Και που να ταξιδέψει ο νους του κάθε περδικάρη μόλις κοντοζυγώσει εκείνη η πρώτη μέρα για να βρεθεί σκαρφαλωμένος στα κορφοβούνια. Κόζιακας, Παρνασσός, Γκιώνα, Σμόλικας, Σινιάτσικο, Μιτσικέλι, Ταΰγετος, Φαλακρό, Πάρνωνας, Μπέλες, Ίσμαρος, είναι κάποια από τα βουνά μας που οι ”αρχόντισσες” καλά κρατούν στα λημέρια τους…
”Της Θανάσαινας ο γιος, ο περδικοκυνηγός, όλη μέρα στο κυνήγι, και το βράδυ τρώει κρεμμύδι…”, λέει το δημοτικό μας τραγούδι, εξυμνώντας το ανεξάντλητο πάθος με το οποίο εξορμούν οι περδικάδες στα καταράχια, αναζητώντας τις ”κοκκινοπόδαρες” από χάραμα μέχρι σούρουπο, αδιαφορώντας τελείως για κούραση, πείνα και δίψα.
Από ανατολή μέχρι δύση αρχίσαμε κι εμείς το πρώτο εκείνο ”σκαρφάλωμα” σε περδικότοπους του Μοριά, ολοκληρώνοντας ένα οδοιπορικό που θηραματικά περιελάμβανε ευχάριστες ”επαφές”, κοινωνικά όμως δυσάρεστες ”διαπιστώσεις”, αφού η εξάπλωση του Covid 19 δημιούργησε δικαιολογημένο φόβο, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις ιδίως σε μικρές και μικρότερες τοπικές κοινωνίες…
Περιορισμένες οι επαφές…
Έτσι, αντί να ξεκινήσω την περιγραφή με κυνηγετικές παραστάσεις, νομίζω πως είναι προτιμότερο να αρχίσω με τις κοινωνικές. Στην προ lockdown εποχή, δεν ήμασταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτοι όπως μέχρι πέρυσι στις μετακινήσεις μας για τους κυνηγότοπους, και όσο μικρότερο το χωριουδάκι που ενδεχομένως κάνοντας στάση θα θελήσουμε να αναζητήσουμε φαγητό, ξεκούραση, ή κατάλυμα, τόσο ”δυσκολότερα” έβαζε τους ντόπιους… Ούτε αντικυνηγοί έγιναν από την μια μέρα ως την άλλη κάποιοι κάτοικοι, ούτε βέβαια και σαν ”ρατσιστές τοπικής εμβέλειας” πρέπει να αρχίσουμε να τους αντιμετωπίζουμε… Φοβούνται με τα όσα ακούν για τα πολλαπλάσια κρούσματα, και ίσως δικαιολογημένα θεωρούν τον κάθε ξενόφερτο ιδίως από την Αττική ως φορέα της νόσου…
Φίλοι που στα ”εγκαίνια” των περδικότοπων κάθε χρόνο τέτοια εποχή έστελναν τηλεφωνικά προσκλητήρια τώρα σιωπούν, και σπίτια που με ορθάνοιχτες πόρτες μας περίμεναν τώρα έχουν αμπάρες… Ολοφάνερο είναι πως οι νεότεροι σε ηλικία κάτοικοι δεν έχουν επηρεαστεί στον ίδιο βαθμό, ωστόσο οι παραινέσεις των γεροντότερων για ”αποστάσεις” υπερισχύουν…
Πολύ εντονότερα θα ζήσει κάποιος όλες αυτές τις αντιδράσεις, αν στο διάβα του μεσολαβεί και κωμόπολη από την οποία το πέρασμα του φορέα 0, όπως τον αποκαλούν, άφησε πίσω του δεκάδες μολυσμένους εργάτες γης. Εκεί, σε ξενοδοχείο, καφενεία και πλατείες δεν υπάρχει άλλο θέμα για συζήτηση, και περνώντας με το αυτοκίνητο τα μάτια όλων στρέφονται στις πινακίδες…
Στις ράχες του Πολύδροσου και της Καρίτσας
Η επιλογή περδικότοπου στα νότια δεν ήταν από καιρό σχεδιασμένη. Υπήρχε σαν σκέψη από αυτές που γεννιούνται από αναμνήσεις, προέκυψε όμως ως επιλογή όταν μάθαμε πως αρκετά από τα χωμάτινα ”μονοπάτια” που ακολουθούσαμε ανηφορίζοντας προς τα δυτικά Θεσσαλικά βουνά, έγιναν απροσπέλαστα λόγω του “Ιανού”…
Ο Πάρνωνας δεν μου ήταν τελείως άγνωστος κυνηγότοπος. Είχα πρωτοανέβει το 1984 με ”οδηγό” τότε τον αλησμόνητο Μανιάτη και αξεπέραστο περδικάρη Παναγιώτη Στρατηγαρέα. Κάποιοι από τους παλαιότερους ίσως τον θυμούνται ακόμη, αφού η μόνιμη συνήθειά του να βγαίνει για πέρδικες έχοντας μόνο 6 φυσίγγια μαζί του, έμεινε για να κουβεντιάζετε ανάμεσα στις ιστορίες του βουνού… Τότε οι τόποι του Πάνου ήταν προς το Πολύδροσο και την Καρίτσα. Το 2010 έφυγε από κοντά μας, και ένα χρόνο μετά ήταν η τελευταία μου ανάμνηση από εκεί, με ενθύμιο τις χάρτινες φωτογραφίες να γράφουν από πίσω: Πάρνωνας – Αγριάνοι – Νοέμβρης 2011.
Η τύχη μας βρήκε στο παρά 5΄…
Επιστρέψαμε λοιπόν σε νέα περδικοτόπια, έχοντας αυτή τη φορά ”οδηγό” έναν ντόπιο καλό φίλο από την Σκάλα, και στα υπόψιν τις πολύτιμες πληροφορίες που μας έδωσε ο θηροφύλακας Γιάννης Κανελάκος, τόσο για την θηραματική εικόνα, όσο και για τυχόν αλλαγές στα επιτρεπόμενα σημεία. Δίχως ”βοήθεια”, η επιτυχία σε περδικότοπο του οποίου η εξέλιξη αγνοείται για μια 10ετία, μάλλον πολύ δύσκολα έρχεται, και σε εμάς προέκυψε ακριβώς εκεί που μας είπαν να την αναμένουμε…
Νωρίτερα είχαμε προορισμό άλλη περιοχή για να ακούσουμε τον κότσο, όμως φτάνοντας κοντά, τα φωτεινά πίσω φώτα αυτοκινήτου, επίτηδες αναμμένα, προειδοποιούσαν πως αργήσαμε…
Αλλάζοντας προορισμό και καταλήγοντας στην ανατολική πλευρά, πουλιά και τύχη μας περίμεναν, όταν πλέον μας είχαν απομείνει ελάχιστες αντοχές και καθόλου νερό… Ένα 8άρι κοπαδάκι βγάλαμε εκεί Σάββατο απόγευμα, με κρατημένα 2 πουλιά σε δύο σηκώματα, ενώ την Κυριακή το μεσημέρι, ελάχιστα χαμηλότερα, με περισσότερη ζέστη, αλλά καλύτερο πλέον ”κουμαντάρισμα” ο καθένας στα στα σκυλιά του, πήγαμε και οι τρεις καλύτερα. Ένα ήταν και πάλι το μπουλούκι που βρήκαμε. Αυτή τη φορά μάλλον μεγαλύτερο σε αριθμό, με το πλεονέκτημα όμως να γίνεται δικό μας όταν οι πέρδικες περπατώντας κρυμμένες κάτω από το ψηλό ξερό χορτάρι χωρίστηκαν, με αποτέλεσμα σε κάθε ”σφίξιμο” από τα σκυλιά να έχουμε και διαδοχικά σηκώματα…
Υπόψιν πως τα δύο ”ντόπια” σκυλιά, αρσενικά και αυτά, δεν καλοείδαν τον ερχομό των ”ξένων” με αντιδράσεις ειδικά την πρώτη μέρα την έλλειψη συνεργασίας και τις συχνές μεταξύ τους αγριάδες…
Δύσκολα πουλιά, ”φευγάτα”…
Όσα μας ”επέτρεψαν” να δούμε εκείνες οι πέρδικες στην Λακωνία, θα μπορούσαν να παρασύρουν στον συλλογισμό πως ίσως και να ήταν πουλιά τουφεκισμένα… Είναι εξ άλλου συνηθισμένη αυτή η ”γνωμάτευση”, που ιδίως όταν συνδυάζεται με κούραση και άδειο τορβά, ”βολεύει” και βγαίνει πάντα εύκολα… Μια περισσότερο προσεκτική ματιά όμως στην συμπεριφορά τους, οδηγούσε με βεβαιότητα στο συμπέρασμα πως κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί.
Δύο ήταν οι λεπτομέρειες που το καθόριζαν. Πρώτον ότι τα πουλιά βρέθηκαν στις μεσαίες ζώνες του βουνού, και σε σημεία με βλάστηση, δροσιά και νερό. Το γεγονός αυτό, ότι παρέμεναν δηλαδή σε απολύτως φυσιολογικούς για αυτή την εποχή βιότοπους, πρακτικά σημαίνει πως εκεί τουφέκι δεν τα ενόχλησε…
Το ίδιο σημαντική όμως ήταν και η δεύτερη διαπίστωση.
Οι πέρδικες, παρά την υπερβολική ζέστη που κυριαρχούσε από το χάραμα λόγω των νοτιάδων, δεν ξεσηκώνονταν από μακριά αλλά ποδάρωναν συνεχώς και ολοένα μακρύτερα, κάνοντας φτερό όπου η υπομονή τους τελείωνε…
Σε κάθε τέτοια αντίδραση, τουλάχιστον η δική μας εμπειρία λέει πως αυτά τα πουλιά δεν είχαν το νου τους στο τουφέκι, αλλά στο σκύλο που ακολουθούσε και κοντοζύγωνε…
