Αναζητώντας φάσσες στις πλαγιές του Βέρµιου – Απέμενε να δούμε αν οι πληροφορίες ήταν σωστές
Ξημέρωνε με την θερμοκρασία στους -2°C, και την φωτιά απαραίτητη συντροφιά
Συνθήκες και τοπίο πρόσφεραν την εικόνα που αναζητά κάθε κυνηγός, απέμενε όμως να δούμε αν και οι πληροφορίες ήταν σωστές. Τον τόπο τον γνωρίζαμε καλά και τον συγκεκριμένο “λαιμό” ακόμη καλύτερα, οπότε μόλις έφεξε αρχίσαμε να στήνουμε φυλάχτρες δίπλα στις φωτιές.
Λίγο πριν τις 8 άρχισαν να ακούγονται κοντινές τουφεκιές που σε διάστημα ώρας πέρασαν τις 30. Εκείνο το διάστημα, εμείς τα μόνα πετούμενα που βλέπαμε ήταν κάποιες ελατότσιχλες. Και όσο οι φάσσες εξακολουθούσαν να είναι άφαντες, ο Ηλίας “ανακατεύοντας” μέσω κινητού συγγενείς και φίλους στο Ξηρολίβαδο και στην Κουμαριά Ημαθίας, επιχειρούσε να μάθει κατά που έπεφτε το τουφεκίδι.
Πρόλαβαν άλλοι
Μέχρι τις 9:30’ καμιά “λεγάμενη” δεν πέρασε, οπότε και για να μην πάει ολότελα χαμένη η μέρα, κάναμε αλλαγή σχεδίου… Εγώ με τα δυό σκυλιά που είχα μαζί μου θα έψαχνα για μπεκάτσα και εκείνος θα έμενε για τις ελατότσιχλες. Ερευνώντας σε πλαγιές και ρέματα, είχα πάντα το νου μου μήπως από κάπου σηκώσω φασσιά, όμως δεν μου έκαναν τη χάρη.
Και από μακρομύτες, μόνο “φτώχεια” συνάντησα στα μέρη που ερεύνησα. Τόπος όμορφος, με το έδαφος υγρό, αραιή θαμνώδη βλάστηση και ντούσκα γεμάτος, δίχως όμως θηράματα. Δύο μπεκάτσες έβγαλα σε πολύ κοντινή μεταξύ τους απόσταση, χωμένες σε αγριοτριανταφυλλιές, κι ευτυχώς κράτησα την μία, αφού η άλλη μόνο να την ακούσω επέτρεψε.
Το ψιλόβροχο που ακολούθησε δεν άφηνε περιθώρια να συνεχίσω, αφού γύρω από εκείνη την καναλιά θα μπορούσα να ψάξω ακόμη για ένα δίωρο τουλάχιστον. Ευτυχώς που επιστρέφοντας είδα από μακριά τον Λιάκο να μου κουνάει την πουλιάστρα. Φορτωμένη με 4 φάσσες και 13 ελατότσιχλες, “μαρτυρούσε” πως δεν θα είχαμε μουρμούρα…
Στο… καφενείο λύθηκε το «μυστήριο»
Το βράδυ στο χωριό μας περίμενε ο Ιορδάνης, δηλωμένος λαγοκυνηγός, που ως φάνηκε ήξερε τον τόπο σαν την τσέπη του… Περιέγραφε με λεπτομέρειες που σπανίζουν σε κυνηγό τριχωτού τους συρμούς των πουλιών και από τους δύο αυχένες, ανέφερε σωστά τις ώρες, και έδειχνε ίσως περισσότερο στεναχωρημένος από εμάς, επειδή θεωρούσε αδιανόητο που δεν φάνηκαν φάσσες εκεί που είχε πει στον Ηλία.
Αργότερα στο καφενείο λύθηκε το “μυστήριο”… Τρεις φασσάδες από Θεσσαλονίκη, ειδοποιημένοι κι αυτοί από γνωστό τους στο χωριό, έπιασαν τόπο όχι παραπάνω από 1 χιλιόμετρο πιο μπροστά, με φυσικό επακόλουθο τα πουλιά να μην φτάνουν ως εμάς.
Ακολουθώντας τις νέες υποδείξεις
Ακολουθώντας πλέον νεότερες “υποδείξεις” και διανύοντας εντελώς αντίθετη διαδρομή, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με πολύ δύσκολο τμήμα ενός χωματόδρομου, που είχε κατολίσθηση, νεροφαγώματα και λάσπη διαρκείας…
Ξημέρωμα βρεθήκαμε σε δασωμένο με μεσαίο υψόμετρο, και πλαγιά με απότομη κλίση, που καθιστούσε δύσκολη υπόθεση την αναζήτηση σωστής θέσης για καρτέρι. Η λύση πάλι δόθηκε από κάλυκες που με ενδείξεις σε νούμερα 7 και 8 δεν “έδειχναν” φάσσες, ωστόσο βρέθηκαν σχετικά “φρέσκοι” και σε συνδυασμό με σημάδια από φωτιά και “ερείπια” φυλάχτρας, μαρτυρούσαν καρτέρι.
Το σημείο δεν με ενθουσίαζε, γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη. Ακριβώς την ίδια ώρα με χθες, δηλαδή λίγο πριν τις 8 που άρχισαν οι τουφεκιές, τώρα φάνηκαν τα πρώτα πουλιά και περνούσαν πάνω από δικά μας όπλα.
Με λίγη παρατηρητικότητα από κάποιον που γνωρίζει καλά την περιοχή, τόσο η αρχική διαδρομή όσο και οι μετέπειτα κατευθύνσεις τους, μπορούσαν να χαρτογραφούν με ευκολία. Ξεκινώντας, ενδεχομένως από κούρνιες στις ανατολικές πλαγιές του Βέρμιου, κατέβαιναν προς τον κάμπο ακολουθώντας το ρέμα προς Τριπόταμο.
Ψιλοχαµός από τουφεκιές
Χαμηλότερα όμως, περίπου ανάμεσα σε Ράχη και καταφύγιο Λευκόπετρας περίμεναν κάμποσα τουφέκια. Ο ψιλοχαμός από τουφεκιές, που σε διάρκεια ξεπέρασε το μισάωρο, είχε ως αποτέλεσμα τα ένα ή δύο μεγάλα κοπάδια να χωριστούν σε μικρότερα, με τα περισσότερα να πετούν προς Αλιάκμονα, κάποια να κατευθύνονται βόρεια και τα λιγότερα πουλιά να γυροφέρνουν κοντά μας σαν χαμένα, ψάχνοντας την ασφάλεια του μπουλουκιού…
Ήταν φανερό πως η θέση που κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν και εγώ βρήκα τυχαία, μου πρόσφερε την απόλυτη κάλυψη, επιτρέποντας στα πουλιά να βγαίνουν ευθεία μπροστά μου και σε χαμηλό ύψος.
Τα λάθη «πληρώνονται»
Λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα το σκηνικό διέφερε. Από το καρτέρι του Ηλία μετά το πρώτο μισάωρο, τουφεκιά δεν ακούστηκε, γεγονός που οφειλόταν όχι στην κακή του τύχη, όπως ο ίδιος υποστήριζε, αλλά στην απώλεια της υπομονής του.
Την ίδια χούνη κρατάγαμε, απέναντι ο ένας από τον άλλο στηθήκαμε, σε θέσεις που μαρτυρούσαν πως άλλοι “πήγαν” καλά εκεί, κι όμως τον έβλεπα να μετακινείται διαρκώς. Τον έβλεπαν όμως και οι φάσσες και φυσιολογικά έπιαναν άκρες, πετώντας εν αγνοία τους προς την μεριά μου… Όταν επιτέλους πείστηκε, ευτυχώς δεν ήταν πολύ πολύ αργά…
Τρεις ώρες μετά, θηράματα και θηρευτές αλλάξαμε “τροπάριο”… Εκείνα αραίωσαν τις περασιές και όσα το αποτολμούσαν το έκαναν μονά ή ζευγάρια “ανεβασμένα” σε ύψος και ταχύτητες.
Από το μεσημέρι και μετά, μόνο κοκκινολαίμηδες βλέπαμε και παπαδίτσες που μας πλησίαζαν από περιέργεια.
Η ξαφνική μεταβολή του καιρού
Κάποιες κονσέρβες φασόλια γίγαντες, ψωμί από προζύμι, ελιές και τυρί χόρτασαν την πείνα μας, αφού τα πλάνα για το υπόλοιπο της μέρας προέβλεπαν ο Ηλίας να παραμένει καρτέρι κι εγώ να κατέβαινα χαμηλότερα, ψάχνοντας καμιά βελουδομάτα…
Είχα σκοπό να ξεκινήσω πολύ νωρίτερα, όμως οι προειδοποιήσεις κάποιων βοσκών στο καφενείο που μιλούσαν για λύκους, με είχαν φοβίσει. Έτσι, καθόλου δεν με “χάλασε” η ξαφνική μεταβολή του καιρού, λίγο πριν το ρολόι δείξει 2.
