Στις καλύβες του Έβρου: Μία μέρα, μία εποχή, ένας χρόνος…
Εκεί όπου ο χρόνος σταματά και μία άλλη Ελλάδα ξεπροβάλει, οι άνθρωποι -φύλακες άγγελοι των συνόρων- έχουν γίνει ένα με τις καλύβες και τα στοιχεία της φύσης που διαφεντεύουν τις ζωές τους
Ο τσίγκος δεν σταμάτησε να χτυπάει όλο το βράδυ από τις ριπές του ανέμου και η βροχή που έπεφτε πάνω του δημιουργούσε έναν περίεργο συνδυασμός ήχων που δεν μπορείς να περιγράψεις. Τόσο ενοχλητικό αλλά συνάμα και τόσο σπάνιο στην καθημερινότητα.
Βροχή, χιονόνερο, χιόνι
Ο αέρας γύρισε μέσα στη νύχτα, ο ανατολικός έφερε το βοριά και η βροχή το χιονόνερο και μετά το χιόνι. Ξυπνάς το πρωί και τα γιαγκλίνια έχουν ασπρίσει ολόκληρα, το ίδιο και η πλώρη της βάρκας μαζί με τον παλιό ξύλινο διάδρομο που βγάζει στην ευθυγράμμιση. Η ανάσα… αχνίζει όσο κοιτάς παραδομένος το θέαμα και τρέχεις να ξυπνήσεις και τους υπόλοιπους. Σήμερα είναι η μέρα.
Μία εικόνα που έχει στοιχειώσει τα όνειρα και τις αναμνήσεις πολλών κυνηγών στο Δέλτα του Έβρου και πυροδοτεί χιλιάδες ιστορίες σε ανθρώπους από όλη την Ελλάδα. Άλλες αστείες, άλλες πρωτόγνωρες και σχεδόν εξωπραγματικές και άλλες επικίνδυνες και τρομακτικές.
Η βάρκα ανεβαίνει ρυθμικά την ευθυγράμμιση και οι καλύβες περνάνε μία – μία μπροστά στα μάτια σου. Κάποιες φωτισμένες και ζωντανές και κάποιες ηττημένες από το πέρασμα του χρόνου, την ωμή δύναμη του καιρού και τα νιάτα που δεν γυρνάνε πίσω. Τα χιόνια φεύγουν, ο αέρας κόβει, ο ήλιος αρχίζει να ζεσταίνει, ο χειμώνας κλείνει τον κύκλο του.
Ανοιξιάτικες επιστροφές
Το ξερό καλάμι αρχίζει να πρασινίζει, τα ανοιξιάτικα παπιά επιστρέφουν και τα υδρόβια απομονώνονται στα κανάλια με το γλυκό νερό για να κάνουν τις φωλιές τους. Τα γιαγκλίνια πρασινίζουν και αυτά, η ευθυγράμμιση ηρεμεί και οι τσίγκοι από τις σκεπές χάνονται μέσα στην πρασινάδα του καλοκαιριού. Άλλοι ετοιμάζουν τα δίχτυα τους, άλλοι δολώνουν τα παραγάδια, άλλοι πηγαίνουν για ψάρεμα, άλλοι γυρνάνε.
Ακόμα και η καλή ψαριά σε αυτό τον τόπο είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον καιρό, τον άνεμο, την πολυνεριά και τις εποχές. Όλη η καθημερινότητα καθορίζεται από τον καιρό, που άλλοτε είναι σύμμαχος και άλλοτε αντίπαλος. Η ζωή δεν σταματά ποτέ σε αυτές τις καλύβες, οι οποίες έχουν μία μοναδική ικανότητα να σε κάνουν να ξεχνάς την ώρα και να επικεντρώνεσαι στις δουλειές και την επιβίωση.
Απλά, φτωχικά, αλλά όχι σπάνια ευτυχισμένα. Λείπουν τα πάντα, αλλά δεν λείπει τίποτα. Θα ξυπνήσεις, θα κάνεις τις δουλειές που πρέπει να γίνουν, θα φτιάξεις φαγητό, θα ασχοληθείς με τη φύση και το βράδυ θα σε βρει με βαριά βλέφαρα να περιμένεις την επόμενη μέρα.
Να ζήσω στη φύση
Αν σε ρωτήσουν τι έχεις κάνει, τι σκεφτόσουν, θα πεις τίποτα, σκεφτόμουν μόνο να ζήσω τη φύση, να φάω και να ξεκουραστώ. Καθημερινοί φρουροί οι καλυβιέρηδες σε ένα τόσο κομβικό αλλά και τόσο ιδιαίτερα δύσκολο σημείο της πατρίδας μας. Πολιτικά και γεωγραφικά.
Χωρίς δρόμους, χωρίς ορατότητα, χωρίς πρόσβαση για τους ανθρώπους της πόλης, με κανάλια που ανοίγουν και χάνονται από το καλάμι και πρόσωπα που έχουν ανδρωθεί και “πολεμήσει” για τον τόπο αυτό, ψυχικά και σωματικά. Πρόσωπα σκληρά από τις κακουχίες και τον μόχθο, αλλά αποφασισμένα για τον ρόλο που επιτελούν.
Καλυβιέριδες υπό διωγμόν
Οι καλυβιέριδες του Έβρου δεν “πολεμούν” μόνο με τον καιρό και τις δυσκολίες, “πολεμούν” και με την Πολιτεία. Οι καλύβες τους πότε κρίνονται παράνομες, πότε αυθαίρετες κατασκευές που πρέπει να κατεδαφιστούν, οι ίδιοι αντιμετωπίζονται ως καταπατητές ενώ εσχάτως ακούσαμε και το ότι όλοι αυτοί οι φύλακες των συνόρων είναι “αταίριαστοι με τη σύγχρονη έννοια της οικολογίας”.
Οι ίδιοι άνθρωποι που κατά καιρούς έχουν πάρει εύφημο μνεία από την Πολιτεία, βρίσκονται κατηγορούμενοι χρόνια στα δικαστήρια με ψυχικό και χρηματικό κόστος, αφού κανείς από όσους “περνούν” από κυβερνητικό θώκο δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος της λύτρωσης τους. Από τη μία καταπατητές, από την άλλη οι μοναδικοί ικανοί να κρατούν… Θερμοπύλες, να κυματίζουν τη γαλάζια σημαία σε αυτό το τόσο ευαίσθητο σημείο των συνόρων της χώρας.
Ο Σύλλογος Αινήσιο Δέλτα που έχει ιδρυθεί τα τελευταία χρόνια από τους καλυβιέρηδες του Δέλτα του Έβρου συνεχίζει να μάχεται για τα αυτονόητα. Φύλακες αλλά και οικοδεσπότες, παλεύουν με τις κακουχίες και συμμετέχουν σε κάθε δράση ουσιαστικής διαφύλαξης και προστασίας του τόπου αυτού.
Από την καθαριότητα και την εύρυθμη λειτουργία, μέχρι την προστασία και την αποτροπή των κινδύνων. Ακούνε τον τσίγκο να χτυπά από τον αέρα στις “αυθαίρετες βίλες” τους, και προσπαθούν για μία μέρα ακόμα στην καλύβα…
