Παιχνίδια µε τον καιρό και τις μπεκάτσες στην Θεσσαλία – Για γερά… νεύρα
Αφού κάναμε μία μεγάλη πορεία στα χαμηλά έχοντας ξεποδαριαστεί, χτυπάει το τηλέφωνο: «Εσείς είστε στο ρέμα; Είδα το τζιπ. Βρήκατε τίποτα, εγώ ούτε μυρωδιά»
Από την Δευτέρα 16 Γενάρη περιμέναμε να χαλάσει ο καιρός στην Θεσσαλία. Περιμέναμε αυτή τη μεταβολή, εκείνο το ψυχρό κύμα και όσο περιμέναμε, τόσο ανέβαινε η θερμοκρασία. Εκεί γύρω στις 14 του μήνα είχε γίνει ένα μικρό μπάσιμο από μπεκάτσες, που όπως κι ο καιρός μας ξεγέλασε με τη σειρά του.
Μετεωρολογική… αστάθεια
Από το βράδυ της Παρασκευής 20 Γενάρη είχαμε προετοιμαστεί για έντονα καιρικά φαινόμενα, κυρίως για σφοδρές βροχοπτώσεις που θα δημιουργούσαν πλημμυρικά φαινόμενα και χιόνια στα ορεινά. Αντί για όλα αυτά είχαμε κάτι ξεγυρισμένα 20άρια που θύμιζαν τέλη Απριλίου και οι πλημμύρες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία βροχή 2-3 ωρών.
Εμείς όμως σχεδιάζαμε και εξορμούσαμε στηριζόμενοι στα μετεωρολογικά δεδομένα και μόλις ξημέρωνε κυνηγούσαμε με κάτι λιακάδες καλοκαιρινές, παρόλο που ξεκινούσαμε με τόση πάχνη που έμοιαζε με χιόνι.
Βλέπαμε και ακούγαμε για προγνωστικά μοντέλα, για ψυχρές αέριες μάζες πολικής προέλευσης και τέτοια. Εντάξει οι μετεωρολόγοι μπορεί να κάνουν πλάκα με μας τους κυνηγούς, οι αγρότες όμως τι τους φταίνε; Περιμέναμε χιόνια πάνω από τα 1.000 μέτρα, αλλά εκεί ήταν ιδανικά για κάμπινγκ. Χιόνια είχαμε μόνο στα αλπικά, όμως εκεί πέφτει χιόνι και το Μάη, οπότε δεν είναι είδηση.
Έτσι κύλησε όλο αυτό το διάστημα με τα μπεκατσοκυνήγια να είναι σκέτη ταλαιπωρία, γιατί αν προστεθεί και μία γρίπη που σερνόταν πάνω μας αυτό τον καιρό κόβοντάς μας τα πόδια, καταλαβαίνετε την ψυχολογία μας.
Τα πουλιά
Όπως ανέφερα και πριν γύρω στα μέσα του μήνα είχαμε ένα μπάσιμο. Τρόπος του λέγειν μπάσιμο, αφού η εμφάνιση των πουλιών ήταν για ένα τριήμερο και οι αριθμοί τους, μόνο καταχρηστικά δικαιολογούν τον όρο μπάσιμο.
Ένα μικρό φτερό θα το λέγαμε εδώ στην Θεσσαλία, εννοώντας πως σε μέρη χωρίς πουλιά θα έβρισκε κανείς δύο – τρεις μπεκάτσες και σε μέρη με ελάχιστα πουλιά θα έβρισκε πέντε με έξι.
Τη φετινή φτωχή χρονιά όμως αυτοί οι αριθμοί είναι μάννα εξ ουρανού και όπως είναι φυσικό μαγνητίζουν τους κυνηγούς. Το αποτέλεσμα ήταν οι μαζικές έξοδοι και ο συνωστισμός στα μέρη που οι… πληροφορίες υποδείκνυαν ως κοτέτσια. Η συμπεριφορά τους ήταν ανάλογη με τα τερτίπια του καιρού.
Για να βρει κανείς μία μπεκάτσα έπρεπε να περπατήσει τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα και μετά άρχιζαν τα δύσκολα. Τα μισά και παραπάνω πουλιά δεν περίμεναν καν να πλησιάσει ο σκύλος, έφευγαν νωρίτερα. Τα υπόλοιπα ανέχονταν τη φέρμα για λίγο και πολύ λίγα ήταν εκείνα που στέκονταν για ώρα μπροστά από τη μύτη του σκύλου.
Στο ξεπέταγμα ένα πολύ μικρό ποσοστό θα καθόταν ξανά μετά από 200 – 300 μέτρα, τα υπόλοιπα εξαφανίζονταν, άλλαζαν τόπο κυριολεκτικά.
Το κυνήγι
Το κυνήγι σήμαινε πολύ περπάτημα σε δύσκολα μέρη και κυρίως απογοήτευση. Είτε γιατί δεν υπήρχε… μυρωδιά, είτε γιατί τα πουλιά έφευγαν νωρίς, είτε γιατί το άγχος της
επιτυχίας ήταν η αιτία να αστοχήσουμε στη μοναδική μπεκάτσα που καταφέρναμε να στριμώξουμε. Οι έξοδοι ήταν καθημερινές, οι καρπώσεις όμως δεν συμβάδιζαν με τη συχνότητα εξόδων.
Εκείνο που έμενε ήταν τα πειράγματα μεταξύ μας (κοροϊδεύοντας συγκυνηγούς και σκύλους) μόνο και μόνο για να εκτονωθεί η ένταση που υπήρχε.
Φυσικά ούτε λόγος για μοναχικό μπεκατσοκυνήγι, ούτε λόγος για τον μπεκατσοκυνηγό και την ησυχία του δάσους. Αρκετές παρέες, μπίπερ με κάθε είδους ήχου, σφυρίγματα, φωνές, κάτι σαν αυτά που συμβαίνουν σε ένα καλό τριφύλλι στις 20 Αυγούστου.
Η γκαντεμιά
Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει πολλές φορές και η τύχη, που όπως αποδεικνύεται τις άσχημες χρονιές στρέφεται κι αυτή εναντίον μας. Υπήρξαν πολλές άτυχες στιγμές με πρωταγωνιστή την αφεντιά μου, θα σας περιγράψω τις δύο της προηγούμενης Κυριακής.
Μετά από πολύ ώρα άσκοπο περπάτημα στο ελατοδάσος, οι σκύλοι κατάφεραν επιτέλους να μπλοκάρουν μία μπεκάτσα. Με το χειριστήριο κλείσαμε τα μπίπερ να μην ενοχλείται κι αρχίσαμε την ανάβαση να φτάσουμε στο σημείο και να πάρουμε θέση.
Γεμάτοι κούραση και ιδρώτα ανεβήκαμε το ρέμα, η μπεκάτσα είχε περπατήσει καμιά 20αριά μέτρα και τα σκυλιά την είχαν ακινητοποιήσει ξανά. Μόλις ετοιμαζόμασταν να πάρουμε θέση έρχεται ένα σέττερ από το πουθενά και περνάει ανάμεσα διώχνοντας το πουλί. Το σκυλί ήταν ενός φίλου μου που είχε μπει στον ίδιο μπεκατσότοπο από απέναντι.
Αλλάζουμε τόπο και πάμε πολύ χαμηλά . Σχεδόν στον κάμπο σε μέρος με βάτα λυγαριές και μεγάλα ρέματα.
Ούτε μυρωδιά
Αφού κάναμε μία μεγάλη πορεία στα χαμηλά έχοντας ξεποδαριαστεί, χτυπάει το τηλέφωνο:
– “Εσείς είστε στο ρέμα; Είδα το τζιπ. Βρήκατε τίποτα, εγώ ούτε μυρωδιά”. Ενώ τα λέγαμε με το φίλο μου έχοντας χαλαρώσει πετάγεται μία μπεκάτσα από δίπλα μου, με κατεύθυνση τον ουρανό.
Ο ευκολότερος στόχος, αλλά και να ήθελα να τουφεκίσω θα έπρεπε να το κάνω με το ένα χέρι λες και ήμουνα ο Κλιντ Ίστγουντ.
