Ονομάζεται Νίκος Φλωράκος, αλλά μην βιαστείτε να κάνετε αρνητικούς… συνειρμούς για το επώνυμο! Θα πέσετε 100% έξω!

Είναι ένα “κυπαρισσόπαιδο” 17 ετών, που μεγαλωμένο με τις “ανάσες” του Παρνασσού, έχει στις φλέβες του τη λεβεντιά του κυνηγού, ενώ στόχος του είναι να μπει στα σώματα ασφαλείας 

“Δεν συνάδει το επώνυμό μου με την ψυχοσύνθεσή μου! Τί να κάνουμε; Μου το φόρτωσαν!”, βάζει τα πράγματα από την αρχή της συζήτησής μας στη σωστή βάση, απαντώντας, στο σχετικό πείραγμα, με αφοπλιστική ετοιμότητα και αυθόρμητο χιούμορ. 

Ύστερα από μερικά αποτυχημένα τηλεφωνικά ραντεβού, τελικά καταφέραμε να μιλήσουμε, το βράδυ μιας Δευτέρας, μόλις είχε επιστρέψει από το φροντιστήριό του. Ο Νίκος είναι μαθητής της Γ’ Λυκείου και αυτή τη χρονιά έχει ιδιαίτερα βαρύ πρόγραμμα, αφού το όνειρό του είναι να γίνει είτε αστυνομικός, είτε πυροσβέστης.

Γεμίζει… μπαταρίες στο βουνό

Τα διαλείμματά του από το διάβασμα, δεν έχουν να κάνουν με καφετέριες. Στο κυνήγι βρίσκει την ευκαιρία να ξεκουράσει το μυαλό και τα μάτια του από τα μαθήματα, γιατί νιώθει ότι στο βουνό, παρέα με τα σκυλιά τους, ξεφορτώνεται την κούραση κι επιστρέφει στα θρανία με γεμάτες… μπαταρίες!

Ο 17χρονος μαθητής ζει στην Αμφίκλεια Φθιώτιδος, που βρίσκεται στους πρόποδες του Παρνασσού. Εκεί κάνει τις εξορμήσεις του, συνοδεύοντας τον πατέρα του στο κυνήγι του λαγού. Ωστόσο, ο μπαμπάς -ο Θανάσης- δεν έχει την… αποκλειστικότητα της συντροφιάς του γιου του, γιατί τον μοιράζεται με τον πεθερό του.

– “Ο παππούς Παναγιώτης, πατέρας της μητέρας μου, μένει στον Προφήτη Ηλία της Βοιωτίας. Το κυνήγι γι’ αυτόν είναι η ζωή του και όλη του η χαρά τα σκυλιά του. Με περιμένει πως και πως για να πάμε μαζί για λαγό. Κι εγώ, δεν του χαλάω χατίρι! Έτσι, ένα Σαββατοκύριακο είμαι μαζί του κι ένα μένω με τον πατέρα μου, ο οποίος μερικές φορές μου τη… λέει: Πάλι θα μ’ αφήσεις μόνο; Στην ουσία δεν το εννοεί. Κάνει πως παραπονιέται για να με πειράξει. Καταλαβαίνει απόλυτα τον παππού, γιατί κι ο ίδιος έχει το ίδιο πάθος για το κυνήγι”, περιγράφει τις -εκ περιτροπής- εξόδους τους ο νεαρός.

Βέβαια, κάποιες φορές τα λαγοτόπια φιλοξενούν και τις τρεις γενιές της κυνηγετικής οικογένειας.

– “Πηγαίνουμε μαζί και οι τρεις. Τότε είναι η… καλύτερή μας! Πραγματικά απολαμβάνουμε αυτές τις εξορμήσεις, γιατί το κυνήγι δεν σταματά στο βουνό, αλλά συνεχίζεται και μετά στο σπίτι με ατέλειωτες κουβέντες γύρω από τους ντορούς, τα τεχνάσματα των λαγών και τα σκυλιά”, εξηγεί ο 17χρονος μαθητής.

Μια ξεχωριστή σχέση

Η σχέση των τριών είναι ξεχωριστή και έχει γερές βάσεις, αφού τα θεμέλιά της έχουν κτιστεί με συνθετικό… υλικό το κυνήγι.

– “Τα περισσότερα σκυλιά που έχουμε κατά καιρούς είναι από παλιά αίματα του παππού. Ο πατέρας ήταν παλιά περδικοκυνηγός. Μετά το γύρισε στα γουρούνια. Όμως, τα τελευταία χρόνια, επειδή έπρεπε να μην παραμελεί και τη δουλειά στο κρεοπωλείο του, άρχισε το λαγοκυνήγι. Έτσι, μπορεί να επιστρέφει νωρίς στην εργασία του. Πάντως, στάθηκε τυχερός, γιατί τα σκυλιά του τα έδωσε έτοιμα ο παππούς. Ήταν κι αυτά μια… προίκα, ύστερα από τόσα χρόνια γάμου με τη μητέρα μου!”, αστειεύεται ο νεαρός. 

Όπως όλοι οι κυνηγοί έτσι και ο Νίκος έχει κι αυτός τη συμπάθειά του, ανάμεσα στα σκυλιά.

– “Το αγαπημένο μου είναι η τρίχρονη Μαρία. Ημίαιμη, που προέρχεται από Ελληνικό Ιχνηλάτη και Σεγκούτσι, από τα λαγόσκυλα του παππού. Έχει εξαιρετικό χαρακτήρα και βασιζόμαστε στο κυνήγι πάνω της! Την αγαπάω πολύ!” 

Κι επειδή όλοι έχουμε μια στιγμή που μας μένει αλησμόνητη, ο νεαρός μαθητής, μας αποκαλύπτει τη δική του:

– “Ήμουν γύρω στα δώδεκα, σε εκπαιδευτικό, κοντά στο χωριό. Είχαμε τότε ένα Μπαλκάν και ένα Γιουρογκέκα. Τα σκυλιά σήκωσαν ένα λαγό κι άρχισαν τη δίωξη. Έτρεξα ξοπίσω τους προς μια απότομη ανηφοριά. Μικρός και… εύσωμος, όπως ήμουν, δυσκολεύτηκα αρκετά να βγω στον επάνω δρόμο. Ο πατέρας μου, μου είπε να σταθώ σ’ ένα σημείο.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και τα σκυλιά ακούστηκαν να έρχονται προς το μέρος μου. Είδα το λαγό λίγα μέτρα από μένα.

Μου φάνηκε τόσο μεγάλος και ενθουσιάστηκα! Εκείνος, ήταν που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για το κυνήγι. Μετά έγινα κολλιτσίδα στον μπαμπά και στον παππού. Δεν γινόταν αλλιώς! Εξάλλου, το κυνήγι το έχω στα γονίδιά μου”. 

Η μικρότερη αδελφή

Ο Νίκος, έχει και μια μικρότερη αδελφή, την 16χρονη Μαρία, την οποία ο ίδιος πιστεύει ότι θα βάλουν στην παρέα τους σύντομα…

– “Της αρέσει το βουνό και η φύση, αγαπάει τα σκυλιά μας, ακούει τις λαγοκουβέντες μας. Θα τη φέρουμε κοντά μας”, δηλώνει με σιγουριά. 

Ο νεαρός βιάζεται να συμπληρώσει τα 18 του χρόνια για να βγάλει την πρώτη του άδεια.

Έως τότε ετοιμάζεται με μαθήματα σκοποβολής με “δάσκαλο” τον πατέρα του, ενώ έχει παρακολουθήσει και σεμινάρια που διοργανώνουν οι κυνηγετικές οργανώσεις για την ασφαλή χρήση του όπλου στο κυνήγι.

– “Έναν λαγό που θα σύρει και δεν θα τον πάρουν είδηση τα σκυλιά, δεν θα τον τουφεκίσω…”, έκανε μια αναφορά στη διάρκεια της κουβέντας μας, που έδειχνε ότι ο Νίκος μεγαλώνει με αρχές για το κυνήγι.

 – “Στο μέλλον θέλω να ασχοληθώ με την εκτροφή Ελληνικών Ιχνηλατών. Είναι η εθνική μας φυλή και πιστεύω, ότι πρέπει να την περιβάλλουμε με περισσότερη αγάπη”, ήταν άλλη μια αξιοπρόσεκτη τοποθέτησή του.

– “Η φετινή χρονιά είναι πολύ καλύτερη από τις προηγούμενες. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας τα ξέφωτα χάθηκαν, αφού η κτηνοτροφία έχει συρρικνωθεί. Η νέα κατάσταση στην ύπαιθρο είχε αρνητικές συνέπειες για τον λαγό και την πέρδικα (ρόλο έχει παίξει και η λαθροθηρία), σε αντίθεση με τον αγριόχοιρο, τις αλεπούδες και τους λύκους”, ακολούθησε ακόμη μια σύντομη ανάλυση, αρκετά μεστή για την ηλικία του. 

Το ενδιαφέρον των συμμαθητών του

Στους συμμαθητές του, ο Νίκος, συνήθιζε να αποφεύγει να μιλάει για το κυνήγι.

Κάτι που άλλαξε πρόσφατα.

– “Μετά την παρουσία μου στη διαδικτυακή εκπομπή του “Κynigesia.gr”, με είδαν πολλά παιδιά και μου έστειλαν μηνύματα, εκδηλώνοντας ενδιαφέρον. Δέχτηκα αρκετές ερωτήσεις και απάντησα.

Κατάλαβα ότι υπάρχει αρκετή παραπληροφόρηση και έχω βάλει μελλοντικό μου στόχο να αναδείξω το κυνήγι και να παρουσιάσω το πραγματικό πρόσωπο του κυνηγού κι όχι την στρεβλή εικόνα που δυστυχώς προβάλλεται από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας”. 

Κλείνοντας την τηλεφωνική επικοινωνία μας, ο 17χρονος μαθητής, θέλησε να στείλει το μήνυμά του, προς όλες τις βαθμίδες των κυνηγετικών οργανώσεων, αλλά και τον κάθε κυνηγό, που έχουν χρέος “να προσελκύσουν τις νέες γενιές, με το καλό παράδειγμα, ώστε να μην χαθεί το παραδοσιακό ελεύθερο κυνήγι, που είναι ιστορική κληρονομιά για τη χώρα μας”.