Ο κυνηγετικός σκύλος φέρμας με την έννοια του δρομέα μεγάλων αποστάσεων έρχεται σε αντιπαράθεση με το σκύλο αγώνων, από τον οποίο ζητείται μία επίδοση δρομέα πολύ μικρών αποστάσεων…
Του Απόστολου Αποστολάτου
Δεν είναι λίγοι οι κυνηγοί που υποστηρίζουν, ότι οι σκύλοι που προέρχονται από το χώρο των αγώνων, υστερούν, εκτός των άλλων, και σε ότι αφορά την αντοχή. Από την άλλη, όσοι ασχολούνται με τους αγώνες, υποστηρίζουν, ότι η αντοχή οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον τρόπο προπόνησης και δεν είναι ένα χαρακτηριστικό γενετικά μεταδιδόμενο.
Η αντοχή
Ας δούμε λοιπόν αν υφίσταται ή όχι το θέμα διαφορετικής αντοχής στις δύο κατηγορίες. Σε κάθε περίπτωση οι επιδόσεις ενός σκύλου φέρμας, οποιασδήποτε φυλής, είναι ταυτόσημες με εκείνες ενός μαραθωνοδρόμου, διότι οφείλει να ερευνήσει τη μεγαλύτερη δυνατή έκταση τερέν μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, το οποίο κυμαίνεται από δύο έως τέσσερις ή και παραπάνω ώρες. Δηλαδή ευρεία έρευνα και ταχύτητα συμβατή με μία παρατεταμένη προσπάθεια. Ο σκύλος ο οποίος στο κυνήγι φεύγει σαν πύραυλος είναι αντιπαραγωγικός, αφού αναπόφευκτα “σκάει” μετά από μισή ώρα.
Είναι σαν να ξεκινήσει ο μαραθωνοδρόμος με την ταχύτητα του κατοστάρη. Κατά τον ίδιο τρόπο ο σκύλος ο οποίος έχει εκπαιδευτεί και επιλεχθεί για τους αγώνες και συνεπώς για να κάνει με μεγάλη ταχύτητα διαδρομές του ενός τετάρτου, δεν αντέχει για περισσότερη ώρα. Κάποτε το πρόβλημα δεν υφίστατο, διότι μόνο τα άτομα τα οποία είχαν αποδείξει ότι είναι εξαιρετικά κυνηγόσκυλα περνούσαν στους αγώνες. Ήταν δηλαδή σκύλοι οι οποίοι στη πρώτη τους κυνηγετική περίοδο είχαν δείξει ότι έχουν, εκτός των άλλων ικανοτήτων, την αντοχή για να κυνηγήσουν μία ολόκληρη μέρα. Κατόπιν τούτου φρόντιζαν να τους μάθουν την ακινησία και να τους στήσουν στο τερέν.
Για να είμαστε ειλικρινείς και τότε η προετοιμασία για τους αγώνες περιελάμβανε την αύξηση της ταχύτητας, διότι ακόμα και τότε το θέαμα το οποίο προσφέρει ο πολύ γρήγορος ρυθμός και η υψηλή ταχύτητα επηρέαζαν τη βαθμολογία και γι’ αυτό το σκοπό γίνονταν πολύ σύντομες προπονήσεις, της τάξεως των πέντε λεπτών, κάτι το οποίο έκανε το σκύλο να ξεσπάει με μεγάλες ταχύτητες.
Όμως αυτό γινόταν, όπως είπαμε, σε σκύλους οι οποίοι είχαν ήδη αποδείξει, ότι έχουν εξαιρετική αντοχή. Η ταχύτητα των τράιλερ των δεκαετιών 50, 60 και ίσως και 70 θα έκανε τους σημερινούς κυνόφιλους να γελούν.
Έπειτα τα πράγματα άλλαξαν και ο στόχος των κυνόφιλων δεν ήταν πλέον η πραγματοποίηση των αγώνων προκειμένου να επιλέξουν τους καλύτερους αναπαραγωγούς κυνηγετικών σκύλων, αλλά απλά να κερδίζουν τους αγώνες.
Συχνά οι ιδιοκτήτες αυτών των σκύλων είναι κατ’ ευφυμισμόν κυνηγοί, οι οποίοι ούτε καν φαντάζονται να ξεκινήσουν τους νεαρούς τους σκύλους στο κυνήγι, είτε επειδή δεν είναι ικανοί, είτε επειδή δεν έχουν όρεξη, είτε επειδή δεν έχουν χρόνο.
Έτσι λοιπόν εμπιστεύονται τους σκύλους τους από τα πρώτα βήματά τους σε επαγγελματίες εκπαιδευτές, οι οποίοι τους ξεκινούν κάνοντας σύντομες διαδρομές, διότι με είκοσι και περισσότερους σκύλους στο φορτηγό τους δεν έχουν εναλλακτική, και έτσι επιλέγουν κατοστάρηδες αντί για μαραθωνοδρόμους.
Οι αγώνες
Κάποιος μπορεί να πει, ότι το σημαντικό είναι να είσαι αθλητής και ότι η απόσταση δεν έχει σημασία. Όμως ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων είναι σωματικά και ψυχικά διαφορετικός από ένα δρομέα πολύ μικρών αποστάσεων και επιμένοντας στην επιλεκτική εκτροφή σκύλων, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί για ένα τέταρτο, δημιουργείται εύλογα η αμφιβολία για το αν οι απόγονοί τους είναι κατάλληλοι για να αντέξουν μία ολόκληρη κυνηγετική μέρα. Έχει δίκιο λοιπόν οποίος προτείνει οι αγώνες να πραγματοποιούνται με διαδρομές, οι οποίες να διαρκούν τόσο ώστε να αντιπροσωπεύουν μία αξιόπιστη αξιολόγηση της αντοχής στο κυνήγι;
Προφανώς όχι, διότι θα έπρεπε να γίνονται διαδρομές αρκετών ωρών σε αγώνες που θα διαρκούσαν τουλάχιστον μία εβδομάδα ο καθένας. Δηλαδή κάτι πρακτικά αδύνατο.
Πρέπει λοιπόν να θεωρήσουμε, ότι μέσω των αγώνων δεν είναι δυνατό να επιλέξουμε κυνηγετικούς σκύλους; Ούτε αυτό είναι σωστό. Πρέπει όμως να αλλάξουμε νοοτροπία και κριτήρια αξιολόγησης. Ας ξεκινήσουμε από την προϋπόθεση, ότι η αντοχή προέρχεται από τρεις βασικούς παράγοντες.
Από το πάθος, το οποίο ακόμα και σε μία διαδρομή δεκαπέντε λεπτών μπορεί αδιαμφισβήτητα να ελεγχθεί, από την προπόνηση, η οποία μη όντας γενετικά μεταδιδόμενη δεν είναι αντικείμενο επιλεκτικής εκτροφής και τέλος από τον ρυθμό, ο οποίος πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε να επιρέπει στην προσπάθεια του σκύλου να διαρκεί αρκετές ώρες. Αν όμως αυτό είναι το περίγραμμα, οι αγώνες θα έπρεπε να απαιτούν ακόμα και στα δεκαπέντε λεπτά ο σκύλος να πηγαίνει με μία ταχύτητα η οποία θα του επέτρεπε να τρέχει επί ώρες.
Γι’ αυτό αν ένα πόιντερ ή ένα σέττερ ξεκινούν με χίλια, ο κριτής θα έπρεπε να τα πετάει έξω. Το ίδιο ισχύει και για τις ηπειρωτικές φυλές. Και μη μου πείτε, ότι ο σκύλος αγώνων ξεκινάει ταχύτατος, για να επιβραδύνει όταν ο αγώνας παρατείνεται. Αυτός ο σκύλος ξεκινάει ταχύτατος και έπειτα σκάει, διότι εδώ και γενιές πλέον έχει επιλεχθεί για να παράξει μία προσπάθεια η οποία δε διαρκεί πάνω από δεκαπέντε λεπτά.
Ο κυνηγετικός σκύλος
Οπότε το θέμα είναι αν ένας τέτοιος σκύλος μπορεί με την κατάλληλη προπόνηση να προσαρμοστεί σε πολύωρο κυνήγι, ή αν το DNA του δεν του επιτρέπει να μειώσει ταχύτητα, ώστε να αυξήσει τη διάρκεια. Και σε αυτό το σημείο καταλήγουμε πάλι στο ότι οι κυνηγετικοί σκύλοι πριν χρησιμοποιηθούν στους αγώνες, θα έπρεπε να έχουν περάσει επιτυχώς από το κυνήγι. Αυτό αποτελεί βασική και απαραίτητη συνθήκη ούτως ώστε και η αντοχή να είναι εγγυημένη.
