Μετά τα «έξυπνα» μέτρα κατά του κορονοϊού, τα οποία αποτελούν μια έμμεση αλλά σαφή παραδοχή ότι τα άλλα μέτρα ήταν βλακώδη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα νέα «πανέξυπνα» μέτρα στα οποία περιλαμβάνεται η «απελευθέρωση» του ψαρέματος. Καλά έκανε θα μου πείτε, αφού ο μοναχικός ψαράς με το καλάμι ή την πετονιά από την ακτή ή από σκάφος, δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν. Θα συμφωνήσω φυσικά ότι ορθώς έπραξε, αλλά αυτό που με εξοργίζει είναι ότι αυτή την απλή αλήθεια που εκπορεύεται από την χρήση της κοινής λογικής, την κατάλαβαν όταν τα κρούσματα είχαν φτάσει τα 3.500 και δεν την είχαν καταλάβει όταν όριζαν την απαγόρευση στα 500 κρούσματα.
Επομένως, αναπόφευκτα οδηγούμαστε στο συμπέρσμα πως το μοναδικό “εμπόδιο” για το άνοιγμα της ερασιτεχνικής αλιείας, στην ουσία ήταν το κυνήγι και τώρα που έληξε η κυνηγετική περίοδος, το επέτρεψαν και πάλι. Σίγουρα, ο μοναχικός ψαράς δεν κινδυνεύει να κολλήσει, αλλά ούτε βάζει και άλλους σε κίνδυνο πάνω στον παράκτιο βράχο ή στην βάρκα του όταν ψαρεύει. Ούτε και ο περιπατητής που βγήκε στο βουνό για χόρτα. Ο μοναδικός που μπορεί τελικά να κολλήσει τους πάντες είναι ο μοναχικός κυνηγός, που κυνηγάει στα απέραντα δάση και στα βραχώδη βουνά. Φυσικά, για όλα αυτά λογική απάντηση δεν υπάρχει και αυτό μου δίνει το δικαίωμα να σκεφτώ ότι πρόκειται για ωμό αντικυνηγετικό ρατσισμό.
“Είναι προφανές πως οι κυβερνώντες δεν γουστάρουν τους κυνηγούς.”
Γουστάρουν, όμως, τα λεφτά τους και τον τζίρο που κάνουν, αλλά όχι τους ιδίους και την αγαπημένη τους δραστηριότητα. Όταν οι κυνηγοί αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία ως πολίτες δεύτερης ή ίσως και τρίτης κατηγορίας, τότε την ώρα των εκλογών αυτό το κύμα δίκαιης αγανάκτησης του κυνηγετικού κόσμου η κυβέρνηση θα το εισπράξει.
Και με το παραπάνω…
