Το κάθε “χτύπημα” μαρτυρά το είδος και το μέγεθος του κάθε ψαριού, αλλά και την όρεξη που έχουν για φαγητό τα ψάρια.
Ο ψαράς πρέπει να είναι μάστορας στην τέχνη του “καρφώματος”, γιατί εκείνη τη στιγμή κρίνεται αν το ψάρι θα κερδίσει την ελευθερία του, ή ο ψαράς το ψάρι. Το σωστό “κάρφωμα” απαιτεί ψυχραιμία και… αρκετή φαντασία, ώστε το τράβηγμα να γίνεται όταν το δολωμένο αγκίστρι βρίσκεται μέσα στο στόμα του ψαριού. Και έπειτα, ο καλός ψαράς πρέπει να ξέρει πώς να χειριστεί την πετονιά ή το καλάμι του, ώστε να κάμψει την αντίσταση του ψαριού και να το εξαντλήσει, ώστε να… παραδοθεί χωρίς να δοκιμάζει τα όρια αντοχής των εργαλείων που χρησιμοποιεί.
H αντίσταση του ψαριού
Η υπομονή είναι χάρισμα και σε ότι αφορά το σωστό κάρφωμα των ψαριών! Συνήθως, η άμεση αντίδραση του άπειρου ψαρά στο χτύπημα του ψαριού, είναι να σηκώσει απότομα το καλάμι προς τα πάνω. Αντιθέτως, ο έμπειρος ψαράς θα κατεβάσει λίγο την μύτη του καλαμιού, θα “αναλύσει” το χτύπημα και, μόλις καταλάβει ότι το ψάρι είναι καρφωμένο, θα σηκώσει το καλάμι προς τα πάνω για να σιγουρέψει το “κάρφωμα”.
Από την τριβή της πετονιάς και από την συμπεριφορά του ψαριού στα “τινάγματα”, ο έμπειρος ψαράς αντιλαμβάνεται αν το αγκίστρι είναι καρφωμένο βαθιά στο στόμα του ψαριού, ή στα σαγόνια του, ή στο κορμί του. Ένα ψάρι που είναι καρφωμένο βαθιά στα βράγχια ή στον οισοφάγο, έχει περιορισμένη αντίσταση γιατί πονάει… Αντιθέτως, ένα ψάρι καρφωμένο στο κορμί (και ειδικά στα πλευρά ή την ουρά), αντιστέκεται σθεναρά και αντιδρά με μεγάλες επιταχύνσεις.
Ποικιλία αντιδράσεων
Ο παρατεταμένος αγώνας με ένα ψάρι δεν ωφελεί τον ψαρά, διότι έτσι μεγαλώνει το τραύμα που προξενεί το αγκίστρι, με αποτέλεσμα την αποκόλληση του… Ο ψαράς πρέπει να γνωρίζει πότε το ψάρι είναι εξαντλημένο, ώστε με επιδεξιότητα να το βάλει μέσα στην απόχη με το κεφάλι και με την πρώτη προσπάθεια. Μεγάλη σημασία έχουν και τα κατάλληλα αγκίστρια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ψαράδες τα διακρίνουν μεταξύ τους και τα ονομάζουν ως “παραγαδίσια”, “μουρμουροάγκιστρα”, “τσιπουρίσια”, κ.λπ.
Ο διαφορετικός τρόπος που τρώνε τα ψάρια, καθορίζει και το σχήμα των αγκιστριών που προορίζονται για την κάθε κατηγορία… Υπάρχουν ψάρια όπως οι μουρμούρες, που με το πρώτο χτύπημα στο δόλωμα δεν πρέπει να αισθανθούν καμία κόντρα. Σε διαφορετική περίπτωση το παρατούν και δεν ξαναεπιστρέφουν! Το ίδιο συμβαίνει και με τα ψάρια που πρώτα σκοτώνουν και μετά τρώνε το θύμα τους, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ζωντανό δόλωμα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι συναγρίδες.
Τα μαύρα ψάρια (όπως οι σφυρίδες, οι πίγκες και οι στείρες) δεν δαγκώνουν το δόλωμα, αλλά δημιουργώντας δίνη το τραβούν μέσα στο στόμα τους. Στις περιπτώσεις αυτές, το “κάρφωμα” γίνεται αφού ο ψαράς έχει βεβαιωθεί ότι το δόλωμα είναι μέσα στο στόμα του ψαριού, που το έχει αρπάξει και τρέχει για να μπει στην τρύπα του!
Ανάλογα με το “χτύπημα”
Στην προκειμένη περίπτωση ο ψαράς πρέπει να μην τραβήξει γρήγορα για να καρφώσει το ψάρι, γιατί το πιθανότερο είναι αυτό να αντιδράσει ακαριαία και να αφήσει το δόλωμα. Αν πάλι το τράβηγμα είναι αργό, το ψάρι ενδεχομένως θα προλάβει να μπει σε κάποια τρύπα, με αποτέλεσμα να βραχώσει και να χαθεί.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι το κάθε “χτύπημα” μαρτυρά το είδος και το μέγεθος του κάθε ψαριού, αλλά και την όρεξη που έχουν για φαγητό τα ψάρια. Ο έμπειρος ψαράς είναι σε θέση να τα αποκωδικοποιήσει όλα αυτά και να χειριστεί ανάλογα την κατάσταση, για να έχει ένα επιτυχημένο κάρφωμα.
Το καλάμι και οι πετονιές
Το “κάρφωμα” του ψαριού σε μεγάλο ποσοστό καθορίζεται και από το αν το καλάμι είναι μαλακό ή σκληρό… Με ένα μαλακό καλάμι που λυγίζει εύκολα, η κίνηση προς τα επάνω για το κάρφωμα θα είναι μεγαλύτερη, συγκριτικά με ένα σκληρό καλάμι που δεν λυγίζει. Επίσης, σημαντικό ρόλο στο κάρφωμα “παίζουν” και οι πετονιές. Αν χρησιμοποιείτε απλές πετονιές που η ελαστικότητά τους κυμαίνεται από 15-30%, θα χρειαστεί μεγαλύτερη κίνηση και δύναμη για το κάρφωμα του ψαριού, συγκριτικά με τις αόρατες πετονιές (fluorocarbon) που η ελαστικότητά τους δεν ξεπέρνα το 15%.
