Εκτός από τα νησιά, αγριοπερίστερα έχουν εγκατασταθεί και σε πολλές περιοχές του ηπειρωτικού κορμού της χώρας, ακόμα και στην Κωπαΐδα ή σε περιοχές και πιο κοντινές στην Αθήνα!
κείμενο – φωτο ΧΑΡΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Παρά το πλήθος των διάσπαρτων νησιών μας και τα εκατοντάδες χιλιομέτρων βραχώδους ακτογραμμής, τα αγριοπερίστερα αποτελούν άγνωστο είδος για τους περισσότερους από τους σημερινούς κυνηγούς της ηπειρωτικής χώρας.
Προφανώς, ένας από τους λόγους που έχουν διατηρήσει χαμηλά τη “ζήτησή” τους, είναι και ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας που παρουσιάζει το κυνήγι τους.
Για τους περισσότερους, το αγριοπερίστερο είναι συνυφασμένο με την αγριάδα του νησιωτικού χώρου, τις απότομες μεταβολές του καιρού, τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της θάλασσας, τα γκρέμια και το έντονο ανάγλυφο…
Ωστόσο, αγριοπερίστερα υπάρχουν σε πολλές περιοχές του ηπειρωτικού κορμού της χώρας, ακόμα και στην Κωπαΐδα, ή σε περιοχές ακόμα πιο κοντινές στην Αθήνα!
Τα “τζινιά” των Μακεδόνων
Πριν από μία – δύο δεκαετίες, θυμάμαι κυνηγούς που ειδικεύονταν στο κυνήγι αγριοπερίστερων σε τόπους της δυτικής Μακεδονίας όπως η Κοζάνη, τα Γρεβενά, η Φλώρινα, η Καστοριά, αλλά και σε μέρη του Κιλκίς, της Ξάνθης και της Κομοτηνής.
Επίσης, ένας προσφιλής προορισμός για το club των “περιστεράδων” ήταν και η Εύβοια! Την εποχή εκείνη το κυνήγι τους διεξαγόταν, κυρίως, γύρω από καλλιεργήσιμες εκτάσεις της ενδοχώρας, και πολύ σπανιότερα στις παραθαλάσσιες πλευρές της… Τα αγριοπερίστερα (ή “τζινιά” για τους Μακεδόνες) έβγαιναν κοπαδιαστά για να βοσκήσουν στους ανοιχτούς κάμπους, τουλάχιστον δύο – τρεις φορές την ημέρα.
Χωραφιές με σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βίκο, βρώμη, σουσάμι, φακές και χέρσα, ήταν ο βασικός προορισμός τους (αντίθετα δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τα ηλιόσπορα). Βέβαια, οι ντόπιοι κυνηγοί που ήξεραν καλά τον τόπο και τις συνήθειες των πουλιών, τα περίμεναν σε καρτέρια μπροστά από τα πέτρινα φαράγγια και τις σπηλιές, όπου βρίσκονταν οι κούρνιες τους (τα αγριοπερίστερα δεν πιάνουν ποτέ σε κλαρί)!
Πλήθυναν και επεκτάθηκαν
Εκείνα τα χρόνια τα κοπάδια αποτελούνταν από εντελώς “καθαρόαιμα” πουλιά, χωρίς προσμίξεις και διασταυρώσεις με τα ήμερα περιστέρια των χωριών και των αγροικιών…
Σήμερα, η εικόνα που παρουσιάζουν πληθυσμιακά είναι θεαματικά καλύτερη από πριν, προκύπτουν, όμως, σημαντικές μεταβολές που είναι αξιοσημείωτες: η σημαντικότερη από αυτές έχει να κάνει με την σχεδόν γενικευμένη μετεγκατάστασή τους, από βιότοπους της ηπειρωτικής ζώνης, προς τους αντίστοιχους παραλιακούς.
Ιδίως σε βραχώδεις και απρόσιτες ακτές του Ιονίου, του βόρειου Κορινθιακού, της ανατολικής Εύβοιας, τμήματος μεταξύ Λάρισας – Πιερίας, της Χαλκιδικής, των Σποράδων, της νότιας Κρήτης και πολλών νησιών, παρατηρείται μία άνευ προηγουμένου επανεγκατάσταση περιστεριών, ακόμα και σε σπηλιές που είχαν εγκαταλειφθεί τελείως…
“Μπαστάρδεμα” με ήμερα
Η άλλη αλλαγή, όμως, αφορά το “μπαστάρδεμα” των πουλιών με ήμερα περιστέρια! Όντως, σε αρκετές περιπτώσεις τα ήμερα περιστέρια που ανταμώνουν με το άγριο κοπάδι στις βοσκές, εισχωρούν μέσα σε αυτό και το ακολουθούν στις σπηλιές, παραμένοντας και ζευγαρώνοντας εκεί.
Από την μία, λοιπόν, υπάρχει μία πολύ σημαντική αύξηση των πληθυσμών των πουλιών και μετακίνησή τους σε νέους βιότοπους, από την άλλη, όμως, παρατηρείται το πρόβλημα της “μιγαδοποίησής” τους…
Τα γνήσια αγριοπερίστερα έχουν όλα έναν ίδιο, ομοιόμορφο και απαράλλαχτο χρωματισμό, που τα διακρίνει: έντονα λευκά ρουθούνια, κόκκινα μάτια και πόδια, ολόμαυρο κεφάλι και λαιμό ως την βάση στήθους και πλάτης, γκρίζο στο υπόλοιπο σώμα και στις φτερούγες, από τις οποίες διέρχονται δύο έντονα μαύρες και παράλληλες γραμμές.
Οποιοσδήποτε διαφορετικός χρωματισμός, δεν παραπέμπει σε γνήσιο αγριοπερίστερο.
