Εξωτικά κυνήγια μιας άλλης εποχής – Επιστροφή στο παρελθόν
Άλλες εποχές, διαφορετικές καταστάσεις, δεδομένα, αντιλήψεις. Ευκαιρία για τους παλαιοτέρους να θυμηθούν και τους νεότερους να μάθουν
Πάνε 25 χρόνια από τότε που ο άνθρωπος που με μύησε στην κυνηγετική δραστηριότητα, ο νονός μου, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη του αναπαράγω πιο κάτω αυτούσιο ένα γράμμα που μου έστειλε ενώ ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο, ύστερα από την πρώτη του επίσκεψη στον κυνηγετικό παράδεισο του Σουδάν το μακρινό 1987.
Κείμενο – ΑΝΤΩΝΗΣ ΤAΛΙΩΤΗΣ
Στο Χαρτούμ
Μου έγραφε, λοιπόν, ο αείμνηστος νονός μου:
– “Φτάσαμε στις 3 το απόγευμα στο Χαρτούμ. Βγήκαμε έξω αμέσως χωρίς έλεγχο, απλά ο Στράτης τους έδωσε τα διαβατήρια μας και μας τα έφεραν στο σπίτι την άλλη μέρα. Καθίσαμε στην αυλή να πάρουμε έναν καφέ. Πάνω στα δέντρα γουργούριζαν τρυγόνια. Τα τρυγόνια είναι 5 – 6 ειδών.
Τρυγόνια όπως αυτά που γνωρίζουμε, μεγαλύτερα στο μέγεθος περιστεριού, με σκούρο γκρίζο χρώμα, άλλα του ιδίου μεγέθους ανοικτόχρωμα όμως, τρυγόνια μικρότερα με έντονο καφέ χρώμα και τέλος ένα είδος ακόμα πιο μικρό με μακριά ουρά. (σ.σ. Ο νονός μου ήταν φανατικός τρυγονάς, εξ ου και η αναφορά ειδικά στα τρυγόνια). Η επόμενη ήταν Τετάρτη και για το κυνήγι θα φεύγαμε το πρωί της Πέμπτης.
Θα χρησιμοποιούσαμε αυτοκίνητα Toyοta αγροτικού τύπου. Τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είχαν ενισχυμένες αναρτήσεις για να αντέχουν στην σκληρή χρήση και η καρότσα τους είχε διαμορφωθεί κατάλληλα με την τοποθέτηση κάγκελου περιμετρικά και δυο καθισμάτων πιο ψηλά από την καμπίνα για να κάθονται οι κυνηγοί. Το κυνήγι σε αυτή την αχανή χώρα γίνεται με το αυτοκίνητο. Δεν περπατάς. Τα αυτοκίνητα ελέγχθηκαν από 2 μηχανικούς που τους πήραμε μαζί μας.
Δεν γίνεται να πας 500 μίλια μακριά από τον κόσμο χωρίς μηχανικούς και εξαρτήματα. Σε φορτηγό βάλαμε καμιά 200 γαλόνια βενζίνη, φόρτωσαν παγωνιέρες, βαρέλια με νερό, πολλά καλούπια πάγο, αναψυκτικά, μπύρες, ουίσκι, καφέ, γάλα, κρεβάτια, καρέκλες και γενικά ότι χρειάζεται για ένα σαφάρι 4-5 ημερών.”
Στις 4 το πρωί
– “Ξεκινήσαμε στις 4 το πρωί. Το φορτηγό και ένα αυτοκίνητο με τους πιο ανυπόμονους έφυγαν η ώρα 9 το προηγούμενο βράδυ. Τα όπλα μας επαναληπτικές καραμπίνες που άλλες έπαιρναν 5 και άλλες 8 φυσίγγια, ήταν στο αυτοκίνητο που έφυγε την νύκτα. Εμείς είχαμε μαζί μας ένα μονόκαννο. Κάναμε 250 μίλια και φτάσαμε σ’ ένα σημείο που θα περνούσαμε πάνω από το ποτάμι (σ.σ. αναφέρεται σε παραπόταμο του Νείλου).
Τότε είδαμε δυο σύννεφα μπεκατσόνια και κάμποσα τρυγόνια. Αυτοί βέβαια δεν τα κτυπούν αυτά, αλλά με ρώτησαν αν ήθελα να κτυπήσω μερικά και κτύπησα. Πρώτη ντουφεκιά 8 μπεκατσόνια και μερικά που χάθηκαν. Δεύτερη ντουφεκιά 8 τρυγόνια. Τρίτη ντουφεκιά 3 τρυγόνια και δυο μπεκατσόνια. Τέταρτη 3 τρυγόνια. Πέμπτη 2 τρυγόνια. Έκτη 3 αμμοπέρδικες. Έβδομη 2 αμμοπέρδικες. Όγδοη 3 αμμοπέρδικες. Σε μισή ώρα γεμίσαμε ένα τσουβάλι πουλιά και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Λίγο αργότερα συναντήσαμε τους άλλους που έφυγαν το προηγούμενο βράδυ στο χωριό Kosti, ένα χωριό με καλύβες από καλάμια και πηλό ακριβώς όπως τα βλέπουμε στον κινηματογράφο. Εκεί
πήραμε και τρεις ντόπιους για να μαγειρεύουν, να φέρνουν τα κτυπημένα πουλιά, να τα ξεπουπουλιάζουν και γενικά να καθαρίζουν στον κάμπο. Βασικά θα κυνηγούσαμε φαραώνες, λαγούς και γαζέλες”.
Κάτω από ένα μεγάλο δέντρο
– “Κατασκηνώσαμε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Ξέχασα να σου πω ότι δεν πήγαμε στη ζούγκλα που έχει πολύ κυνήγι και άγρια ζώα γιατί εκεί είναι εμπόλεμη ζώνη. Η περιοχή που θα κυνηγούσαμε ήταν εκατοντάδες μίλια πεδιάδα, σχεδόν χωρίς δέντρα, γεμάτη χόρτο περίπου ένα μέτρο ύψος που άρχισε να ξεραίνεται και κάποιους μικρούς θάμνους.
Ξεκινήσαμε γύρω στις 3 για την πρώτη εξόρμηση. Πήραμε θέσεις πάνω στο αυτοκίνητο. Σε μία στιγμή βλέπουμε ένα κοπάδι 15 – 20 φαραώνες. Ανοίγει ταχύτητα ο Στράτης και όταν τις πλησιάσαμε τους ρίξαμε από μία ντουφεκιά στο έδαφος. Όταν σηκώθηκαν κατάλαβα γιατί τους αρέσει τόσο πολύ το κυνήγι της φαραώνας. Άρχισαν να “κελαηδούν” οι καραμπίνες. Εμένα η ατυχία μου δεν είχε όρια. Πάθαινε εμπλοκή το όπλο, έριχνε μία το πολύ δυο. Κατέβαιναν οι ντόπιοι βοηθοί μας να μαζέψουν, εμείς συνεχίζαμε την καταδίωξη και ύστερα επιστρέφαμε να τους πάρουμε. Σπάνια όμως τις έβρισκαν όλες. Όσες έπεφταν λίγο μακρύτερα ή δεν σκοτώνονταν ακαριαία τις χάναμε”.
Και λαγοί
– “Ενώ τρέχαμε με το αυτοκίνητο ξεπετιούνταν λαγοί, πιο μικροί από τους δικούς μας, περίπου δυο κιλά βάρος. Αν ήταν εντός βολής τους κτυπούσαμε αλλιώς δεν τους καταδιώκαμε. Ο νους μας ήταν στις φαραώνες, αγριόγαλους και γαζέλες. Τα τρυγόνια περνούσαν από πάνω μας ή τα βρίσκαμε να κάθονται στα δέντρα αλλά κανένας δεν τα κτυπούσε. Τα ορτύκια σηκώνονταν συνέχεια το ίδιο και οι αμμοπέρδικες. Κανένας δεν ασχολείτο. Τα φυσίγγια κόστιζαν 5 Σουδανέζικες λίρες το ένα που αντιστοιχεί σε περίπου 10 σελίνια δικά μας (σε σημερινές τιμές 85 σεντς του Ευρώ).
Συνεχίσαμε το κυνήγι μέχρι τη δύση του ήλιου και επιστρέψαμε στον κάμπο. Ο απολογισμός ήταν 53 φαραώνες , 7 λαγοί και 4 μικροί αγριόγαλοι. Μεγάλο αγριόγαλο δεν κτυπήσαμε το πρώτο απόγευμα.
Με το που φτάσαμε στον κάμπο οι ντόπιοι βοηθοί μας άρχισαν το ξεπουπούλιασμα και το μαγείρεμα με ένα σωρό καρυκεύματα και μπαχαρικά. Καλομαθημένοι ήμασταν με τα αναψυκτικά μας, τις παγωμένες μπύρες, το ουίσκι κ.λπ.”.
Μετά το δείπνο
– “Μετά το δείπνο βγήκαμε για λαγούς με τον προβολέα (σ.σ. στο Σουδάν επιτρεπόταν τότε το βραδινό κυνήγι). Οδηγούσε ο Στράτης και εγώ μαζί με τον Γιάννη, τον άλλο φιλοξενούμενό του, ήμασταν πάνω στις καρέκλες. Συνεχώς έβγαιναν λαγοί μπροστά μας. Αμάθητοι όμως να πυροβολούμε ενώ έτρεχε το αυτοκίνητο είχαμε αρκετές αστοχίες. Κυνηγήσαμε μιάμιση ώρα και πήραμε συνολικά 27 λαγούς”, συνεχίζει την αφήγησή του ο νονός μου. Και προσθέτει:
– “Την άλλη μέρα το πρωί εγώ έμεινα κάτω στην καμπίνα δίπλα από τον Στράτη που οδηγούσε. Δεν θα επαναλάβω την ιστορία με τις φαραώνες, τους λαγούς κ.λπ. μπορείς να φανταστείς. Ξαφνικά βλέπουμε 3 γαζέλες σαν τα… βουνά. Άνοιξε ταχύτητα ο Στράτης και τα παλληκάρια στην καρότσα χόρευαν τσάρλεστον.
Όταν τα πλησιάσαμε άρχισε το ντουφεκίδι αλλά παρόλο που οι γαζέλες κτυπήθηκαν συνέχιζαν να τρέχουν. Πέφτει τότε ο Στράτης πάνω στο τιμόνι και ρίχνει 2-3 ντουφεκιές με το Cosmi του σπάζοντας το πόδι μιας από αυτές. Με μία δεύτερη ντουφεκιά από την καρότσα η γαζέλα έμεινε στον τόπο ενώ η καταδίωξη των υπόλοιπων δυο συνεχίστηκε. Καταφέραμε και πλευρίσαμε τελικά μία από τις γαζέλες την οποία και πήραμε τελικά μετά από ομοβροντία από την καρότσα.
Πήραμε επίσης 20 φαραώνες, μερικούς μικρούς αγριόγαλους και καμμιά δεκαριά λαγούς. Το απόγευμα περίπου 40 φαραώνες και το βράδυ 35 λαγούς. Ίδια ιστορία και την τρίτη μέρα, για φαραώνες και λαγούς, έχασα το μέτρημα. Πήραμε όμως 4 γαζέλες και ένα μεγάλο αγριόγαλο. Την τελευταία μέρα κτυπήσαμε άλλες δυο γαζέλες.
Η επιστροφή στο Χαρτούμ ήταν περιπετειώδης αφού προέκυψε πρόβλημα με το ένα αυτοκίνητο που τελικά το έφτιαξαν οι μηχανικοί. Μας καθυστέρησε όμως και έγινε σχεδόν βράδυ μέχρι να φτάσουμε. Συνολικός απολογισμός 8 γαζέλες, περίπου 200 φαραώνες άλλους τόσους λαγούς και καμιά 20αριά αγριόγαλους”.
Τα όσα περιγράφει ο νονός μου είχα την ευκαιρία λίγα χρόνια αργότερα να τα ζήσω και εγώ πραγματοποιώντας 5 σαφάρι στο Σουδάν μεταξύ των ετών 1995 και 2002, το πρώτο μαζί του. Ήταν πράγματι όπως τα περιέγραφε και ακόμα πιο εντυπωσιακά. Εμπειρίες ζωής και αναμνήσεις που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το μυαλό μου.
