Κυνήγι αγριόχοιρου: Η υπερβολή το έκανε ασήμαντο
Αποτιμώντας την κατάσταση που διαδραματίζεται όλο και περισσότερο στο κυνήγι του μεγάλου θηράματος
«Το πολύ περίσσιο χαλάει το ίσιο», λέει μια παροιμία. Και αυτό πράγματι δένει άρρηκτα με τα όσα πλέον συμβαίνουν στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Από εκεί που ψάχναμε να βρούμε έστω κι ένα πάτημα, σήμερα δεν μπορούμε να ξεμπερδέψουμε τα χνάρια. Για όσους βέβαια ακόμα τα…ψάχνουν!
Μία κατάσταση που μέσα σε μια εικοσαετία αντιστράφηκε πλήρως και που έφτασε στο άλλο άκρο. Μπορεί να μη συμβαίνει παντού, όμως άλλαξε συλλήβδην τον τρόπο σκέψης, τη μέθοδο και την τεχνική κατάρτιση των κυνηγών. Αυτό είναι που πρέπει να προβληματίσει.
Κι αν μερικοί νομίζουν ότι οι κυνηγοί «διψούν για αίμα» και αρέσκονται όλο και περισσότερο στη ποσότητα, πλανώνται οικτρά. Αν κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι το κυνήγι είναι αριθμοί και αποκλειστικό μέσο καταξίωσης τρέφονται με αυταπάτες. «Εκατόν τόσα και συνεχίζουμε», «οι εκτελεστές», «ομάδα καταστροφών», «οι εξολοθρευτές» «μην αφήνετε ούτε σπόρο» είναι κάποιες από τις βαρύγδουπες και ευκαταφρόνητες εκφράσεις που συνοδευτούν εκατόμβες θηραμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κατανοώ ότι υπάρχουν κι εκείνοι όπου μέσα από την πολυσήμαντη αυτή δραστηριότητα αναζητούν υπαρξιακή υπόσταση. Ένα κοινωνικό γόητρο. Τα στοιχεία όμως στα οποία εστιάζουν προσδίδουν ένα φαινομενικό κύρος στα μάτια των αδαών. Οφείλω ωστόσο από πλευράς μου μέσα από την αντίθεση των πραγμάτων να ταράζω τις ψευδαισθήσεις τους.
Από την ακμή στη παρακμή
Κι αν για τους Έλληνες την εποχή της δόξας το κυνήγι θεοποιήθηκε και αποτελούσε ένδειξη αρρενωπότητας ταυτίζοντας τον ενάρετο άνθρωπο με αυτό, το πώς καταφέραμε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας τέτοιες δοξασίες βαρβάρων χρήζει βαθιάς ανάλυσης. Συνθήκες ωστόσο διαφορετικές που η σφυρηλάτηση του ωραίου και ετοιμοπόλεμου ανθρώπου ήταν απαραίτητη κατά την ωρίμανσή του ώστε να βιώσει δυναμικά τις εμπειρίες της ζωής και να συγκρουστεί με τις τιτάνιες δυνάμεις της φύσεως.
Κι αν κάποτε η φύση και η αγροτική ζωή αντιστάθμιζε την ασχήμια με τον πολιτισμό που παρήγαγε, σήμερα την αδειάζουμε από ανθρώπους σε πολυπολιτισμικές μεγαλουπόλεις όπου καταστρέφεται ολοσχερώς το κοινοτικό πνεύμα που κάποτε παρήγαγε πολιτισμό. Μέσα εκεί το κυνήγι από «τρόπος ζωής» μεταλλάχθηκε ξενιστί ως «χόμπι» από πνευματικά νεόπλουτους. Είναι έκδηλο ότι πολλά επί των ημερών δρώμενα που διαδραματίζονται στο χώρο πηγάζουν από ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής και δεν θυμίζουν σε τίποτα από εκείνον τον πολιτισμό.
Ποιότητα εναντίον ποσότητας
Διεξάγοντας αυτή την σύντομη ιστορική αναδρομή επανέρχομαι στο δια ταύτα. Πέρα από τα όσα κακώς κείμενα επιφέρει ο «ανεκτικός» υπερπληθυσμός του αγριόχοιρου στο ίδιο του το είδος, των υπόλοιπων της πανίδας αλλά και την κοινωνία μας, έχει διαταράξει και τις θεμελιώδεις αξίες που άλλοτε διείπαν το κυνήγι του. Και λέω «ανεκτικός υπερπληθυσμός» καθώς πλήθος φορέων εδώ και χρόνια συντηρούν ποικιλοτρόπως και για διαφόρους λόγους τον εκφυλισμό του.
Στις εκατοντάδες ομάδες που λόγω πληθώρας δημιουργήθηκαν εισχώρησε ανεπιθύμητο και επιβλαβές ποιόν για την εικόνα του κυνηγιού εν γένει. Γουρούνια να ‘ναι κι ότι να ‘ναι, αρκεί να ταΐζουμε τον…μύθο μας. Η τέχνη προσέγγισης του κυνηγού για το ζώο, η όξυνση της αντιλήψεως, οι σωματικές και πνευματικές ικανότητες, το ομαδικό πνεύμα και η δεξιότητα των σκύλων και είναι κάποια από τα στοιχεία που απωλέσθηκαν. Η λαχτάρα για τον εντοπισμό έστω και ενός αγριόχοιρου κατάντησε κορεσμός στη καθημερινή και πολλαπλάσια θήρευση.
Κυνοφιλική ανεπάρκεια
Μετριότητες σκύλων αποθεώνονται και τα μειονεκτήματα φαντάζουν προτερήματα. Ως «αρχηγοί» χρίζονται άτομα όπου δεν έμαθαν ούτε τους στοιχειώδεις γραπτούς και άγραφους νόμους. Η δε σχέση τους με την καθαρόαιμη κυνοφιλία είναι χαώδης και αυτό σηματοδοτεί μια κυνολογική άγνοια που φέρει σημαντικό αντίκτυπο στον περίγυρο. Πώς άλλωστε να ήταν διαφορετικά όταν για χρόνια μέσα στις μορφές διοικήσεως των Κυνηγετικών Οργανώσεων δραστηριοποιούνται πρόσωπα που αντί να προάγουν την καθαροαιμία, την πολεμούν!
Εκείνοι που ως βετεράνοι κυνηγοί θα έπρεπε να δείχνουν το δρόμο της κυνοφιλικής δημιουργίας στους νέους, βρίσκονται οι ίδιοι σε μια ατέρμονη αναζήτηση στα σοκάκια των γειτονικών χωρών. «Σκίζονται» για το ποιος έχει τις καλύτερες άκρες στην Τουρκία ώστε να φέρει στους νεότερους, σκύλους «μιας χρήσεως». Κραυγάζουν περήφανα μάλιστα μόλις τα προμηθεύονται! Οι δε απόγονοι από πλήθος μίξεων διαφόρων τέτοιων «συνταγών» που επιχειρήθηκαν από ποικίλα τέτοια σκεπτικά, κατέληξαν στον «κάλαθο των αχρήστων». Και άντε πάλι απ’ την αρχή….
Ωστόσο, δεν χρειάζεται να δίνει κανείς αναφορά για τις επιλογές του. Απλά οι οποιεσδήποτε επιλογές χαρακτηρίζουν τον κάθε έναν μας. Διότι είναι άλλο πράγμα να τρέχω στα σκυλοπάζαρα μέρα νύχτα και άλλο πράγμα είναι να παράγω σκυλιά ξεκινώντας από κουτάβια, ίσα με μια γροθιά κρέας. Είναι πολύ διαφορετικές επιλογές αυτές μεταξύ τους και παρέχουν παρά μα πολύ παρά διαφορετική εικόνα και αντίληψη για το κυνήγι στον καθένα μας. Εκ διαμέτρου αντίθετα βιώματα μεταξύ τους. Αυτή την εμμονή των «ημίαιμων» σκύλων δεν τη θεωρώ επιτυχημένη συνταγή. Όμως, δεν παύει να είναι επιλογή σεβαστή μιας μεγάλης μερίδας θηρευτών.
Ίσως για τους παλαιότερους θα μπορούσε ν΄αποδοθεί εν μέρει το ελαφρυντικό μιας δικαιολογημένης άγνοιας. Αν και η άκρη έχει βρεθεί προ αιώνων. Και πρώτα στην Ελλάδα από την εποχή του Ξενοφώντα με τον «Kυνηγετικό» του! Σήμερα, σε μια γωνιά της γης, περιέργως στην χώρα του Ξενοφώντα, ελάχιστοι άνθρωποι ακόμη ψάχνουν να βρουν γωνία στο δίευρω. Στέκομαι τόσο στο κομμάτι των σκύλων καθώς αποτελεί μια απτή ένδειξη για το ποιόν του κάθε κυνηγού. Μέσα από το οποίο σφυρηλατείται η εικόνα του κυνηγιού συνολικά.
Η λύση
Το ερώτημα που εύλογα γεννάται μέσα από τους άνωθεν συσχετισμούς είναι το εξής: πώς θα διαμορφωθεί εκ νέου η εικόνα του άλλοτε ένδοξου κυνηγιού του αγριογούρουνου. Η απάντηση έγκειται στη συνειδησιακή κατάσταση καθενός και αφού αναδιφήσουμε και πάλι την ποιότητα.
Και για να γίνει πιο εύκολα αυτό, θα πρέπει να εξαλείψει η ποσότητα της κάλπικης αυτής εικόνας που δημιουργήθηκε μέσω των υβριδίων των αγριόχοιρων. Όταν και πάλι τα ζώα αυτά θα παραμείνουν στους αυθεντικούς και φυσικούς για εκείνους βιότοπους με τον βαθμό δυσκολίας που τα καθόριζε.
Είναι μια άποψη που όσο κι αν ξεβολεύει, ακούγεται από όσους λησμονούν και κατανοούν την αίγλη που αρμόζει στο περήφανο αυτό κυνήγι.
