Τα κόκαλα είναι πιο δημοφιλή ανάμεσα στους ιδιοκτήτες παρά στους σκύλους. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιάνουν τον χασάπη κολλητό για να εξασφαλίσουν τα υπολείμματα του κρεοπωλείου. Άλλοι πάλι «συνεργάζονται» με ταβέρνες και ψησταριές, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν τα πολυπόθητα τρόπαια: τα κόκαλα.
Ακόμα και άνθρωποι οι οποίοι δαπανούν ένα σεβαστό ποσό κάθε μήνα για να δίνουν στους σκύλους τους καλής ποιότητας ξηρή τροφή, θεωρούν απαραίτητη τη συμπληρωματική χορήγηση κοκάλων.
Ο μύθος που θέλει τα κόκαλα να είναι η ιδανική τροφή του σκύλου έχει τις ρίζες του στο παρελθόν, τότε που όχι μόνο δεν υπήρχαν ξηρές τροφές αλλά και η ίδια η διατροφή των ανθρώπων ήταν ελλειμματική. Οι σκύλοι έτρωγαν ό,τι περίσσευε και όποτε περίσσευε. Ζώα που ζουν σε τέτοιες συνθήκες είναι αναγκασμένα να τρώνε τα πάντα σε μια προσπάθεια του οργανισμού τους να εξοικονομήσει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Τα κόκαλα πάντα περισσεύουν μετά από ένα ανθρώπινο γεύμα, απλούστατα διότι οι δικές μας σιαγόνες, αλλά και τα δόντια μας δεν έχουν ούτε την ισχύ, ούτε την μηχανική αντοχή για να μπορέσουμε να τα σπάσουμε και να τα μασήσουμε.
Ο σκύλος όμως έχει τη δυνατότητα αυτή και εφόσον πεινάει και δεν υπάρχει κάτι άλλο να φάει, θα τα τιμήσει δεόντως. Τα ισχυρά σαγόνια και δόντια του σκύλου, του τα έδωσε η φύση για να μπορεί να αμύνεται, να επιτίθεται, να συλλαμβάνει σταθερά το θήραμα που προορίζεται για τροφή και να μπορεί να το σκίζει. Αν αμφιβάλετε δεν έχετε παρά δοκιμάσετε να σκίσετε ένα δερμάτινο μπουφάν με τα δόντια σας και είναι βέβαιο ότι θα δεν θα τα καταφέρετε, ενώ θα κάνετε τον οδοντίατρό σας πολύ ευτυχισμένο.
Από εκεί ξεκινάει λοιπόν ο βασικός μύθος αλλά και τα αναρίθμητα παρακλάδια του, όπως π.χ. ότι δήθεν τα πλατάρια από τα κοτόπουλα προκαλούν την γαλακτοπαραγωγή στις θηλάζουσες σκύλες και άλλα φαιδρά. Ένας ακόμα σημαντικός λόγος για τον οποίο οι σκύλοι τρώνε κόκαλα είναι η ανία λόγω του εγκλεισμού τους στο κλουβί. Στην περίπτωση αυτή ένα κόκαλο γίνεται περισσότερο παιχνίδι και λιγότερο απαραίτητο συστατικό διατροφής. Ο λόγος αυτός είναι και η ερμηνεία του φαινομένου κατά το οποίο καλοταϊσμένοι σκύλοι πραγματικά τρελαίνονται για κόκαλα.
Η θρεπτική αξία των οστών είναι ελάχιστη. Είναι πλούσια σε ασβέστιο, μαγνήσιο και φώσφορο, αλλά φτωχά σε όλα τα υπόλοιπα θρεπτικά συστατικά. Ακόμα και το μεδούλι (ο μυελός των οστών) που πραγματικά είναι εξαιρετικά πλούσιο σε πρωτεΐνες και σε βιταμίνες, είτε έχει καταναλωθεί από τους ανθρώπους, είτε έχει αδρανοποιηθεί από τον βρασμό.
Μα ακόμα και αν το φάει ο σκύλος, είναι σε τόσο μικρή ποσότητα που δεν κάνει καμία διαφορά στο συνολικό θρεπτικό αποτέλεσμα. Ο σημαντικός όμως κίνδυνος έρχεται από αλλού. Καθώς ο σκύλος θρυμματίζει και μασάει τα κόκαλα, δεν τα αλέθει σε σημείο να τα κάνει σκόνη αλλά προκαλεί τον σχηματισμό μικρών τεμαχίων το πολύ 1 εκατοστό σε μήκος, με ανώμαλα και συχνά αιχμηρά άκρα.
Τα τεμάχια αυτά καθώς ταξιδεύουν στο πεπτικό σύστημα ενδέχεται να προκαλέσουν τραυματισμούς στην επιφάνειά του με αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρές παθολογικές καταστάσεις όπως γαστρίτιδες και πεπτικά έλκη, γαστρορραγίες, εντερίτιδες και κολίτιδες. Τα οστά από νεαρής ηλικίας ζώα όπως πχ το κοτόπουλο και το αρνί ή το κατσίκι, είναι πιο μαλακά, θρυμματίζονται ευκολότερα και σχηματίζουν πιο αιχμηρά τεμάχια, τα οποία μπορούν ακόμα και να τρυπήσουν το πεπτικό σύστημα προκαλώντας θανατηφόρο περιτονίτιδα. Δικαίως θα αναρωτηθείτε: «δεν τα χωνεύει ο σκύλος;». Η απάντηση είναι ότι αν η ποσότητα είναι μικρή, τότε ναι ο σκύλος θα τα χωνέψει.
Αν όμως η ποσότητα είναι μεγάλη (όπως πχ συμβαίνει με το αρνί του Πάσχα) τότε πολλά από τα τεμάχια μένουν άπεπτα και ενδέχεται να προκαλέσουν ζημιά. Τα άπεπτα τεμάχια οστού συχνά συμπλέκονται μεταξύ τους στο τελευταίο τμήμα του εντέρου και σχηματίζουν στερεά σώματα (κοπρόλιθους) τα οποία δεν μπορούν να αποβληθούν και προκαλούν δυσκοιλιότητα (στην καλύτερη περίπτωση) ή ειλεό (μια πολύ σοβαρή παθολογική κατά την οποία το εντερικό περιεχόμενο δεν προωθείται, το έντερο νεκρώνεται, ενώ τοξίνες και μικρόβια διαχέονται από το σημείο της βλάβης στον οργανισμό και η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα καταλήγει στον μαρτυρικό θάνατο του ζώου).
Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δίνετε κόκαλα στον σκύλο σας. Το αντίθετο μάλιστα, πρέπει να τα αποφεύγετε.
Αν επιλέξετε να δίνεται κόκαλα στο ζώο σας για να περνάει την ώρα του και για να καθαρίζει τα δόντια του, τότε να προτιμάτε μόνο κόκαλα βοδινά, καλά βρασμένα και όχι ωμά, σε μικρές ποσότητες και μια ή δύο φορές την εβδομάδα.
