Αναμνήσεις ενός κυνηγού από την εποχή λίγο μετά την απελευθέρωση, όπου ο θάνατος έστησε το δικό του καρτέρι στο αγαπημένο του κυνηγόσκυλο…
κείμενο ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΓΑΛΑΣ
Ήταν ο καιρός αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν συνέβη αυτό που συνέβη. Στις παραλίες του νησιού μας οι Γερμανοί είχαν τοποθετήσει ναρκοπέδια, τα οποία έμεναν φυσικά ενεργά και μετά την αποχώρησή τους. Δεκέμβριος μήνας ήτανε, με χιονόνερο και αέρα… Το ναρκοπέδιο ήταν γύρω στα 50 μέτρα από τη θάλασσα, με πλάτος γύρω στα 80 μέτρα και μήκος πάνω από δύο χιλιόμετρα. Η περιοχή που είχε ναρκοθετηθεί με νάρκες εναντίον προσωπικού ήταν ένα λιμνάρι, που επειδή μάζευε νερό, το χειμώνα μετατρεπόταν σε λίμνη.
Καρτέρι στην επικίνδυνη ζώνη
Μέσα υπήρχαν αρκετές βουρλιές, γι’ αυτό τραβούσε πάντα τα παπιά και τα χηνάρια, μέσα κι’ έξω από το ναρκοπέδιο. Εκείνο τον Δεκέμβριο, λοιπόν, ο καιρός ήταν ότι έπρεπε για κυνήγι. Κι εγώ ξυπνούσα χαράματα κάθε πρωΐ και πήγαινα για εκεί, χωρίς να ενοχλούμαι από κανέναν άλλο, γιατί ή περιοχή αυτή κατοικείται από ελάχιστους ανθρώπους. Είχα τότε τον Γκράιφ, ένα Γερμανικό σκύλο μαθημένο σ’ όλα! Τα σκυλιά αυτά τα ’χαμε “κληρονομιά” από χρόνια στην οικογένειά μας, και τα είχαμε εξελίξει έτσι, ώστε πραγματικά να κάνουν για όλα τα κυνήγια. Ξημερώματα, μ’ αρκετή ομίχλη, είχα πιάσει το πόστο μου, δίπλα από το σκουριασμένο συρματόπλεγμα….
Ήταν μία καλύβα χαμηλή από βούρλα και καλάμια, φτιαγμένη σε τέτοιο σημείο, ώστε να ’χει πολύ καλό οπτικό πεδίο. Τα παπιά προτιμούσαν το χώρο μέσα στο ναρκοπέδιο, που απομονωμένος καθώς ήταν, “μάζευε” περισσότερη τροφή. Δεν μπορούσα, όμως, να τα χτυπήσω εκεί, γιατί ήταν αδύνατο φυσικά να τα πιάσω! Έτσι, τουφεκούσα όσα “έπιαναν” έξω από το ναρκοπέδιο, ενώ αρκετές φορές τουφέκιζα στον αέρα τα μικρά κοπάδια που περνούσαν με ταχύτητα, για να “πιάσουν” μέσα στο ναρκοπέδιο. Με τον Γκράιφ να κάθεται δίπλα μου, ερευνούσα τον ορίζοντα, περιμένοντας…
Ήδη, ένα κοπαδάκι από 8 παπιά είχε “πιάσει” μέσα στο “ναρκοπέδιο και βουτάκιζε χαρούμενα. Ήταν γύρω στα 60 μέτρα απόσταση, αλλά “δώρο – άδωρο” για μένα, αφού δεν μπορούσα να τους ρίξω. Και τότε ξαφνικά, από την αντίθετη πλευρά που κοιτούσα, ήρθε κι’ έπιασε έξω από το συρματόπλεγμα ένα γερό κοπάδι από καμιά εικοσαριά παπιά! Άκουσα εκείνο τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το κοπάδι και μετά, το θόρυβο πού έκαναν καθώς ακουμπούσαν στο νερό. Σκόπευσα γρήγορα, ενώ ο Γκράιφ τινάχτηκε όρθιος, μόλις είδε την γνώριμη κίνηση.
Υπακούοντας στο ένστικτό του
Περίμενα λίγο, για να “ζυγιάσω” τις κινήσεις τους, και μετά πυροβόλησα. Πρώτα τη μία σκανδάλη στα καθιστά, και αμέσως μετά τη δεύτερη, ένα μέτρο πάνω απ’ το νερό, καθώς τρομαγμένο το κοπάδι ξεκόλλαγε από το νερό…
Γέμισα αμέσως κι όπως το κοπάδι έκανε κύκλο, του έριξα τον δεύτερο ντουμπλέ, τη στιγμή πού βρισκόταν μισό – μισό, μέσα και έξω από το ναρκοπέδιο. Από τον πρώτο ντουμπλέ είχαν μείνει μέσα στο νερό τρία παπιά, που τα έπιασα γρήγορα…
Από τον δεύτερο ντουμπλέ είχαν πέσει δύο, σύρριζα με το συρματόπλεγμα. Τα απόρταρε αμέσως το σκυλί, αλλά καθώς μου έφερνε το δεύτερο, τον είδα να σταματά, να αφήνει χάμω το παπί και να ορμά παράλληλα με το συρματόπλεγμα. Ταυτόχρονα άκουσα τον χαρακτηριστικό κρότο που κάνει το παπί καθώς κτυπά με τα φτερά του το νερό, και είδα ένα να φεύγει τραυματισμένο, μέσα από το συρματόπλεγμα του ναρκοπεδίου!
Κατάλαβα αμέσως τον κίνδυνο που διέτρεχε το σκυλί και το φώναξα με δύναμη να γυρίσει. Δυστυχώς, το πάθος του κυνηγόσκυλου ήταν τέτοιο, που με αγνόησε. Ο ζωντανός πειρασμός που βρισκόταν μπροστά του, το έκανε “κουφό” σε κάθε εντολή.
Είδα τον Γκράιφ να χώνεται μέσα στο συρματόπλεγμα, να λυγίζει τα πόδια, να σέρνεται με την κοιλιά για λίγο, και να ορμά στο παπί που – στο διάστημα αυτό – είχε προχωρήσει δέκα μέτρα…. Το έφτασε, το βούτηξε και άρχισε να γυρίζει, χαρούμενος και νικητής.
Η καρδιά μου κτυπούσε σαν τρελή! Δεν μπορούσα, φυσικά, να κάνω τίποτε, παρά να εύχομαι και να περιμένω….
Tι θυμάμαι…
Ο Γκράιφ έφτανε, πια, στο συρματόπλεγμα. Είχε βάλει το ένα του πόδι, μέσα στο συρματόπλεγμα και είχε το δεύτερο στον αέρα, όταν, σαν σε όνειρο, είδα πρώτα μία λάμψη και έπειτα λάσπες, πέτρες και νερά να τινάζονται ψηλά!
Μαζί άκουσα το λυπημένο αλύχτισμα του σκύλου μου, και ένοιωσα στα ρουθούνια μου την οσμή της έκρηξης…
Ο Γκράιφ είχε κοπεί, σχεδόν, στα δύο, και βρισκόταν πεσμένος στο πλάι, με το παπί ακόμα στο στόμα του! Κάθισα χάμω ώρα πολλή, με την καρδιά μου κουρελιασμένη… Είχα χάσει τον πιστό μου φίλο και σύντροφο, μ’ ένα τρόπο που δεν τον περίμενα ποτέ. Από τότε, όταν βλέπω συρματόπλεγμα, θυμάμαι τον Γκράιφ και κείνη την τελευταία κίνησή του, πριν από την έκρηξη… “
