Πώς «χτίζουμε» το λαγόσκυλο;
Ό,τι σπείρεις, θερίζεις!, λέει ο θυμόσοφος λαός. Κι αν αυτή η παροιμία ταιριάζει… γάντι για την εκπαίδευση όλων των σκύλων, ειδικά στα λαγόσκυλα ισχύει σε υπερθετικό βαθμό!…
Αν δεν συμφωνείτε μαζί μου, δεν έχετε παρά να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο…
Όλοι ονειρευόμαστε το άριστο λαγόσκυλο! Αν έχουμε χρήματα, ίσως μπορούμε να το αποκτήσουμε. Στην αντίθετη περίπτωση, πρέπει να το δημιουργήσουμε. Μπορούμε να τα καταφέρουμε; Ποιο είναι το «μυστικό» της επιτυχίας;
Η απάντηση είναι απλή: Δουλειά! Με ποιον τρόπο όμως; Οι παλιοί έλεγαν ότι αν το έχει μέσα του το σκυλί θα γίνει μόνο του, αρκεί μονάχα να το βγάζεις στο βουνό. Τότε, βέβαια, οι λαγοί χοροπηδούσαν σαν τα… κουνέλια, σε σημείο που μάθαιναν να τους κυνηγούν ακόμη και τα μαντρόσκυλα! Τώρα όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και μάλιστα πολύ…
Πώς «χτίζεται» το καλό λαγόσκυλο; Ας πάρουμε βήμα-βήμα τα πράγματα, αρχίζοντας από τα… θεμέλια. Αν θέλουμε να… «αποστάξουμε» το 100% των κυνηγετικών ικανοτήτων του, πρέπει να έχουμε πλήρη επαφή μαζί του, να δημιουργήσουμε το «τέλειο» δέσιμο μεταξύ μας. Και να μην ξεχνούμε ποτέ ότι η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον κυνηγετικό σκύλο είναι η στιγμή που πιάνει στο στόμα του το θήραμα. Με βάση αυτούς τους δύο απλούς κανόνες θα πρέπει να γίνει η… μύησή του και στο λαγό.
Πολλοί θεωρούν, ότι το σκυλί για να αρχίσει την εκπαίδευση χρειάζεται να πιάσει τουλάχιστον τους έξι μήνες. Όμως, τα μαθήματα πρέπει να γίνονται πολύ νωρίτερα, μόλις… απογαλακτιστεί! Ο έρωτας αρχίζει από το στομάχι, λένε οι Γάλλοι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το σκύλο. Η εμπιστοσύνη, η αγάπη και η φιλία για το αφεντικό του σφυρηλατούνται με το… πιάτο! Από την ηλικία των δύο μηνών, κάθε φορά πριν του δώσουμε το φαγητό, το καλούμε είτε με σφυρίχτρα είτε με το όνομά του. Αυτό το κάνουμε περίπου 15 μέρες. Έτσι, σύντομα περνάμε μέσα στο μυαλό του την αίσθηση της ευχαρίστησης, κάθε φορά που έρχεται κοντά μας, κι εύκολα μπορούμε να το μάθουμε να υπακούει στη βασική εντολή «κάτσε!».
Ακολουθεί η φάση της ιχνηλασίας, που γίνεται σαν ένα παιχνίδι. Πώς θα το καταφέρουμε αυτό; Με τη βοήθεια τομαριού λαγού, κάνουμε στο έδαφος διάφορα «σενάρια» για τη μύτη του κουταβιού.
Σέρνουμε το δέρμα του λαγού και στη συνέχεια πηγαίνουμε με το σκυλάκι μας σε άλλη πλευρά, κρατώντας το με έναν ιμάντα, ώστε να πέσει πάνω στο ίχνος που δημιουργήσαμε στο έδαφος. Για να του κεντρίσουμε περισσότερο το ενδιαφέρον, κατά μήκος της πορείας των ιχνών που είναι στην ευθεία, αφήνουμε ανά τριάντα εκατοστά και μια λιχουδιά (για παράδειγμα σαλαμάκι). Το κουτάβι ακολουθώντας την πορεία των ιχνών που στην αρχή είναι καμιά δεκαριά μέτρα, κάθε τόσο βρίσκει και μια λιχουδιά, αλλά φθάνοντας στο δέρμα πέφτει πάνω στο τομάρι, όπου επίσης έχουμε αφήσει μια λιχουδιά. Το δέρμα του λαγού κυριολεκτικά το εξιτάρει! Όταν αρχίσει να το δαγκώνει και να το παίζει, το αφήνουμε να το χαρεί και μετά το παίρνουμε από το στόμα του.
Καθώς συνεχίζονται τα μαθήματα, αυξάνουμε τη διαδρομή και μπορούμε ταυτόχρονα να του μάθουμε και το «απόρτ!». Όταν πάρει στο στόμα του το τομάρι, με τον ιμάντα, κι ενώ το έχει στο στόμα του, κάνουμε ακριβώς την ίδια διαδρομή προς τα πίσω μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου είχαμε σχηματίσει το πρώτο ίχνος. Εκεί, το βάζουμε στη θέση «κάτσε» και του λέμε να μας το δώσει.
Βέβαια, για το απόρτ έχει προηγηθεί η εξάσκηση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με μπαλάκι. Αυτό θα πρέπει να είναι αρχικά δεμένο σε ένα καλάμι, ώστε κουνώντας το μπροστά του να το κάνουμε να θέλει να το πιάσει με το στόμα του. Τα μαθήματα ιχνηλασίας θα συνεχιστούν με εναλλαγές στα σενάρια, που έχουν να κάνουν με τη μεγαλύτερη απόσταση και το διαφορετικό τερέν.
Οι πρώτες ιχνηλασίες είναι καλύτερα να γίνονται με φρέσκα τομάρια και αυτό το εφαρμόζουμε έως την ηλικία των τεσσάρων – πέντε μηνών. Προοδευτικά, δυσκολεύουμε τα σενάρια, μεγαλώνοντας την απόσταση στο σύρσιμο του δέρματος, αλλάζοντας τα τερέν, δημιουργώντας διακοπτόμενα ίχνη με ζιγκ-ζαγκ, μιμούμενοι την κίνηση του λαγού. Οι δρόμοι και τα οργωμένα χωράφια είναι από τα δυσκολότερα σημεία.
Μετά πηγαίνουμε το κουτάβι μας στο εκπαιδευτήριο, αλλά εκεί δεν το αφήνουμε να κάνει ό,τι θέλει. Αντίθετα, το έχουμε μέσα στο κλουβί. Σηκώνουμε εμείς ένα λαγό, τον αφήνουμε να απομακρυνθεί 20-30 μέτρα και μετά οδηγούμε το σκυλάκι μας πάντα με τον ιμάντα πάνω στο ίχνος και το βάζουμε να το ακολουθήσει με την εντολή «ψάξε!». Και πάλι όμως έχουμε φροντίσει στην πορεία της διαδρομής του λαγού να αφήσουμε το τομάρι, για να πέσει πάνω του. Πάντα θα πρέπει το κουτάβι στο τέλος να βρίσκει το υποτιθέμενο θήραμα για να ευχαριστιέται και να μην απογοητεύεται. Αυτό το μάθημα στο εκπαιδευτήριο θα το κάνουμε τρεις – τέσσερις φορές. Όχι, περισσότερες! Επίσης επιλέγουμε εκπαιδευτήριο που να έχει λίγους λαγούς.
Το επόμενο βήμα είναι να πάμε το κουτάβι στο εκπαιδευτήριο πρωινές ώρες. Να δούμε ένα λαγό να βοσκάει, να παρακολουθήσουμε πού θα γιατακιάσει και μετά να βάλουμε το σκυλάκι μας στο ίχνος που άφησε πηγαίνοντας να κρυφτεί. Με τον ιμάντα, προσέχουμε να διορθώνουμε τα λάθη του κουταβιού, σε περίπτωση που ξεφεύγει από την πορεία. Και τα μαθήματα αυτά δεν γίνονται πάνω από τρεις – τέσσερις φορές, ενώ μπορούμε να πυροβολήσουμε και με ένα πιστόλι κρότου τη στιγμή της καταδίωξης. Πάντα φροντίζουμε να αφήνουμε στο τέλος της πορείας του λαγού το τομάρι που έχουμε στο σακίδιό μας, ώστε να τελειώνει το μάθημα με την αίσθηση ικανοποίησης για το κουτάβι.
Σε αυτήν την εκπαίδευση, μπορούμε να μάθουμε το κουτάβι να αποφεύγει ζώα που δεν θέλουμε να κυνηγάει, όπως την αλεπού ή τον αγριόχοιρο. Για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε πάλι τομάρια, με τα οποία διασταυρώνουμε το ίχνος του λαγού. Αν δούμε ότι το κουτάβι παρασύρεται από το ίχνος της αλεπούς που επίσης δημιουργήσαμε σέρνοντας κάθετα το τομάρι της, το αφήνουμε. Αυτό θα φτάσει στο τέλος, αλλά δεν θα βρει το τομάρι, αφού εμείς θα έχουμε φροντίσει να το απομακρύνουμε και στη συνέχεια θα το ξαναβάλουμε στο ίχνος του λαγού που επιθυμούμε. Έτσι, του δημιουργούμε την αίσθηση ότι δεν πρέπει να ακολουθεί διαφορετικά ίχνη.
(Το πιστολάκι κρότου, όμως, καλό είναι να το χρησιμοποιούμε και νωρίτερα κατά τη διάρκεια του σερβιρίσματος του φαγητού). Ύστερα, βγαίνουμε στο βουνό. Πάλι πολύ πρωί προσπαθούμε να συναντήσουμε κάποιο λαγό και να βάλουμε το κουτάβι στο ίχνος. Αν είμαστε –σε περίοδο θήρας και καταφέρουμε να χτυπήσουμε το λαγό για να το χαρεί το νεαρό σκυλάκι μας είναι ό, τι καλύτερο! Εφόσον το κουτάβι έχει μπει στο… παιχνίδι κι αρχίσει να ξεφωλιάζει και να καταδιώκει λαγούς, τότε το βάζουμε στην αγέλη. Ποτέ νωρίτερα, γιατί κινδυνεύει αντί για σκυλί κλάσης και πρωταγωνιστής να μείνει κομπάρσος! Παράλληλα, μπορούμε να του μάθουμε και την ιχνηλασία στο αίμα! Πάνω στα ίχνη, κάθε τόσο αφήνουμε με μια σύριγγα και λίγες σταγόνες αίμα, τις οποίες αν ακολουθήσει μπορεί να φτάσει στο τέλος, όπου έχουμε κρύψει το λαγοτόμαρο.
Οι αποστάσεις αυξάνονται σταδιακά και μπορεί να φτάσουν και στα τρία χιλιόμετρα. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουμε να βελτιώσουμε και την καταδίωξη του νεαρού σκύλου μας, που πλέον θα έχει γίνει 1,5 έτους.
Κλείνοντας, να πούμε κάποιες συμβουλές για τη συντήρηση των τομαριών. Τα επεξεργαζόμαστε με χοντρό αλάτι, πασπαλίζοντάς τα μετά την εκδορά και μια μέρα αργότερα με πριονίδι. Κατόπιν, το πλένουμε και το στεγνώνουμε, ενώ μετά μπορούμε να το περάσουμε με λίγο λάδι για να μείνει απαλό. Όσον αφορά το αίμα, μπορούμε να το προμηθευτούμε από σφαγεία. Κι αυτό πάλι για να μην πήξει το συντηρούμε με αλάτι. Σε δέκα λίτρα αίματος η αναλογία είναι δύο κιλά αλάτι. Το δοχείο μπαίνει στην κατάψυξη.
-Το άρθρο γράφτηκε με τη βοήθεια ενός από τους καλύτερους εκπαιδευτές σκύλων, τον Γιάννη Καλφόπουλο, από την Ορεστιάδα Έβρου, τον οποίο αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια.
