Γούρια και προλήψεις κυνηγών
Εκτός από την… Άρτεμη, στον κόσμο των κυνηγών συναντάμε και μία άλλη αρχαία θεότητα: Την Ειμαρμένη!
Εκεί, αποδίδουν τα σφάλματα και τις αστοχίες που βιώνουν στις εξορμήσεις τους οι κυνηγοί. Το ίδιο κάνουν και με τις επιτυχίες, παραβλέποντας άλλες πιο χειροπιαστές παραμέτρους. Τύχη και ατυχία πάνε… πακέτο στον κυνηγότοπο, όπως και τα… γούρια και οι προλήψεις!
Κάποιοι διασκεδάζουν με τη… μεταφυσική διάσταση που δίνουν στις κυνηγετικές τους περιπέτειες, αλλά ορισμένοι άλλοι πιστεύουν ακράδαντα στην γκαντεμιά, την γρουσουζιά και το… κακό μάτι!
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, διαχειριστής της διαδικτυακής Ομάδας Εκπαίδευσης Λαγοκυνηγών, θεωρεί κακοτυχία να του κόψει λαγός το δρόμο την ώρα που κατευθύνεται στον κυνηγότοπο, όπως και αρκετοί άλλοι. Είναι ένα στερεότυπο που το διδάχτηκαν από τους παλαιότερους.
- «Γι’ αυτό δεν ξεκινώ ποτέ πολύ νωρίς και με σκοτάδι! Όποτε βλέπω λαγό στη διαδρομή, η μέρα πάει χαμένη και το κυνήγι είναι χάλια!», λέει και μας αποκαλύπτει τα… τεχνάσματά του, για να έχει με το μέρος του τη θεά Τύχη.
- «Τηλεφωνώ πριν λύσω τα σκυλιά σε ένα φίλο μου, τον Γιώργο, τον αλεπουκυνηγό. Το έχω διαπιστώσει ότι μου φέρνει θετική ενέργεια! Κρατάω όμως ακόμη ένα γούρι. Έχω καμιά δωδεκαριά καπέλα. Φοράω κάποιο στην έξοδο. Αν δεν σηκώσω λαγό, μένει στην κρεμάστρα. Τρώει… κόκκινη κάρτα! Εκείνο, που θα τύχει να φοράω στην πρώτη επιτυχημένη έξοδο, μετά δεν το αλλάζω. Με αυτό βγάζω όλη τη σεζόν!», εκμυστηρεύεται.
Είναι αρκετοί εκείνοι που συνδέουν την καλοτυχία του κυνηγιού με τα ρούχα τους. Ο Μήτρος, από την Σύρο, φοράει το ίδιο πουκάμισο, εδώ και 40 χρόνια, επειδή το θεωρεί γουρλίδικο!
- «Έχει λιώσει πάνω του! Οι ίνες έχουν ξεφτίσει! Είναι διαλυμένο, αλλά επιμένει να βγαίνει στο κυνήγι μόνο με αυτό. Έχει γίνει ένα με το… δέρμα του!», αναφέρει ο Σοφοκλής Κοσκινάς.
Ο Κώστας Στάμος και ο πατέρας του, Σωτήρης, δεν θέλουν να συναντήσουν στο δρόμο κάποιο στριφνό άτομο. Πιστεύουν ότι ένας τέτοιος, είναι φορέας… γκαντεμιάς! Επίσης, τους ενοχλεί-όπως και το σύνολο σχεδόν των κυνηγών- η ευχή: «Καλό κυνήγι!», που στον ψυχισμό των περισσοτέρων ισοδυναμεί με… κατάρα!
- «Δεν πιστεύω στα γούρια», υποστήριξε αρχικά ο Κώστας. Ωστόσο, λίγο μετά, μας φανέρωσε ένα μικρό… μυστικό του. «Είχαν έρθει κάποια παιδιά από τα Μέγαρα και πήγαμε κυνήγι. Μας έκαναν δώρο από ένα μπλουζάκι του Ιταλικού Ομίλου Σεγκούτσι. Βγήκαμε με αυτά στο κυνήγι και πήραμε λαγό και οι δύο. Από τότε, δεν τα βγάζουμε!», αποκαλύπτει, ενώ κι ο ίδιος νομίζει πως είναι γρουζουζιά, αν στην πορεία δουν λαγό στο δρόμο.
Ο οδοντίατρος, Παύλος Ζαχαράκης, λαγοκυνηγός από την Θεσσαλονίκη, επικαλείται την εύνοια της τύχης, τηλεφωνώντας επίσης σταθερά σε έναν φίλο του, τον οποίο θεωρεί γουρλή!
Ο Άρης, γουρουνοκυνηγός από τα Λαγυνά, έχει τα δικά του… ξόρκια! Πηγαίνει την ίδια ώρα και παίρνει καφέ σταθερά από το ίδιο μαγαζί.
- «Όποτε αλλάξαμε τις συνήθειές μας, όχι δεν χτυπήσαμε, αλλά ούτε χνάρι βρήκαμε!», είναι το θεώρημά του. Ως πηγή αρνητικής ενέργειας, ο Άρης, έχει τοποθετήσει και τον παπα-Γιάννη. «Βγαίνει από τα χαράματα για περπάτημα. Όποτε τον συναντάμε και μας εύχεται «καλό κυνήγι» η μέρα πάει στράφι!», προσθέτει.
Με έναν ακόμη ιερέα, επίσης παπα-Γιάννη, τα είχε και η παρέα του Τάσου Αναστασιάδη, από την Αυγή Λαγκαδά.
- «Ήταν πριν πολλά χρόνια. Τον συναντούσαμε το πρωί που έβγαινε για περπάτημα, επειδή του το είχε συστήσει ο γιατρός. Ήταν καλοπροαίρετος, μας έδινε τις ευχές του για «καλό κυνήγι», όμως το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο. Δεν σταυρώναμε λαγό! Και σιγά-σιγά πιστέψαμε ότι έφταιγε ο παπα-Γιάννης. Ούτε λόγος, να αναζητήσουμε την αιτία στην ανικανότητα των σκύλων μας. Όλα τα φορτώναμε στον παπά του χωριού μας, που τον είχαμε βαπτίσει… κατσικοπόδαρο!», θυμάται ο Τάσος.
Η ίδια παρέα, όμως, φοβάται πολύ και το… κακό μάτι και τη ζήλια!
- «Βγάζαμε και τρεις και τέσσερις λαγούς σε κάθε έξοδο και γυρίζαμε πάντα με γεμάτο σακίδιο. Ξαφνικά, ακολούθησαν δύο βδομάδες, χωρίς να ξεφωλιάσουμε ούτε ένα. Τα σκυλιά περιφέρονταν, άσκοπα, δίχως να δείχνουν την παραμικρή διάθεση να ψάξουν. Πήγα σε τρεις ξαδέρφες μου και διάβασαν… αλάτι! Μας ξεμάτιασαν! Βάλαμε λίγο και στο νερό των σκυλιών, ενώ το ρίξαμε και στα κουμάσια. Την πρώτη μέρα που βγήκαμε, ύστερα από αυτό, χτυπήσαμε τρεις λαγούς! Πιστεύω πολύ στο κακό μάτι!», εξομολογείται ο Παναγής, που-όταν του είπα για τις δικές μου φετινές ατυχίες- ομολογώ ότι πήρε αλάτι για να το πάει στις ξαδέλφες του, για να σκάσει το… κακό μάτι που έχει πιάσει και μένα!
Θυμάμαι τον φίλο μου, τον Στέλιο, που «έφυγε» πριν μερικά χρόνια, με τον οποίο κυνηγούσαμε όταν είχα πρωτοεγκατασταθεί στο Φίλυρο. Δίναμε ραντεβού στην καφετέρια «Ναστάζια», ώσπου να φωτίσει, γιατί πηγαίναμε κοντά για λαγό. Μόλις ξεκινούσαμε με το αυτοκίνητο, μας συναντούσε μία γιαγιούλα, η μητέρα του περιπτερά. Ο διάλογος ήταν ο ίδιος:
- «Καλημέρα Στέλιο!».
- «Καλημέρα θεία!».
- «Στο κυνήγι πας αγόρι μου;».
- «Ναι θεία!».
- «Άντε, καλό κυνήγι παιδί μου!».
Ο Στέλιος, γινόταν… Τούρκος! Ανέβαζε, νευρικά το παράθυρο και κατακόκκινος σαν και τον… Ζέλικο Ομπράντοβιτς, άρχιζε τον… εξάψαλμο! «Ρε, την άτιμη..! Πάει η μέρα! Δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα!». Και λες και τραβούσε με τα λόγια του όλη τη γρουσουζιά του πλανήτη, έβγαινε αληθινός! Αυτό, επαναλήφθηκε τρεις-τέσσερις φορές και πλέον στο μυαλό του είχε «σφηνωθεί» η πίστη, πως η ατυχία οφειλόταν στη μητέρα του περιπτερά. Για να ξορκίσει την κακοτυχία, πήγε κι αυτός σε γειτόνισσά του, που είχε τη φήμη δυνατής… ξεματιάστρας.
Άλλη φορά, πάλι, σε ένα σταυροδρόμι, μας έκανε σινιάλο ένας γηραλέος ιερέας. Σταματήσαμε και ακολούθησε η εξής στιχομυθία με τον Στέλιο:
- «Καλημέρα παιδιά!».
- «Καλημέρα πάτερ!».
- «Μπορείτε να με κατεβάσετε μέχρι τον στροφή Ρετζικίου;».
- «Δυστυχώς όχι πάτερ! Πάμε αλλού για κυνήγι!».
- «Δεν πειράζει παιδιά! Καλημέρα και καλό κυνήγι!».
Αυτό ήταν! Οι τελευταίες δύο λέξεις, ήταν το φυτίλι που πυροδότησε την έκρηξη του Στέλιου, που ήδη η συνάντηση με παπά το πρωί, είχε βάλει την εύφλεκτη ύλη, για την έκρηξή του:
- «Δεν φτάνει που τον συναντήσαμε, μας ευχήθηκε και καλό κυνήγι! Πιάστε… κόκκινο, μπας και διώξουμε τη γρουσουζιά!», ήταν ο μονόλογός του.
Αυτές τις δύο λέξεις «καλό κυνήγι!» δεν θέλει να ακούει και ο πρόεδρος του Ομίλου Beagle Ελλάδας, Μιχάλης Πεζίκογλου.
- «Άμα τις ακούσω, αμέσως αρχίζω να σκέφτομαι αρνητικά! Νομίζω πως θα μας φέρουν γκαντεμιά!», λέει γελώντας στην τηλεφωνική επικοινωνία μας. Ταυτόχρονα, όμως, θυμάται ένα περιστατικό, που τον έχει σημαδέψει σαν… σημάδι καλοτυχίας. «Πηγαίναμε στην Γουμένισσα. Ήταν Κυριακή πρωί. Χαράματα ξεκινήσαμε τρία άτομα. Πάνω στο οδόστρωμα ήταν πεσμένο ένα δεμάτι πράσα. Μάλλον, είχε πέσει από κάποιον αγρότη που πήγαινε στηn Λαχαναγορά. Το έβαλα στο αυτοκίνητο, μην πέσει πάνω του κάποιο διερχόμενο όχημα. Σε μικρή απόσταση βρήκαμε και δεύτερο. Το πήρα κι αυτό και στο ύψος του στρατιωτικού αεροδρομίου, στο ΣΕΔΕΣ, είδαμε και ένα τρίτο. Το έβαλα κι αυτό στο αμάξι. Γεμίσαμε πράσα, παιδιά! Και λαγό να μην πάρουμε θα έχουμε τουλάχιστον υλικό για χορτόσουπα!», αστειεύτηκα.
Δίπλα μου, ο Θοδωρής, καθηγητής ψυχολογίας, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με διέκοψε:
- «Εγώ, Μιχάλη, το θεωρώ καλό οιωνό! Σήμερα, θα πάρουμε τρεις λαγούς!». «Σιγά, κύριε καθηγητά! Τόσες φορές βγήκαμε και δεν έχουμε χτυπήσει ούτε ένα!», του απάντησα, γιατί είχα απογοητευθεί από τις εξορμήσεις μας.
Σηκώναμε λαγούς και μας έφευγαν ατουφέκιστοι! Ε, λοιπόν, τα λόγια του καθηγητή αποδείχτηκαν… προφητικά! Εκείνη, την μέρα χτυπήσαμε τρεις λαγούς. Γυρίσαμε στα σπίτια μας γεμάτοι. Είχαμε από έναν λαγό και ένα δεμάτι πράσο! «Μπορεί -και μάλλον- ήταν σύμπτωση, αλλά για εμείς από τότε πάντα έχουμε τα μάτια μας στην άσφαλτο, μήπως και δούμε κάποιο δεμάτι πράσα. Είναι …σημάδι!», προσθέτει μεταξύ σοβαρού και αστείου.
