Ένα τροχαίο τον καθήλωσε σε καροτσάκι, αλλά εκείνος δεν το έβαλε ποτέ κάτω!
Τον γνώρισα σε μία διημερίδα που συνδιοργάνωσαν στη μακεδονική πρωτεύουσα η διαδικτυακή ομάδα «Γουρουνάδων Θηράματα» και ο Κυνηγετικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης. Τον είδα που καθόταν στο αναπηρικό καροτσάκι μαζί με τους φίλους του. Τον πλησίασα -ομολογώ- διστακτικά, λέγοντάς του ότι θα ήθελα να τον κάνω θέμα στο kynigesia.gr. Αλλά με αφόπλισε με το πλατύ χαμόγελό του που ζωγραφίστηκε πάνω στο πρόσωπό του: «Όποτε, θέλεις!», ήταν η απάντησή του.
Πέρασε λίγος καιρός, μα στο μεσοδιάστημα είχαμε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία, συζητώντας για κυνήγι και για ιχνηλάτες. Η επικαιρότητα με έσπρωχνε σε άλλα ρεπορτάζ, αλλά, μετά την συζήτησή μας, πιστεύω πως ο Σάκης, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, παρόλο που η μοίρα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι στα 23 του, εκείνος στάθηκε όρθιος και με το παράδειγμα που δίνει με τη στάση του κερδίζει, με το σπαθί του, μια μόνιμη θέση στην «πρώτη σελίδα» της ζωής!
Αγαπητοί συνάδελφοι, ιδού ένας κυνηγός που δίνει την ακριβή αξία στη λέξη λεβεντιά!
Ο Σάκης, απόστρατος στρατιωτικός, από το χωριό Σχοινάς, κοντά στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, που μας …παρουσιάζεται:
«Επιλοχίας πεζικού Αθανάσιος Κάμτσης. Υπηρέτησα πέντε χρόνια στην Καλαμάτα, την Πάτρα, τα Ιωάννινα, το Διδυμότειχο, το Κόσσοβο και τα Γιαννιτσά. Από το 1999 έως το 2005».
Το …κακό έγινε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Είχε πάει με το αυτοκίνητό του να συναντήσει φίλους του για να γιορτάσουν μαζί. Στο δρόμο από Τρίγλια προς Μουδανιά, έχασε τον έλεγχο και βγήκε σε ένα χωράφι.
«Ήμασταν μαζί με τον αδελφό μου. Οδηγούσα εγώ. Πήγαινα με ταχύτητα γύρω στα 80-90 χιλιόμετρα την ώρα. Ο δρόμος ήταν παγωμένος, αφού είχε θερμοκρασία μείον πέντε βαθμούς και το αυτοκίνητο γλίστρησε από ένα «σαμαράκι» και μας πέταξε σε διπλανό χωράφι. Χτύπησα σ’ ένα δένδρο κι έσπασα το πλευρό μου. Αυτό μου τρύπησε την σπονδυλική στήλη και βρήκε το νεύρο στο νωτιαίο μυαλό. Από τότε έμεινα από τη μέση και κάτω ανάπηρος…», περιγράφει το ατύχημά του, αλλά το προσπερνάει γρήγορα κι αμέσως κάνει αναφορά στον αδελφό του: «Ευτυχώς, ο αδελφός μου δεν έπαθε τίποτε. Αυτός επέμενε να μην πάμε στο γλέντι. Με ακολούθησε, όμως, όταν τον πίεσα λέγοντάς του ότι θα ταξίδευα μόνος. Καλά, που αυτός στάθηκε τυχερός. Αν πάθαινε κάτι θα το είχα βάρος στη συνείδησή μου…», λέει.
Η φωνή του ξαναπαίρνει εκείνη τη χροιά της αισιοδοξίας που τον διακρίνει: «Δόξα τω Θεώ! Δεν παραπονιέμαι. Ήμουν ενάμιση χρόνο στα νοσοκομεία και είδαν πολλά τα μάτια μου. Είμαι καλά!», τονίζει τις λέξεις και δείχνει ότι το εννοεί.
Ο Σάκης ήταν στο άνθος της νιότης του: μόλις 23 ετών και για 550 μέρες πέρασε μέσα στα νοσοκομεία. Για έναν νέο άνθρωπο αυτό ήταν …Γολγοθάς!
«Μετρούσα τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές! Τελικά, αυτό που με κράτησε ήταν το κυνήγι. Έπαιρνα όλα τα κυνηγετικά έντυπα και έβλεπα συνέχεια DVD! Κι ύστερα, έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα στα κυνηγοτόπια! Έκανα νοερά κυνήγια! Ονειρευόμουν πότε θα βγω για να πάω στο κυνήγι!», είναι η «εξομολόγησή» του για εκείνες τα …πέτρινα μερόνυχτα.
Κι μεγάλη στιγμή έφτασε. Πήρε το εξιτήριο και η πρώτη του έξοδος ήταν για λαγό με τους φίλους του, που δεν τον ξέχασαν στιγμή και τον περίμεναν.
«Είχαμε πάει με τους δυο Δημήτρηδες, τον Βασίλη, τον Τάκη και τον Μανώλη. Όλη τη νύχτα δεν είχα κλείσει μάτι από τη λαχτάρα να ξαναβγώ στο κυνήγι. Είχαμε τρία σκυλιά και είχαν ξεσηκώσει ένα λαγό. Εγώ, ήμουν καρτέρι κοντά στο αυτοκίνητό μου.
Άκουγα τα κλαφουνίσματα και με διαπερνούσε ανατριχίλα.
Ξαφνικά, ο λαγός ήρθε προς τα εμένα. Με αιφνιδίασε γιατί εγώ περίμενα μπροστά από το αυτοκίνητο κι εκείνος πέρασε από πίσω. Του έκανα τρεις τουφεκιές, αλλά αστόχησα. Τόση ήταν η προσμονή μου να ξαναβγώ στο βουνό και στη φύση, που ενώ εκείνος είχε σταθεί κοντά σε ένα πουρνάρι, εγώ δεν σκέφτηκα να ξαναγεμίσω και να τον πυροβολήσω, αλλά σαστισμένος τον κοίταζα και φώναζα στους φίλους μου: ο λαγός! Ο λαγός!. Τον έχασα, αλλά δεν πειράζει. Εκείνον το λαγό τον σκέφτομαι σαν …το διαβατήριό μου να επιστρέψω ξανά στη ζωή!», θυμάται στιγμή-στιγμή την πρώτη του έξοδο μετά το ατύχημά του.
Ο Σάκης το κυνήγι το έχει στο …οικογενειακό του αίμα! Από μικρός ακολουθούσε τους παππούδες του, μετά τον πατέρα και το θείο του. «Ξεκίνησα με σφενδόνα, μετά με αεροβόλο, ύστερα με φλόμπερ και όταν μεγάλωσα πήρα καραμπίνα. Τα πρώτα χρόνια κυνηγούσα λαγό, κάπου-κάπου πήγαινα και για αγριογούρουνα. Δηλαδή, σταθερά για λαγό και τρεις φορές για γουρούνια. Αλλά πέρυσι, πήγα πιο συχνά για «χοντρό» κυνήγι και από φέτος μάλλον θα αντιστραφούν οι όροι: θα πηγαίνω κυρίως για αγριογούρουνα και κάποιες μέρες για λαγό, γιατί έχω και δυο λαγόσκυλα που δεν πρέπει να τα αδικήσω…», μας αποκαλύπτει τα σχέδια του για τη νέα σεζόν.
Ο Σάκης, πέρυσι, αν και κυνηγούσε αγριογούρουνα με τους φίλους και συγγενείς του από το 1999, πέρυσι πήγε πιο τακτικά και μάλιστα στάθηκε και τυχερός, χτυπώντας ένα μικρό αρσενικό.
«Ήταν το πρώτο μου γουρούνι! Ήμουν στο καρτέρι και άκουγα τα σκυλιά που έκαναν στάμπα. Γάβγισαν μανιασμένα επί 40 ολόκληρα λεπτά! Εγώ, ένιωθα την αδρεναλίνη ανεβασμένη στα ύψη. Κάποια στιγμή, ένα γουρούνι βγήκε πάνω στο δρόμο. Του έκανα τρεις τουφεκιές, με δράμια και το κράτησα. Ήταν περίπου 40 κιλά, αρσενικό, που ξέκοψε από το κοπάδι. Ένα ακόμη χτυπήθηκε σε άλλο καρτέρι. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Ήρθαν τα παιδιά και ο αρχηγός και όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια: «Μπράβο Σάκη! Το κράτησες!», μου έλεγαν όλη μέρα», αφηγείται ο Θανάσης.
Στην γουρουνοπαρέα, που την αποτελούν με …προσθαφαιρέσεις 15 φίλοι από τα γύρω χωριά, αρχηγός είναι ο συνταξιούχος αστυνομικός Παναγιώτης Κωνσταντάκης. Τον είχα γνωρίσει κι αυτόν, στην εκδήλωση όταν τον είδα να σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι του Θανάση.
«Ο Σάκης είναι ένας από μας. Είναι από τα καλύτερα τουφέκια και με το κέφι και τη ζωντάνια του είναι η ψυχή της ομάδας μας», μου είχε πει, ενώ με κάλεσε να πάω ένα κυνήγι μαζί τους για να το διαπιστώσω.
Ο Σάκης, παρόλο που είναι λάτρης του τριχωτού θηράματος, ωστόσο, βγαίνει τις «πρεμιέρες» για τρυγόνια.
Κλείνοντας τη κουβέντα μας, ο Σάκης, στέλνει τις ευχές του σε όλους τους Έλληνες κυνηγούς: «Χαρείτε το κυνήγι και τη φύση, χωρίς διχόνοια, ανταγωνισμούς και τσακωμούς. Εμένα το κυνήγι με κράτησε ζωντανό. Είναι αυτό που μου δίνει κουράγιο και πίστη στη ζωή! Είμαστε αδέλφια σε μια μεγάλη οικογένεια. Το βουνό είναι το σπίτι μας και μας χωράει όλους! Φοράτε τα διακριτικά γιλέκα, τηρείτε τους κανόνες ασφαλείας και μην πατάτε την σκανδάλη αν δεν είστε σίγουροι ότι αυτό που σημαδεύετε είναι θήραμα. Καλή κυνηγετική χρονιά σε όλους!», είναι το μήνυμα που στέλνει από το αναπηρικό καροτσάκι του ο Σάκης, ο λεβέντης, ο Κυνηγός με το «Κ» κεφαλαίο!
