Είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή στο κυνήγι του αγριόχοιρου που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Είναι η στιγμή που πλανάται ο θάνατος για τους σκύλους, αλλά χαρακτηρίζεται εξίσου επικίνδυνη και για τον κυνηγό που απαιτείται να μεσολαβήσει.
Είναι η στιγμή όπου ο αγριόχοιρος αντιστέκεται σθεναρά και ο σκύλος οφείλει να σταθεί επάξια και με ιδιαίτερο τρόπο απέναντί του. Μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά μέχρι ώρες ολόκληρες. Στο σημείο αυτό κυνηγός και σκύλος δοκιμάζονται σκληρά, για την ψυχοσύνθεση, τις ικανότητες αλλά και την ευφυΐα τους. Αυτή είναι η «στάμπα», όπως ονομάζεται στη κυνηγετική διάλεκτο.
Πολλές φορές και για διάφορους λόγους συμβαίνει οι αγριόχοιροι να επιλέγουν την αντίσταση αντί τη φυγή. Είτε γιατί το υπαγορεύει ο χαρακτήρας τους, είτε γιατί κουράστηκαν να τρέχουν για ώρες από τους διώκτες που τους κυνηγούν, είτε γιατί λαβώθηκαν προηγουμένως από κάποιο βόλι και επιβάλλεται να αμυνθούν. Κάθε περίπτωση από αυτές χρήζει και διαφορετικής αντιμετώπισης από τον κυνηγό, που καλείται ή να ξεσηκώσει ή να τουφεκίσει στη συγκεκριμένη φάση τον αγριόχοιρο.
Η διαχείριση τέτοιων περιπτώσεων της στάμπας, συνήθως αποτελεί μία από τις δυσκολότερες και πιο επικίνδυνες στιγμές στη διάρκεια του γουρουνοκυνηγίου.
Η εναλλαγή της φωνής των σκύλων δηλώνει παράλληλα και την κατάσταση των αγριόχοιρων που παραμένουν καθηλωμένοι. Η πλειονότητα των γουρουνόσκυλων βαραίνει -και επιβάλλεται- τον τόνο της φωνής τους, όταν τα αγριογούρουνα παραμένουν «σταματημένα». Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται να πλησιάσει εκεί ένας κυνηγός που θα δώσει τέλος στο συμβάν. Εφόσν φυσικά οι συνθήκες το επιτρέπουν. Όμως, κάτι τέτοιο συνήθως είναι αρκετά δύσκολο και κάποιες φορές ακατόρθωτο.
Ο κυνηγός εκείνος που αναλαμβάνει αυτές τις περιπτώσεις οφείλει να είναι έμπειρος, τέρας ψυχραιμίας και να διακατέχεται από υψηλό αίσθημα θάρρους. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν «το ‘χουν όλοι» στο να «πάρουν» στα χέρια τους αυτές τις περιστάσεις, που κάθε άλλο παρά εύκολες είναι αλλά και εγκυμονούν κινδύνους. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι κυνηγοί που βρέθηκαν στο ρόλο του θηράματος γλιτώνοντάς την με κάποια τραύματα που πάντα θα φέρουν στο σώμα τους, αλλά και φορές που δυστυχώς η κατάληξη ήταν πιο άσχημη από τα μανιασμένα θηρία.
Ο αγριόχοιρος επιλέγει να αμυνθεί στα πιο πυκνά σημεία, καθώς ξέρει πως εκεί πλεονεκτεί. Στις περιπτώσεις που το ζώο δεν είναι τραυματισμένο, ο κίνδυνος για να δεχθεί επίθεση ένας κυνηγός που θα πλησιάσει ελαχιστοποιείται. Εκτός κι αν πρόκειται για υβρίδια που ακόμα και στα καλά καθούμενα εκφράζουν αυξημένη επιθετικότητα, τόσο σε σκύλους όσο και σε κυνηγούς.
Κάνοντας λόγο για άγριους πληθυσμούς που φέρουν το ένστικτο του φόβου, η παθητική τους στάση δεν διαρκεί πολύ. Προτιμούν την τάση της φυγής. Πόσο μάλλον όταν αντιλαμβάνονται εξ αποστάσεως την ανθρώπινη παρουσία. Αυτό που αφήνουν στην καλύτερη περίπτωση σε έναν κυνηγό που προσπαθεί να πλησιάσει, είναι η φευγαλέα τους σκιά. Εντούτοις και σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα, κάτι που εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες.
Η επίμαχη σκηνή της στάμπας
Η προσέγγιση του επίμαχου σημείου στο οποίο και μας καθοδηγεί ο σκύλος βάσει της φωνής του, πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα. Κάτι τέτοιο βέβαια έχει να κάνει με τις εδαφικές και καιρικές συνθήκες αλλά και την ιδιαιτερότητα του κάθε τόπου. Είναι φορές που απαιτούνται ακόμα και ώρες ολόκληρες για να φτάσει κανείς εκεί, λόγω προσπέλασης δύσβατων σημείων. Είναι όμως και φορές που μέσα σε λίγα λεπτά να βρίσκεσαι κοντά στο σκύλο.
Όσο πιο πυκνή η βλάστηση, όσο πιο ξηρό και σκληρό το έδαφος αλλά όσο και πιο ογκώδης ο κυνηγός, τόσο περισσότερος θόρυβος προκαλείται, που γίνεται εύκολα αντιληπτός από την έντονη αίσθηση της ακοής που χαρακτηρίζει τα αγριογούρουνα. Βασικό ρόλο «παίζει» και η πίεση που ασκεί ένας σκύλος βάσει της απόστασης, αλλά ακόμα και ο αριθμός των σκύλων. Αν ο σκύλος πιέζει από κοντινή απόσταση ο αγριόχοιρος έχει πιο πολύ την προσοχή του σε αυτόν. Όσοι περισσότεροι είναι οι σκύλοι που απασχολούν το αγριογούρουνο περιφερειακά, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να γίνουμε εύκολα αντιληπτοί όταν πλησιάζουμε.
Όσο περισσότερες φωνές βγάζει ένας σκύλος στη «στάμπα», τόσο περισσότερο «καλύπτει» το θόρυβο που προκαλούν τα βήματά μας. Και όσο μειώνονται τα μέτρα από το σκύλο, θα πρέπει να βηματίζουμε κάθε φορά που εκείνος γαβγίζει. Όταν ο σκύλος κάνει παύσεις για να ελέγξει τις κινήσεις του αγριόχοιρου, τότε θα πρέπει να σταματάμε και εμείς να κινούμαστε, έως ότου και πάλι ξαναρχίσει το γάβγισμα. Όλα αυτά βέβαια, συμβαίνουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν θα πρέπει ούτε να κάνουμε βιαστικές κινήσεις αλλά ούτε και να χασομεράμε, καθώς όσο περισσότερο παραμένουμε αδρανείς κοντά στον αγριόχοιρο, αυξάνονται οι πιθανότητες να οσμιστεί την μυρωδιά μας. Ακόμη και μία απότομη και ευνοϊκή για το ζώο εναλλαγή του αέρα εκείνη τη στιγμή, μπορεί άμεσα να προδώσει την παρουσία μας και να μείνουμε με… τη γλύκα.
Όσο ο χρόνος κυλά τόσο οι δυνάμεις του σκύλου εξασθενούν και μπορεί να τα παρατήσει, καθώς ήδη έχουμε ταλαιπωρηθεί να φτάσουμε κάπου εκεί κοντά. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το ποιόν του κάθε σκύλου και το πόσο σίγουροι είμαστε για τις ικανότητές του. Υπάρχουν σκύλοι που δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στα καθηλωμένα αγριογούρουνα ούτε πάνω από 5 λεπτά, αλλά είναι και σκύλοι που κάθονται εκεί με τις ώρες περιμένοντας τον κυνηγό. Ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα φτάσει…. Εκεί πράγματι ξεχωρίζει το καλό γουρουνόσκυλο.
Προσεγγίζουμε πάντα το σημείο από τα νώτα του σκύλου (αν βέβαια είναι εφικτό). Το όπλο μας πρέπει πάντα να είναι σε ετοιμότητα και η ασφάλεια βγαλμένη. Μόλις ο σκύλος μάς αντιληφθεί, άμεσα παίρνει περισσότερο θάρρος και μας δείχνει με περισσότερη σαφήνεια την κατεύθυνση του αγριόχοιρου. Εκεί περιμένουμε είτε μία ενδεχόμενη επίθεση του αγριόχοιρου προς τον σκύλο, είτε μία κίνησή του που θα φανερώσει τη θέση του.
Ακολουθεί απειροελάχιστος χρόνος αντίδρασης, πάντοτε και ανάλογα με τη βλάστηση, το έδαφος και την ορατότητα που παρέχεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Τα σημεία SOS
Αυτό που πρέπει παράλληλα να προσέξουμε, είναι σκύλος και γουρούνι να μη βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση. Διότι υπάρχει κίνδυνος η τουφεκιά να πάει πάνω στο σκύλο. Όσο περισσότεροι σκύλοι βρίσκονται εκεί και «σταμπάρουν» τόσο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει για κάτι τέτοιο.
Δεν είναι λίγοι οι σκύλοι που εκείνη την στιγμή είτε εκτιμήθηκαν από τους κυνηγούς ως «λανθασμένοι στόχοι είτε λόγω εξοστρακισμού της βολής, τραυματίστηκαν θανάσιμα. Για αυτό απαιτείται τεράστια ψυχραιμία, εμπειρία, αλλά και άψογη λειτουργία των αισθήσεων από τον κυνηγό, που καλείται να βγάλει εις πέρας ένα τέτοιο έργο.
Θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε περισσότερα τεχνικά θέματα γύρω από τη διαδικασία της «στάμπας», αλλά ο χώρος δεν μας το επιτρέπει. Το τελευταίο και σημαντικότερο είναι, ότι αυτές οι περιπτώσεις αναθέτονται πάντα σε ένα μέλος και κανείς άλλος κυνηγός δεν θα πρέπει να βρίσκεται εκεί κοντά γιατί συντρέχει κίνδυνος οι εμπλεκόμενοι να τραυματιστούν μεταξύ τους, όπως έχει συμβεί σε πάμπολλες δυστυχώς περιπτώσεις.
Μπορεί να θέλουν αρκετοί να αναλάβουν τον αντίστοιχο ρόλο για τη διαχείριση της «στάμπας», αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Ο Αρχηγός αν δεν κουμαντάρει ο ίδιος την ιδιάζουσα αυτή περίπτωση, τότε θα πρέπει να την αναθέτει στον πιο έμπειρο της ομάδος.
Στον πιο έμπειρο και όχι στον πλησιέστερο…
