Το μοναδικό ζώο του αρκτικού κύκλου που μου έλειπε, ήταν ο αρκτικός βίσωνας (Muskox) και έψαχνα να βρω έναν συνδυασμό με κάποιο άλλο κυνήγι στον Καναδά, καθώς η απόσταση (και τα έξοδα) είναι μεγάλα.
Κείμενο ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Πριν αρκετά χρόνια πραγματοποίησα ένα από τα ωραιότερα κυνήγια, όταν έμεινα 12 μέρες στο Southampton Island του Καναδά. Εκεί με τη βοήθεια των Ινουίτ (είναι το όνομα των αυτόχθονων κατοίκων της Αλάσκας, της Γροιλανδίας και του Καναδά) οδηγών μου, θήρευσα πολική αρκούδα, θαλάσσιο ίππο (walrus) και τάρανδο (Caribu). Το μοναδικό ζώο του αρκτικού κύκλου που μου έλειπε, ήταν ο αρκτικός βίσωνας (Muskox) και έψαχνα να βρω έναν συνδυασμό με κάποιο άλλο κυνήγι στον Καναδά, καθώς η απόσταση (και τα έξοδα) είναι μεγάλα.
Έτσι, μετά το κυνήγι στο Γιούκον για το πρόβατο του Νταλ (Dall sheep), συνέχισα για Γέλοουνάιφ, την πρωτεύουσα των Βορειοδυτικών Εδαφών (Northwest Territories), μία από τις μεγαλύτερες Πολιτείες του Καναδά που τα σύνορά της φτάνουν έως τον βόρειο πόλο. Εκεί διανυκτέρευσα και το πρωί επιβιβάστηκα στην πτήση για Ουλούκχακτοκ (Uluchaktok -πρώην Holmana), όπου συνταξίδεψα με πέντε Αμερικάνους που είχαν έρθει για τον ίδιο λόγο.
Το βαρύ ελικοφόρο χρειάστηκε περίπου έξι ώρες μέχρι να προσγειωθεί στην πίστα που βρίσκεται δίπλα στον οικισμό των 400 κατοίκων. Εκεί μας περίμενε ο Τζόσουα -πρόεδρος και οργανωτής- με τους βοηθούς του και μας χώρισε σε ομάδες. Οι Αμερικάνοι θα κυνηγούσαν όλοι μαζί από την κεντρική κατασκήνωση, ενώ εγώ με τους Φρανκ (οδηγό) και Τζόε (βοηθό), θα πηγαίναμε πολύ πιο μακριά και θα στήναμε μία μικρή σκηνή σ’ ένα από τα μέρη που γνώριζαν. Ο Φρανκ θεωρείται ο καλύτερος κυνηγός εκεί, και η μοιρασιά δεν ήταν τυχαία, αφού η πείρα του ήταν απαραίτητη καθότι θα ήμασταν μόνοι και χωρίς επικοινωνία.
Ταξίδι με γουρούνες
Η συμπλήρωση των απαραίτητων εγγράφων και οι λοιπές προετοιμασίες, ήταν τα ζητήματα που μας απασχόλησαν το επόμενο τρίωρο και νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε με δύο ATV (γουρούνες). Ο καιρός ήταν ευχάριστος (10 0C) και μας πήρε 4,5 ώρες μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, στις 21:00 το βράδυ. Ο ήλιος έδυε και η θερμοκρασία είχε πέσει κοντά στους 00C. Καθώς δεν είχα ντυθεί ανάλογα, είχα αρχίσει να κρυώνω. Αμέσως έστησαν τη σκηνή, άναψαν τη σόμπα, έφτιαξαν ζεστό τσάι κι εγώ από την πλευρά μου έβαλα κι άλλα ρούχα. Κονσέρβες κορνμπίφ και μπισκότα ήταν το βραδινό μας και ο ύπνος ήρθε αμέσως μετά.
Το πρωί μπόρεσα να μελετήσω το τοπίο πιο διεξοδικά. Την μονότονα επίπεδη έκταση την έκοβε ένας λοφοειδής σχηματισμός από κάθετους βράχους που εκτείνονταν για αρκετά χιλιόμετρα. Στις παρυφές του συνήθιζαν να βόσκουν αυτήν την εποχή οι αρκτικοί βίσωνες, έτσι ώστε να έχουν προστασία απέναντι στους λύκους.
Έριξα λοιπόν δύο σφαίρες για δοκιμή σε στόχο, με το ευθύβολο 275 Winchester short magnum του οδηγού μου, και μετά κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Μετά από ψάξιμο δύο ωρών, ο Φρανκ εντόπισε ένα μικρό κοπάδι να στέκεται στα 5 χλμ. Μειώσαμε την απόσταση στο μισό και συνεχίσαμε πεζοί. Υπήρχαν πολλοί διάσπαρτοι βράχοι που μας έδιναν την απαραίτητη κάλυψη και δεν δυσκολευτήκαμε να πλησιάσουμε στα 500 μέτρα, σ’ ένα σημείο όπου άρχιζε ένα μεγάλο ξέφωτο, στη μέση του οποίου έβοσκαν οι βίσωνες.
Το μεγάλο αρσενικό
Με τα κιάλια ξεχώρισα αμέσως το μεγάλο αρσενικό που ήταν ο αρχηγός της αγέλης και το επιβεβαίωσαν και οι συνοδοί μου. Φυσικά, ήμασταν πολύ μακριά για να δούμε την ποιότητα του τρoπαίου και έτσι σχεδιάσαμε μία ημικυκλική πορεία, που μας έφερε – μια ώρα αργότερα- στα 250 μέτρα και με ευνοϊκό άνεμο. Ο Τζόε έμεινε πίσω για να μειώσουμε την πιθανότητα να μας δουν. Πλέον διακρίναμε καθαρά τα κέρατα που ήταν μεγάλα με μαύρες απολήξεις που φανερώνουν προχωρημένη ηλικία.
Η βολή σε τόσο μεγάλο στόχο δεν παρουσίαζε δυσκολία και η σφαίρα τον βρήκε στην καρδιά. Έκανε τρία βήματα, ανέβηκε σε ένα πλατύ βράχο, και κοίταζε τριγύρω προσπαθώντας να εντοπίσει τον κίνδυνο ενώ το κοπάδι αν και φανερά ενοχλημένο, δεν αποφάσιζε να φύγει, μέχρι να κινηθεί ο αρχηγός. Γέμισα και ετοιμαζόμουν να ξαναρίξω –παρότι ο Φρανκ με διαβεβαίωσε ότι δεν χρειάζεται- όταν ξαφνικά κατέρρευσε. Σε λίγα λεπτά ήμασταν εκεί -το κοπάδι που κατάλαβε ότι κάτι είχε συμβεί, απομακρύνθηκε- και θαυμάζαμε το υπέροχο τρίχωμά του που σε κάποια σημεία έφτανε τα 30 εκατοστά, και τα χοντρά κέρατά του, που είχαν μήκος 66 εκ.
Απομεινάρι της εποχής των παγετών
Μας πήρε σχεδόν όλο το υπόλοιπο της ημέρας για το γδάρσιμο και τον τεμαχισμό. Η καρδιά είχε στο μέσο της μία πολύ μεγάλη τρύπα από τη σφαίρα μου και το γεγονός ότι δεν αντέδρασε στη βολή και χρειάστηκε 3-4 λεπτά μέχρι να πέσει, οφείλεται στον εξαιρετικά βραδύ μεταβολισμό που η φύση έχει διατηρήσει, σε αυτό το απομεινάρι της εποχής των παγετώνων, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τις συντριπτικές συνθήκες του πολικού χειμώνα.
Ένα μέρος από τα φιλέτα του -σκληρό και άνοστο λόγω τον πενιχρών μέσων που διαθέταμε- με μουστάρδα και μπισκότα, ήταν το βραδινό μας, αλλά καθότι νηστικός από το χάραμα, το έφαγα ευχάριστα. Το πρωί ξεστήσαμε τη σκηνή, φορτώσαμε τα πράγματα στα ATV και πήραμε το δρόμος της επιστροφής. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, με εκατοντάδες χήνες να περπατούν σε σχηματισμούς προς το Νότο και κύκνους να κολυμπούν στις πάμπολλες λίμνες. Όταν φτάσαμε, πολλοί συγγενείς των οδηγών μου, ήρθαν για να μας συγχαρούν και να εκθειάσουν το τρόπαιο και την επιτυχημένη εξόρμηση, κρατώντας το πανάρχαιο έθιμο. Μην ξεχνάτε ότι μέχρι πριν 60 χρόνια, το να επιστρέψει η κυνηγετική ομάδα χωρίς ανθρώπινες απώλειες ήταν επιτυχία και λόγος εορτασμού.
Η φιλοξενία των ντόπιων
Τέλος να υπενθυμίσω ότι οι ντόπιοι αυτοαποκαλούνται Ινούιτ (άνθρωποι της γης) και όχι Εσκιμώοι. Το τελευταίο είναι η ονομασία που τους έδιναν οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής (Eskimoo = αυτός που τρώει ωμό κρέας), λόγω αυτής της διατροφικής τους συνήθειας, που οφειλόταν στην παντελή έλλειψη καύσιμης ύλης, και φυσικά θίγονται όταν την χρησιμοποιείς.
