Ανεξέλεγκτη η κατάσταση με του λύκους
Αν δεχτούμε πως στην άγρια φύση επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, τότε θα πρέπει να ασπαστούμε και την άποψη που λέει πως στην κοινωνία άπαντες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ισομερώς, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις, στην φορολογία αλλά και στις αποζημιώσεις.
Για τους λύκους λοιπόν υπάρχει και ενδιαφέρον και προστασία. Για την αύξηση του πληθυσμού τους όμως ούτε κουβέντα. Για τα θύματα και τις ζημιές που προκαλούν όμως ούτε λέξη. Αυτούς τους κτηνοτρόφους άραγε ποιος τους προστατεύει, ποιος τους αποζημιώνει;
Πέρα από τις επιτόπιες μαρτυρίες που δεχόμαστε στους κυνηγότοπους σχετικά με την παρουσία λύκων δίπλα σε χωριά, δεκάδες πλέον είναι οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις επιθέσεων και θανάτωσης αιγοπροβάτων, αλόγων, μουλαριών, γαϊδουριών, αγελάδων, τσοπανόσκυλων αλλά και κυνηγόσκυλων.
Και ασφαλώς άλλες τόσες περιπτώσεις, ίσως και περισσότερες να έχουν αναφερθεί σ’ άλλους συναδέλφους κι άλλα έντυπα. Γίνεται λοιπόν σαφές πως το πρόβλημα που άρχισε να γίνεται εντονότερο πριν από 5-6 χρόνια, σήμερα κανείς αρμόδιος δεν έχει το δικαίωμα να το αγνοεί.
Δεν περνάει από το μυαλό μου ούτε σαν σκέψη η ιδέα λήψης μέτρων κατά των λύκων με μέτρα τύπου αφανισμού και ξεκληρίσματος, όμως επιχειρώ να πείσω σχετικούς και άσχετους, αρμόδιους και αναρμόδιους, πως οι όποιες συμπάθειες δεν πρέπει να στρέφονται παντοιοτρόπως προς τους λύκους, αλλά αντίθετα πρέπει να μοιραστούν ποικιλοτρόπως και προς άλλα θύματα, εκείνα τα τετράποδα που κατασπαράχτηκαν και εκείνους τους κτηνοτρόφους που έχασαν τα ζωντανά τους. Στις βορειότερες χώρες της “πολιτισμένης” Ευρώπης, όπως στην Σουηδία, την Νορβηγία, την Δανία, την Αυστρία, ακόμη και στην Γερμανία, οι πληθυσμοί τους παραμένουν ελεγχόμενοι εφαρμόζοντας… αυτονόητα μέτρα.
Νοτιότερα, στις “απολίτιστες” βόρειες Βαλκανικές χώρες, σε μια εποχή που εκεί δίνεται πλέον ιδιαίτερη βαρύτητα στην κτηνοτροφία και την θεαματική αύξηση του ζωικού κεφαλαίου, άμα τη εμφανίσει έστω και μεμονωμένου λύκου που έκανε αποδεδειγμένη ζημιά, επιτρέπεται η οργάνωση εποπτευόμενης παγάνας μέχρι την εξόντωσή του.
Ποιος όμως νοιάζεται τελικά για τον μπάρμπα Λάμπρο με το μαντρί στα βόρεια της Πίνδου, ή για τον Παράσχο στο Καρά-Ντερέ, ή για τον Πρόδρομο που παραμένει χωμένος κάπου στα Τζουμέρκα και τόσους άλλους. Που να αφήσουν το κοπάδι, πως να κατέβουν στην πόλη, που να βρουν τον αντιπρόσωπο του ΟΓΑ, πότε να πάρουν -αν πάρουν- κάποια ψίχουλα για αποζημίωση. Δεν υπάρχει τρόπος και χρόνος για τέτοια για μερικούς ερημίτες, αποκομμένους κτηνοτρόφους μας.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους ξαναγράφω για τους λύκους…
Γιατί, αν πράγματι κύριοι των υπουργείων και της ζωοφιλίας θέλετε να προστατέψετε τους λύκους, βρείτε τρόπο να βοηθήσετε και τους πληγέντες, ιδίως τους κτηνοτρόφους. Κακά τα ψέματα κι ας μην κρυβόμαστε όλοι πίσω τους.
Αν ο τσοπάνης αποζημιωθεί, πάλι ως εχθρό θα βλέπει τον λύκο, όμως δεν θα του στήσει καρτέρι. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, συναισθηματικά φορτισμένος, αν τον κρατάνε τα κότσια του και το λέει η ψυχή του ξέρουμε όλοι μας πως τον λύκο θα τον μακελέψει. Και σε μια τέτοια περίπτωση πάλι θα βγουν τα φερέφωνα της οργανωμένης αντικυνηγετικής εκστρατείας να πουν πως τον δολοφόνησαν πάλι οι κυνηγοί. Όμως ένας τέτοιος τσοπάνης ούτε κυνηγός μπορεί να θεωρηθεί, ούτε βέβαια και λαθροθήρας. Ένας απλός, φτωχός, ερημίτης του δάσους είναι που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από τα να προστατέψει τα ζωντανά και το βιός του…
