έμεινε, μπλοκαρισμένη σε ασυνήθιστα κοντινή απόσταση. Προβλέψιμο σήκωμα, ομαλή και η πτώση της.
Η δεύτερη αποδείχθηκε “μαστόρισσα”, αφού τρεις φορές την σήκωσαν. Μας έκανε κυριολεκτικά πλάκα, προκαλούσε και κορόιδευε… Προκαλούσε γιατί κάθε φορά που σηκωνόταν πήγαινε σε πολύ κοντινό σημείο, και κορόιδευε γιατί λες και είχε μάτια πάνω από τις πυκνούρες, ποτέ δεν άφησε τα σκυλιά να πλησιάσουν τη θέση της.
Μας ανάγκασε να κατεβούμε στον πάτο μιας πλαγιάς, που στη επιστροφή μου βγήκε η ψυχή να την ανέβω. Πολλές φορές λέμε πως σηκώσαμε το ίδιο πουλί τόσες φορές, όμως τυχαίνει να μην είναι το ίδιο πάντα. Η δική μου ήταν. Γιατί κάθε φορά φρόντιζε να μου δείχνει ακριβώς που έπιανε. Και μετά ξανάρχιζε αυτό το “με βλέπεις – σου φεύγω”, που επαναλήφθηκε σε δυο περιπτώσεις ακόμη, ώσπου τα παράτησα. Την σιχτίρισα, αλλά χαλάλι της, άξιζε να νικήσει.
Ώρα 3 αντάμωσα με τον Λιάκο που στο μεταξύ τις είχε κάνει τρεις, απόδειξη πώς όλοι οι π………ες τυχεροί είναι. Εκείνη την ημέρα έβαλα στο χέρι ακόμη μία, ωστόσο δυνατή ανάμνηση έμεινε εκείνη η ρουφιάνα η “μαστόρισσα”…
