Σύγχυση προκαλούν οι αλλεπάλληλες προσφορές στον χώρο των όπλων, κάτι που πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα φημισμένα τουφέκια να πωλούνται σε τιμές μιας ίσως και δύο δεκαετιών πριν..
Του Σοφοκλή Κοσκινά
Η τεχνολογία (και) στην κατασκευή των όπλων εξελίσσεται, ενώ η παραγωγή γίνεται ευκολότερη και ταχύτερη, με αποτέλεσμα να αυξάνεται δυσανάλογα με τη ζήτηση, η οποία συνεχώς περιορίζεται. Τα σύγχρονα όπλα, είναι ασφαλέστερα στη συντριπτική τους πλειονότητα, σε σύγκριση με όπλα άλλων εποχών, πιο λειτουργικά, και συχνά πιο εμφανίσιμα.
Οι μικροί αφανίζονται
Η αύξηση της παραγωγικότητας των μεγάλων εργοστασίων, οδηγεί σε αφανισμό μικρούς κατασκευαστές οι οποίοι είχαν προσανατολιστεί σε παραγωγή όπλων χαμηλής τιμής. Θυμάμαι την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Gardone, τη δεκαετία του 1980, σε κάθε δρομάκι υπήρχε και κάποιο μηχανουργείο που κατασκεύαζε εξαρτήματα, ή ακόμη και ολόκληρα όπλα. Ήταν η εποχή που το κυνήγι ήταν πολύ δημοφιλές στα χαμηλά οικονομικά στρώματα των Ευρωπαίων και όχι μόνο. Τα καταστήματα πωλούσαν όπλα με απίστευτη συχνότητα και η ευρύτερη κοιλάδα της Val Trompia είχε εξελιχθεί σε βιομηχανική περιοχή παραγωγής όπλων, ανάλογη με εκείνες που παράγουν ηλεκτρικές οικιακές συσκευές. Κάτι ανάλογο συνέβαινε στο Eibar της Ισπανίας, στο St. Etienne της Γαλλίας, στη Λιέγη του Βελγίου, στην περιοχή της λίμνης Βαϊκάλης στη Ρωσία κ.ο.κ.
Σχεδόν κάθε σπίτι της υπαίθρου σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, είχε και ένα τουλάχιστον όπλο, κατά τα πρότυπα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπου αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να υφίσταται σε μεγάλο βαθμό. Ήταν λοιπόν απόλυτα φυσικό, να υπάρχει ανταγωνισμός στις τιμές, με συνέπεια στις περισσότερες περιπτώσεις, η ποιότητα να πέφτει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Σε χώρες μάλιστα όπως η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο κ.λπ. όπου η νομοθεσία δεν δέσμευε τους κατασκευαστές να αναγράφουν συγκεκριμένα στοιχεία, εκτός εκείνων που αφορούσαν την ασφάλεια, διάφοροι μικροί κατασκευαστές, των οποίων το όνομα δεν αποτελούσε εγγύηση ποιότητας, προτιμούσαν να αναγράφουν στα όπλα ξένα εύηχα ονόματα, τα οποία ήταν δελεαστικά για τους ημιμαθείς και τους ανυποψίαστους καταναλωτές. Χιλιάδες όπλα χαμηλής ποιότητας κυκλοφόρησαν ανά τον κόσμο, με ονόματα όπως Breda, Vickers, St. Etienne, Krupp κλπ, με αποτέλεσμα σήμερα πολλοί από τους κατόχους τους, να νομίζουν ότι έχουν όπλα ανεκτίμητης αξίας, ενώ στην ουσία κρατούν όπλα τα οποία δεν αξίζουν ούτε 50 ευρώ.
Η επέλαση των Τούρκων
Αργότερα (μετά το 1995), μπήκε στο «παιχνίδι» της παραγωγής φτηνών όπλων η Τουρκία, όπου η τακτική άλλαξε, όχι όμως και η ουσία του πράγματος. Ηχηρά ονόματα απ’ όλο τον κόσμο, χαράχθηκαν πάνω σε όπλα χαμηλής αξίας, τα περισσότερα μάλιστα με την έγκριση των ίδιων των εταιριών. Φημισμένα εργοστάσια από την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία κ.λπ. ανέθεσαν την παραγωγή όπλων που έφεραν το όνομά τους, σε τουρκικά εργοστάσια. Το αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν ικανοποιητικό, όχι όμως σε όλες. Πρόχειρες ακόμη και επικίνδυνες κατασκευές, κυκλοφόρησαν με την υπογραφή μεγάλων ονομάτων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σύγχυση στους καταναλωτές. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα τουρκικά όπλα είναι ευτελή και επικίνδυνα, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με την ποιοτική παραγωγή των μεγάλων εργοστασίων της Δύσης.
Τα τελευταία χρόνια, η τουρκική βιομηχανία όπλων έχει κάνει αλματώδη πρόοδο και άρχισε πλέον να στηρίζεται στα δικά της πόδια. Ορισμένοι Τούρκοι κατασκευαστές προβάλουν το δικό τους όνομα, έχοντας εμπιστοσύνη στα προϊόντα τους. Παράλληλα, μετά από Οδηγία του ΟΗΕ την οποία ακολούθησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση εκδίδοντας δική της Οδηγία, όλοι οι κατασκευαστές, είναι πλέον υποχρεωμένοι να χαράσσουν πάνω στα όπλα, το πραγματικό τους όνομα, τη χώρα και τη χρονολογία κατασκευής κάθε όπλου. Αυτό σημαίνει ότι ο καταναλωτής γνωρίζει τι αγοράζει και δεν μπορεί κανένας να τον εξαπατήσει, όπως γινόταν κατά κόρο στο παρελθόν.
Η αντίδραση της Δύσης
Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας και η σημαντική βελτίωση της ποιότητας των όπλων, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα αύξησης της παραγωγής και τη μείωση της κατανάλωσης, υποχρέωσε τις μεγάλες βιομηχανίες να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να αναζητήσουν λύσεις που θα τις κρατήσουν στην αγορά. Αναμφισβήτητα οι μικρές εταιρίες που βρίσκονται σε χώρες όπως η Τουρκία, έχουν το πλεονέκτημα των φτηνών εργατικών, της χαμηλής φορολογίας και της μεγάλης υποστήριξης από το κράτος, όμως δεν έχουν την τεχνογνωσία και τα ερευνητικά κέντρα που έχουν τα μεγάλα εργοστάσια της Δύσης. Αναγκάζονται λοιπόν να αντιγράφουν κυρίως τους Ιταλούς, παράγοντας όπλα που συχνά είναι πιστά αντίγραφα δημοφιλών όπλων που προέρχονται από τις μεγάλες βιομηχανίες. Παρόλα αυτά, δεν μπορούν να ακολουθήσουν όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, καθώς τα μεγάλα εργοστάσια, εμφανίζουν νέα μοντέλα με ρυθμούς καταιγιστικούς, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι «αντιγραφείς».
Όπλα εκτός ανταγωνισμού
Υπάρχει όμως και μια κατηγορία όπλων, η οποία δεν επηρεάζεται καθόλου από τον ανταγωνισμό. Πρόκειται για την παραγωγή ποιοτικών όπλων, τα οποία απαιτούν πολλές εργατοώρες, δουλειά στο χέρι και λεπτομέρειες, που τα παραγωγικά μηχανήματα δεν μπορούν πάντοτε να δώσουν. Είναι τα όπλα που κατασκευάζονται κατόπιν παραγγελίας, ή αναζητούν αγοραστές υψηλής οικονομικής επιφάνειας. Τα όπλα αυτά δεν κινούνται στο χώρο του οικονομικού ανταγωνισμού, αλλά προτείνονται για κυνηγούς ή σκοπευτές που θέλουν να αποκτήσουν κάτι εξαιρετικό, είτε διότι το θεωρούν φετίχ, είτε διότι το βλέπουν ως οικονομική επένδυση.
Είναι γεγονός, ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν λατρεία για τα όπλα και ονειρεύονται να αποκτήσουν κάτι μοναδικό, που θα τους ανεβάσει την ψυχολογία. Είναι εκείνοι που δεν βλέπουν τα όπλα σαν απλά εργαλεία με τα οποία θα κυνηγούν ή θα ασχολούνται με τη σκοποβολή. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σταθούμε λίγο και να επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στους λόγους που ωθούν ορισμένους να αγοράζουν ακριβά όπλα, διότι επικρατεί μια συγκεχυμένη εντύπωση για τα όπλα αυτά.
Η τιμή δεν συμβαδίζει με την απόδοση
Ορισμένοι πιστεύουν ότι όσο πιο ακριβό όπλο έχουν, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα είναι στο σκοπευτήριο ή στο κυνήγι. Πρόκειται για μεγάλο λάθος, και οδηγεί αρκετούς σε απογοήτευση, όταν θα ξοδέψουν μια περιουσία για να αποκτήσουν ένα όπλο, για να διαπιστώσουν εκ των υστέρων ότι δεν σπάει περισσότερους δίσκους, ή δεν καταβάλει περισσότερα θηράματα απ’ ότι τα κοινά όπλα.
Ένα ακριβό όπλο, κάθε άλλο παρά σε καλύτερη απόδοση των καννών και μόνο παραπέμπει. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν πρόκειται για όπλο ειδικής παραγγελίας, κατασκευάζεται σύμφωνα με τα γούστα και τα μέτρα του πελάτη. Ο πελάτης είναι εκείνος που θα επιλέξει τον κατασκευαστή ο οποίος θα του κατασκευάσει το όπλο του, όπως ακριβώς το έχει ονειρευτεί.
Ο πελάτης θα διαλέξει τα ξύλα, τα σκαλίσματα, τις κάννες, το βάρος και βέβαια τις διαστάσεις του κοντακιού και της πάπιας. Από κει και πέρα θα επιλέξει το μηχανισμό (ανάλογα με τις δυνατότητες, την τέχνη, και το όνομα του κατασκευαστή). Υπάρχουν όπλα τα οποία μπορούν να κατασκευάσουν μόνο λίγοι κατασκευαστές, οι περισσότεροι από τους οποίους αφιερώνουν μήνες για να ολοκληρώσουν ένα όπλο. Φυσικό λοιπόν είναι, το όπλο αυτό, να στοιχίζει πολύ ακριβά και να μην απευθύνεται στον καθένα, αλλά μόνο σε όσους έχουν την επιθυμία και την οικονομική δυνατότητα να τα πληρώσουν.
