Όλα «βολικά» στην τελευταία παγάνα – Αποχαιρετιστήριο για γουρουνάδες
Τσόντα βρέθηκα στην παρέα των «Ποντίων», όπως και σε άλλες που συμμετείχα σε παρόμοια κυνήγια με φίλους σε Γρεβενά, Ημαθία, Δράμα και Εύβοια. Εμπειρίες μαζεύω…
Η ομάδα των “Ποντίων” είχε βγει μισή την προηγούμενη, με τις απουσίες δικαιολογημένες αφού κάποιοι λόγω καιρού έπρεπε να φροντίσουν μέσα τα κοπάδια τους.
Παρά τις ελλείψεις ευκαιρίες δόθηκαν. Όμως με πέντε μόνο τουφέκια ο τόπος δεν “πιανόταν” κι έτσι τα ζώα που βγήκαν ήξεραν κι άλλο μονοπάτι διαφυγής… Νωρίτερα, επειδή εντοπίστηκαν πάνω στο βρεγμένο χώμα και τριγύρω από δυό διαφορετικά σημεία πολλά ακόμη ίχνη, αποφασίστηκε να αναζητήσουμε τα γουρούνια εκεί και την επομένη. Ο καιρός την Κυριακή ήταν βελτιωμένος και σε τίποτα δεν θύμιζε την βραδινή νεροποντή, το ψιλόβροχο όμως διατηρήθηκε.
Ήταν δύο τα κοπάδια
Το πυκνά λογκομένο ρέμα, και οι πλαγιές της Πρασούδας με τα πλατώματα που καταλήγουν στο δάσος με τις βελανιδιές, σαν κυνηγότοπος δεν μου ήταν άγνωστος, αφού σποραδικά για φάσσες και συχνότερα για μπεκάτσες είναι “μανούλα”.
Γνώριμος ήταν και σε κάποιους από την παρέα που ακολουθούσα, γιατί εκεί τον Οκτώβρη υλοτομούσαν και με τα μουλάρια ντάνιαζαν τα χωρικά.
Από όσα είχα ακούσει, τα αλυσοπρίονα που προηγήθηκαν ήταν η αιτία που τα αγριογούρουνα από εκεί άλλαξαν τόπο, οπότε όλοι έλεγαν πως χρωστάμε διπλό πεσκέσι στον Βασίλη, που πρώτος είδε τα πατήματα στην περιοχή και μας έστειλε. Σε τόπο με ίδιο μορφολογικό ανάγλυφο αλλά διαφορετικής πυκνότητας δασωμένα σημεία, υπήρχαν κοντά μεταξύ τους δύο κοπάδια.
Για τους “δικούς μου” ήταν μόλις η δεύτερη φορά που βρίσκονταν αντιμέτωποι με κάτι παρόμοιο στα μέρη τους. Σε τρία σημεία βρέθηκαν πατήματα και η βροχή τα είχε κρατήσει ως “αποτυπώματα” που δεν άφηναν περιθώρια για αμφισβητήσεις.
Οι «ιχνηλάτες» μιλούσαν για δύο διαφορετικά κοπάδια των 7-10 ζώων. Γρίφος η απόφαση και μεγάλο το ρίσκο για τον αρχηγό, κυρίως γιατί η περιοχή ήταν άγνωστη στους μισούς τουλάχιστον και χρόνος για πολλές επεξηγήσεις δεν υπήρχε. Πάλι όμως ικανότητα, ταλέντο κι εμπειρία έδωσαν τη λύση. Για αυτό εξ άλλου ξεχωρίζουν οι αρχηγοί και κυρίως γι’ αυτό δεν αμφισβητούνται.
Ο Κλεάνθης με τον Γιάννη πήραν το αγροτικό και ανέβηκαν κορυφογραμμή για να δουν από ψηλά την λεκάνη. Επιστρέφοντας είχε βγει το σχέδιο, ίδιο ακριβώς όπως το είχε προτείνει από την αρχή ο πολύπειρος Ιορδάνης. Θα παγανιάζαμε στο κέντρο και όλο αριστερά με κατεύθυνση προς το ρέμα, ώστε ή τα γουρούνια να πέσουν εκεί σε καρτέρια, ή αν διέφευγαν από τα δύο μοναδικά σημεία που το ρέμα γινόταν βατό, να έβγαιναν μπροστά από άλλα τουφέκια.
Ρόλοι & θέσεις μοιράστηκαν
Οι ρόλοι ήταν μοιρασμένοι νωρίτερα, έπρεπε όμως γρήγορα να ειπωθούν ξανά για να μην γίνουν λάθη… Ο Ιορδάνης συντονιστής, Βασίλης και Παναγιώτης παγάνα, Γιάννης, Κλεάνθης, Θοδωρής, Δουλάμης και υπογράφων στα καρτέρια μπροστά, Αναστάσης και Μπάμπης στα δύο ανοιχτά καρτέρια, εκεί που το ποτάμι οδηγεί σε ίσωμα.
Τα σκυλιά λύθηκαν οδηγημένα στα κατάλληλα σημεία, το σινιάλο δόθηκε και το κυνήγι ξεκίνησε. Όλοι με πορτοκαλί γιλέκα, όλοι με τις ίδιες εντολές. Κανείς δεν αλλάζει θέση δίχως να ειδοποιηθεί και να ειδοποιήσει και κανείς επίσης δεν πυροβολεί δίχως την απόλυτη βεβαιότητα του στόχου.
Τα «µπλόκα» απέδωσαν
Κανένα νόημα δεν θα είχε να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, για το ποιος, πως, που και πότε. Είπαμε στο κυνήγι τούτο άπαντες πρωταγωνιστούν. Εξ άλλου κανείς δεν έγινε γουρουνάς ακούγοντας ιστορίες και διαβάζοντας κείμενα. Μπορεί κάποιοι να παρακινούνται, όμως μέχρι να “κολλήσουν” και να “βαφτιστούν” υπάρχει ακόμα απόσταση…
Σημασία λοιπόν έχει πως τα ζώα εκείνα καταδιωκόμενα και δίχως να χωρίσουν πήραν πορεία προς το ρέμα. Εφτά βγήκαν εκεί, τα δυό έμειναν κάτω από ισάριθμες μονοβολιές.
Ένα ακόμη, από τα πέντε που σαν σαΐτες πέρασαν το νερό και χάθηκαν στο απέναντι πυκνό, έμεινε καταγής με διπλοτουφεκιά δραμιάρικη. Ζώα δυνατά, άξια να συνοδεύουν αναμνήσεις ώσπου να ξανάρθει καιρός…
Γλέντι µε τις τηγανιές
Στο χωριό είχαμε γδάρσιμο, τεμαχισμό και ακολούθησαν οι τηγανιές με τις συκωταριές. Τα ποτήρια με την ρετσίνα σηκώθηκαν ψηλά και η βροντοφωνάρα του Ιορδάνη σκέπασε τους ήχους από τη λύρα του μπάρμπα Πρόδρομου. Θυμήθηκε ένα ένα όλους τους κυνηγαραίους του τόπου, Πόντιους και μη που έφυγαν από την ζωή και με χέρι σηκωμένο τους ονομάτιζε, λες και προσταγή τούς έδινε να είναι και αυτοί παρόντες…
“Να πιούμε τούτο το κρασί για τους αρρώστους, τους φαντάρους, τους ναυτικούς και όλους τους ξενιτεμένους”. Κόμπος στο λαιμό, δάκρυ για πολλούς και βραχνάς για όλους η τελευταία φράση, αφού οι μισοί τουλάχιστον από τους 108 κατοίκους του χωριού έχουν παιδιά, αδέλφια ή συγγενείς στα ξένα…
Τσόντα βρέθηκα στην παρέα των “Ποντίων”, όπως και σε άλλες που συμμετείχα σε παρόμοια κυνήγια με φίλους σε Γρεβενά, Ημαθία, Δράμα και Εύβοια. Εμπειρίες μαζεύω, όχι γιατί “κόλλησα”, αλλά επειδή εκείνο το στιγμιαίο συναίσθημα στη θέα του αγριόχοιρου, είναι πράγματι αξεπέραστο.
Έτυχε να δω κυνήγια δύσκολα κι εύκολα, πιστεύω όμως πως αν όλα είχαν την ίδια εύκολη και γρήγορη κατάληξη, τότε σίγουρα οι γουρουνάδες θα ήταν πολλοί περισσότεροι.
