Το κυνήγι της χήνας τελειώνει στα τέλη του Γενάρη, πριν από κάποια χρόνια όμως τραβούσε λίγο παραπίσω. Και μην ακούγεται περίεργο ότι τα Γιάννενα φιλοξενούν τα μεγάλα υδρόβια, απλά κατεβαίνουν συνήθως με ζόρικο καιρό που κρατάει. Για να θυμηθώ λεπτομέρειες, άρχισα να ξεφυλλίζω σελίδες του κυνηγετικού μου ημερολογίου…
Ήταν αρχές Φλεβάρη του 2012. Η κακοκαιρία είχε αναγκάσει κοπάδια με χήνες να κατέβουν στους κάμπους και τα λιβάδια των Ιωαννίνων. Εκεί στα χιονισμένα σάδια έψαχναν για λίγη πρασινάδα, σπυριά από καλαμπόκια που τυχόν είχαν ξεμείνει και ό,τι άλλο μπορούσε να τις χορτάσει για να περάσουν τη μπόρα!
Ας δούμε όμως τι σημείωνα τότε…
«Πέσανε χήνες στα καλαμπόκια του κάμπου! Φλεβάρη μήνα! Είναι λογικό, τώρα τις ζόρισε ο καιρός και τις ανάγκασε να κατέβουν από τους κάμπους του Βορρά. Είδες τι κάνει ο χιονιάς…
Τα ευχάριστα νέα…
Την Πέμπτη το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω το νούμερο και σηκώνοντάς το περιμένω να μάθω τα νέα από τα τελευταία περάσματα της τσίχλας. Με τέτοιο καιρό αυτή την εποχή μαζεύονται κοπάδια γερακότσιχλες στη λάσπη των χωραφιών ψάχνοντας φαγητό. Είναι από τα τελευταία κυνήγια της χρονιάς, τα καρτερίσια, αυτά που ζητάει και το σώμα που απόκαμε από το περπάτημα του Χειμώνα.
Ανάμεσα στις πληροφορίες για τις τσίχλες, δεν κατάλαβα καλά, το αυτί συνέλαβε τη λέξη αλλά το μυαλό άργησε να κωδικοποιήσει την έννοια και μηχανικά ξαναρώτησα: Πώς; Χήνες; Είναι σίγουρο; Α, πήρατε δύο! Αυτά είναι τα τυχερά για όποιον κυνηγά την τύχη του ψάχνοντας στη φύση…
Τι ώρα είναι, κοίταξα το ρολόι και άρχισα να σκέφτομαι ποιο μαγαζί ήταν ανοιχτό για να προλάβω να πάρω φυσίγγια για την επόμενη μέρα. Τι φυσίγγια χρειαζόμουν, μάλλον το ΒΒ ήταν το κατάλληλο νούμερο, είναι μεγάλες οι χήνες. Είναι σκληρές και δύσκολο να πέσουν. Αν καταφέρεις όμως και σπάσεις φτερό ή χτυπήσεις λαιμό και κεφάλι, τότε κάτι γίνεται.
Ετοιμάστηκα γρήγορα και βγήκα στην αγορά. Κάποια κυνηγομάγαζα κλείνουν λίγο πιο αργά κι έτσι πρόλαβα. Το μόνο που ήλπιζα ήταν να βρω τα φυσίγγια που ήθελα. Ο μαγαζάτορας μόλις άκουσε το νούμερο που ζητούσα με ρώτησε: Για χήνες τα θες; (Πόσο γρήγορα ταξιδεύουν τα νέα, σκέφτηκα)
-Βάλε δυο κουτιά !
Το βράδυ οργάνωνα στο μυαλό μου το σχέδιο. Το κακό ήταν ότι η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή, μια εργάσιμη δηλαδή μέρα. Από το μεσημέρι όμως και μετά μπορούσαμε να κάνουμε μια εξόρμηση. Τώρα, αν θα κινούνταν το απόγευμα, αυτό δε μπορούσα να το ξέρω. Από τις πληροφορίες που πήρα ήταν πολύ πεινασμένες και μόλις έπεφταν στο χωράφι έσκυβαν κάτω τα κεφάλια. 
Ούτως ή άλλως σ’ αυτές τις περιπτώσεις δε χωράνε αναβολές. Πήγαινε για όση ώρα έχεις στη διάθεσή σου κι ό,τι βγει. Κοιμήθηκα και στον ύπνο μου έβλεπα χήνες. Άνοιγαν τα φτερά κι έστρωναν κοντά στα καρτέρια μας, μια – δυο φορές έκαναν κύκλους και κάθονταν. Πάνω που πάω να τουφεκίσω το χάνω, κάτι γίνεται, γυρίζω πλευρό, ένα κακό μια ανησυχία, στο τέλος με γλίτωσε το πρωινό ξυπνητήρι. Τα ανήσυχα όνειρα βγαίνουν σε κακό άραγε;
Ανοίγοντας να πάρω ξύλα ένιωσα τον παγωμένο αέρα και στο πρωινό μισόφωτο βλέπω το χιόνι να το φέρνει πλαγιαστό, ψιλό κι αθόρυβο ως την πόρτα. Αυτός είναι καιρός για κυνήγι, αλλά εγώ έπρεπε ν’ ανάψω το τζάκι και να φύγω για δουλειά. Μέχρι το μεσημέρι θα περνούσαν τα λεπτά μετρώντας τα ένα – ένα, αλλά οι υποχρεώσεις προηγούνται…
Η χαριστική… (ανα)βολή
Το μεσημέρι γυρίζοντας σπίτι χάζευα από το παράθυρο του αυτοκινήτου το σύννεφο που είχε «καθίσει» για τα καλά, τυλίγοντας στην καταχνιά τα πάντα. Τα χωράφια φαινόταν ασπρισμένα τόσο όσο έπρεπε για να κρατηθούν καθηλωμένα τα πουλιά, αλλά να μη τα διώξει το πολύ χιόνι. Μπροστά στα μάτια μου φανταζόμουν την εικόνα του κάμπου: Ανάμεσα στις θερισμένες καλαμποκιές το χιόνι αλλού πιασμένο κι αλλού λιωμένο στις αυλακιές κι οι χήνες να βουτάνε από τον μολυβένιο ουρανό…
Η προσμονή από μόνη της αναπτέρωνε τις ελπίδες για ένα καλό κυνήγι. Ελπίδες όμως που θα τις έκοβε ένα τηλεφώνημα, μια δουλειά που περίμενε μέρες κι έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή. Λες κι «έβγαινε» το όνειρο. Πάντως δε χωρούσε αναβολή. Τι να γίνει, δε χάθηκε και ο κόσμος! Κι η επόμενη μέρα ήταν και μάλιστα Σάββατο. Από το πρωί μπορούμε να κυνηγήσουμε άνετα, άλλωστε το πρωί είναι που βοσκάνε κυρίως. Θα πιάσουμε τις θέσεις με την ησυχία μας και θα παρακολουθήσουμε την κίνηση. Δε βαριέσαι, σκέψου θετικά, πάρε τη ζωή όπως έρχεται…
Το βραδάκι πήρα τηλέφωνο να κανονίσω τις λεπτομέρειες για το κυνήγι που, επιτέλους, θα γινόταν. Εκεί όμως ήταν που δέχτηκα τη χαριστική… υπενθύμιση, κι αυτή σχετίζονταν με την καταληκτική (τότε) ημερομηνία για το κυνήγι της ασπρομέτωπης: Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012! Ήταν η μέρα που μόλις είχε περάσει, είχε διαβεί, δυστυχώς χωρίς καμιά δυνατότητα επιστροφής, αλλά είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα που δεν είχα το μυαλό να το σκεφτώ.
Έσφιξα τα χείλη. Τα λόγια ήταν περιττά. Τα συναισθήματα ανάμικτα, αφού οι χήνες ήταν εκεί κι εγώ δεν μπορούσα να τις κυνηγήσω. Μια συγκυρία σκέτο «λαχείο». Πόσους Χειμώνες θα έπρεπε να περιμένω για να ξαναδώ τα αγαπημένα μου υδρόβια; Με ποια σκέψη θα μπορούσα να παρηγορηθώ; Το πρωί ξημέρωνε Σάββατο 11 Φεβρουαρίου. Δυστυχώς, η αγάπη άργησε μια μέρα…»
