Το ταξίδι “αστραπή” είχε προορισμό τις εσχατιές της Καστοριάς, κάπου ανάμεσα σε Μεσόβραχο και ενδιάμεσα στον Γράμμο, και “πρόσκληση” είχα από ένα φίλο από το Νεστόριο, τον Μιχάλη, φίλο από τα χρόνια του στρατού.
κείμενο: Χάρης Αρχοντάκης
Το ξημέρωμα με βρήκε με πρώτο επισκέπτη ένα περίεργο κοκκινολαίμη, που με παρατηρούσε όσο έφτιαχνα φυλάχτρα για τις “γαλάζιες”… Αριστερά έβλεπα καταπράσινο τον Γράμμο, με γυμνές τις αλπικές κορυφές του, και μπροστά είχα χαμηλούς και ψηλότερους γυμνούς χωματόλοφους.
Ωστόσο η ώρα προχωρούσε και ο τόπος έδινε την εικόνα νεκρής φύσης. Για λίγο όμως. Γιατί μόλις η έφεξε λίγο ακόμη άρχισε η κίνηση…
Στις βελανιδιές πρώτα ήρθαν τέσσερις φάσσες και μετά ακόμη τρεις. Όλες τους με καβάλησαν, πράγμα που σήμαινε πως αν και όλες έρχονταν από την ίδια κατεύθυνση, τότε βρισκόμουν σε λάθος σημείο. Είχα βάλει όμως πολύ “στρατηγική” στην επιλογή του καρτεριού, οπότε θα περίμενα ακόμη λίγο.
Έβαλα 10 στον εαυτό μου για την επιτυχημένη πρόβλεψη της διαδρομής που θα ακολουθούσαν, και 6… για την θέση του καρτεριού. Δεν είχα υπολογίσει ότι το μέρος διατηρούσε και ντοπιάρες, που μαζί με τις “φερτές”, έρχονταν από τα χαμηλά του ποταμού και μετά ανηφόριζαν.
Παρασυρμένος από αίσθηση αγχωτικού πανικού και πλεονεξίας, άλλαξα τρία καρτέρια σε μια ώρα πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο… Από ένα σύνολο με 100 και πλέον φάσσες που έτρωγαν εκεί, στις 9 + κάτι δεν υπήρχε καμία. Τα πουλιά δεν έφυγαν από τουφεκιές, γιατί όλες ήταν διαχειρίσιμες και δεν θα μπορούσαν να είναι άστοχες σε τόσο κοντινές αποστάσεις, αλλά βλέποντας εμένα και το σκυλί να αλλάζουμε διαρκώς θέσεις…
Στις 11, αντικρίζοντας τι ζημιά είχα κάνει έφυγα. Είχα αποφασίσει να αφήσω χώρο και πουλιά να ησυχάσουν ως τις 3, μετά να γυρίσω και ότι ήθελε προκύψει…
Και προέκυψε. Θέαμα μεγάλο και εντυπωσιακό ήταν αυτό που πρόσφεραν οι φάσσες το απόγευμα του Σαββάτου. Πέντε μαζί, τρεις, οκτώ, δύο, συνεχώς έφταναν στα βελάνια. Έμοιαζε με πέρασμα, γιατί οι δεύτερες ακολουθούσαν τις πρώτες και οι επόμενες είχαν παραπίσω τους άλλες…
Ήταν όμως πτήση χαμηλή, αργή, με ολοφάνερη ένδειξη πως πήγαιναν σε γνώριμο χώρο, αφού πολλές άρχιζαν πλανάρισμα από μακριά. Βούτυρο στο ψωμί του κάθε καρτερατζή δηλαδή, με τα 7άρια μαλλινόταπας να ελαχιστοποιούν τα περιθώρια διαφυγής…
