Τα εικονιζόμενα πόιντερ μετρούν πάνω από ενάμιση αιώνα ιστορίας. Ο ζωγράφος αποτύπωσε στις λιθογραφικές πλάκες της Currier and Ives τη μοναδική έκφραση και το στιλπνό τους τρίχωμα και όλα αυτά που δε λέγονται με λόγια, για να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας ως μια μαρτυρία…
Πρόκειται για μια καλοκαιρινή σκηνή στον κάμπο, το πιθανότερο από ένα εκπαιδευτικό ενός μακρινού μας συναδέλφου. Οι πρασινάδες, ο ξύλινος φράχτης και οι θερισμένες θημωνιές. Η φύση και ο άνθρωπος τις εποχές που ακόμη δεν ήταν ανταγωνιστές. Τότε που ο άνθρωπος ένιωθε τη φύση σπίτι του και ζούσε μέσα σ’ αυτήν. Δεν ξέρω τι ακολούθησε και πώς το φιλοσοφήσαμε στα χρόνια που μεσολάβησαν, αλλά πλέον αυτή η σχέση αποπνέει κάτι το «φτιαχτό».
Αναρωτιέμαι ποιον προσπαθούν να πείσουν όσοι έχουν αποκοπεί από αυτήν και για τι.
Στο βάθος οι ιτιές και τα σύννεφα, το ζεστό καλοκαιρινό φως. Αλήθεια, τι θα δίναμε οι σημερινοί για να ζήσουμε ένα τέτοιο κυνήγι και τι θα μπορούσαμε να θυσιάσουμε για λίγη από την χαμένη ηρεμία εκείνων των ημερών, έτσι όπως αναδύεται μέσα από τον παλιό αυτό πίνακα;
