«Ο καλός ο νοικοκύρης τον Χειμώνα χαίρεται», λέει η σοφός λαός κι ο Χειμώνας στην ύπαιθρο ξεκινά απ’ το Καλοκαίρι.
Ζωοτροφές, χορτάρια, επισκευές, ξύλα για τη σόμπα… Oι δουλειές για να τελειώσουν πρέπει να ξεκινήσουν νωρίς.
Οι πιο προνοητικοί μάλιστα, οι γνώστες του ξύλου το κόβουν από τον προηγούμενο Γενάρη, ιδιαίτερα αν αυτό είναι πουρνάρι, που θεωρείται και ο «βασιλιάς» του καυσόξυλου τουλάχιστον στα μέρη μας. Γιατί το χειμωνιάτικο ξύλο δεν έχει ανεβάσει ακόμη χυμούς και καίγεται χωρίς να καπνίζει (ακόμη και χλωρό αν έχεις ξεμείνει). Ενώ αν κόψεις πουρνάρι τον Μάη, μπορεί μέσα να κρατάει και να μη στεγνώσει ποτέ.
Όσον αφορά τη βελανιδιά, αρχαίο όνομα δρυς – το κοινώς λεγόμενο «δέντρο», αυτό αριθμεί κάποια υποείδη, τα οποία οι ξυλάδες γνωρίζουν περισσότερο. Κάποια δέντρα καίγονται γρήγορα σαν το χαρτί, δεν κρατάνε, ενώ κάποια άλλα είναι τόσο σκληρά και ατόφια, σαν πουρνάρι. Αυτά τα τελευταία όταν καίγονται κάνουν καλό κάρβουνο και διατηρούν τη ζέστη.
Το δέντρο και το Καλοκαίρι να κοπεί, στεγνώνει καλά μέχρι να ξεκινήσει η φωτά στα μέσα του Φθινοπώρου. Αν το κόψεις πολύ νωρίς φυραίνει υπερβολικά. Μερικοί κόβουν τα μισά το Καλοκαίρι και τα άλλα μισά κατά τον Οκτώβρη και τα καίνε μαζί για να φτουράει η φωτιά, να τους βγάλουν τα ξύλα ως την Άνοιξη.
Θα καπνίζουν οι σόμπες με τις παγωνιές…
Μπορεί το κόψιμο να έχει λιγότερο κόπο από παλιότερα, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μια επίπονη διαδικασία που θέλει χέρια. Και μάλιστα χέρια μαστορικά, γιατί είναι μια δουλειά επικίνδυνη. Αν δεν ξέρεις από τέτοια, καλύτερα μην ανακατεύεσαι με τα πριόνια, γιατί τα ατυχήματα είναι συχνά ακόμη και από επαγγελματίες.
Κόψε, κουβάλα, τακτοποίησε, το ξύλο έχει κούραση, αλλά είναι ωραία να τα βλέπεις σε μια άκρη ντανιασμένα να περιμένουν τα κρύα. Είναι σαν μια υπόσχεση θαλπωρής για τις μεγάλες και παγωμένες νύχτες που έρχονται, ενώ η μυρωδιά τους που θα ανεβαίνει από τις σόμπες, κάτι σαν συντροφιά των μοναχικών φερματζήδων στα μπεκατσοτόπια δίπλα στα χωριά…
