Στα δικά μου παιδικά χρόνια, όλη η πιτσιρικαρία είχε τα πεταχτάρια της τυλιγμένα πάνω στις αλησμόνητες πλάκες φελλού. Αργότερα, μέχρι και λίγα χρόνια πριν, ο παραδοσιακός τρόπος ψαρέματος με πεταχτάρι, τόσο από τις ακτές, όσο και μέσα σε λιμάνια γινόταν με καρούλες.
Η τεχνολογική εξέλιξη που ακολούθησε σχετικά με καλάμια και μηχανισμούς, έτυχε τόσο ευρείας αποδοχής από την πλειοψηφία των ψαράδων, που όπως ήταν αναμενόμενο οδήγησε τα καρούλια σε παροπλισμό. Μπορεί βέβαια να μην ήρθε το τέλος εποχής για αυτά τα εργαλεία, όμως λιγοστεύουν οι περιπτώσεις που τα βλέπουμε σε συχνή χρήση.
Αυτοσχεδιασμοί
Ωστόσο, ακριβώς επειδή συχνά η ψαροσύνη του καθενός διακρίνεται και μέσα από αυτοσχεδιασμούς, θα προτείνω μια αναβαθμισμένη χρήση της περιφρονημένης πλέον ψαρευτικής καρούλας, που με λίγη τύχη και σωστή προετοιμασία μπορεί να δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα. Είναι ψάρεμα εύκολο και απλό, που μας επιτρέπει να το κάνουμε με χέρια ελεύθερα, διαθέσιμα ακόμα και για τάβλι μέσα στο σκάφος, και με μοναδική συμμετοχή μας στα δρώμενα την στιγμή της σύλληψης. Εύκολο ψάρεμα σημαίνει πως δεν μπερδευόμαστε με πολλά, διαφορετικά εργαλεία και στο συγκεκριμένο τα μόνα που χρειαζόμαστε είναι δόλωμα, 10 ως 20 καρούλες και 2 μικρές άγκυρες με τα ανάλογα σε μέτρα σχοινί.
Οι καρούλες
Στο εμπόριο κυκλοφορούν δυο μεγέθη, μεγάλες και μικρές. Προτιμήστε μικρές, και επιλέξτε γύρω να είναι καλυμμένες με αφρώδες λάστιχο. Το νούμερο της πετονιάς να είναι σε αντιστοιχία με το βάθος και το είδος βυθού. Επιλέγω ανάμεσα σε Νο 35-45, με παράμαλλο 40 εκατοστών κατά 5-10 νούμερα λεπτότερο. Σε αντιστοιχία πρέπει να είναι και τα αγκίστρια. Για βυθούς από 20-50 μέτρα, τα νούμερα 13,14,15 του παραγαδιού, είναι λύση αξιόπιστη που κοστίζει ελάχιστα. Τα παράμαλλα, συνδέονται απαραίτητα με στριφτάρι και ακολούθως στην μάνα, που “τρέχει¨μέσα από περαστά μολύβια διαφορετικών μεγεθών. Σκάφος 4-5 μέτρων, μπορεί να διατηρήσει στους χώρους του μέχρι 20 καρούλες. Πόσες θα ρίξουμε είναι συνάρτηση, καιρού, ρευμάτων, ώρας, δολώματος, ψαρότοπου και όρεξης ψαριών. Ακόμη και στην περίπτωση που η θαλασσινή είναι γαλήνια σαν λίμνη, ενδέχεται όλα να χαλάσουν αν ξαφνικά τα ρεύματα αλλάξουν κατεύθυνση. Τότε τα χέρια μας θα κινούνται σαν ανεμιστήρες για να μαζέψουν τις καρούλες που ξεσέρνουν λόγω αλλαγής θέσης του σκάφους, αλλά και εκείνες που από την άλλη πλευρά πήραν πολλά μέτρα μπόσικα, από την ίδια αιτία.
Με δύο άγκυρες
Ψαρεύοντας σε σημείο πάνω στο οποίο θέλουμε να μείνουμε σταθεροί, χρειαζόμαστε μια άγκυρα. Στην δική μας περίπτωση κάτι τέτοιο θεωρείται ρίσκο. Ο λόγος είναι και πάλι ο καιρός, κυρίως όμως τα ρεύματα. Για να αντιμετωπίσουμε λοιπόν πιθανά απρόβλεπτα που και την διάθεση και το ψάρεμα θα μας χαλάσουν, ακολουθούμε άλλη τακτική. Φτάνοντας στον ψαρότοπο της επιλογής μας, τραβάμε λίγο μπροστά, κόντρα στην κατεύθυνση του ρεύματος, (σκίτσο 3) και φουντάρουμε άγκυρα. Όταν “δέσει”, αφήνουμε σχοινί ώσπου το ρεύμα να μας τραβήξει αρκετά πίσω. Ρίχνουμε δεύτερη, και μαζεύοντας σχοινί της εμπρός και αφήνοντας της πίσω, φέρνουμε το πλεούμενο πάνω ακριβώς από τον πάγκο (σκίτσο 4), όπου και το σταθεροποιούμε. Έτσι, το σκαρί μας είναι “παγιδευμένο”, δεν μπορεί να μετακινηθεί ακόμη κι αν επικρατήσουν πλευρικά ρεύματα και το ψάρεμα διαρκεί δίχως απρόοπτα.
Χρήση και διάταξη
Έχοντας το σκάφος τελείως αμετακίνητο, ξεκινάμε να αραδιάζουμε εργαλεία. Δολώνουμε μια μια τις αρματωσιές μας, ξεκινώντας από εκείνες που φοράνε βαρύτερα μολύβια και σχηματίζοντας το γνωστό κυκλικό πεταχτάρι, αρχίζουμε να ρίχνουμε από μια αριστερά, δεξιά, εμπρός και πίσω. Είναι βέβαια αυτονόητο πως κάθε φορά θυμόμαστε προς τα που ρίξαμε, ώστε εκεί να μην επαναλάβουμε δεύτερη βολή. Τα βαρύτερα μολύβια θα οδηγήσουν μακρύτερα το πεταχτάρι μας. Αφήνουμε την πετονιά να ξετυλίγεται από την καρούλα έως ότου πατώσει, μαζεύουμε τα μπόσικα και την τοποθετούμε σε ασφαλές σημείο, αλλά ανεμπόδιστη. Με τον ίδιο τρόπο θα τις ρίξουμε όλες στον βυθό, εκτός από 2 που θα φουντάρουμε με διπλάγκιστρα και θα τις αφήσουμε να ψαρεύουν απίκο στα πλαϊνά.
Οι περισσότερο μερακλήδες από αυτούς που κάνουν συχνά τέτοια ψαρέματα, έχουν “μηχανευτεί” ελαφριές κατασκευές με ξύλινους ή μεταλλικούς πίρους, όπου πάνω τους στηρίζουν καρούλες με τρύπα στην μέση. Από όσες πατέντες έχω δει, αυτή είναι η πλέον κατάλληλη. Στα φουσκωτά τις περνούν κάτω από τα περιφερειακά σχοινιά, ενώ μερικοί τις αφήνουν στο δάπεδο ή γύρω από τα φαρδιά πλαϊνά των πολυεστερικών σκαφών. Το βέβαιο είναι πως όπου και αν σταθεί τοποθετημένη η καρούλα, όταν το ψάρι πιαστεί θα τραβήξει, οπότε μαζί του θα μετακινηθεί και αυτή, δίνοντάς μας το επιθυμητό σινιάλο. Για κάθε ενδεχόμενο πρέπει κάπου κοντά να βρίσκεται σε ετοιμότητα η απόχη, γιατί ανασφάλιστες καρούλες, με δυνατό άρπαγμα καταλήγουν στην θάλασσα. Να θυμάστε πως το εντονότερο τράβηγμα θα κάνει η τσιπούρα και το ηπιότερο η μουρμούρα. Μια καλή βραδιά σε αποδοτικό μουρμουρότοπο θα δούμε τα καρούλια μας να μετακινούνται κυκλικά, αργά, σχεδόν αθόρυβα, κάθε φορά και λίγα εκατοστά.
Με ιδανικές συνθήκες
Κάτω από ιδανικές συνθήκες, μπορούμε να ρίξουμε έως και 6 καρούλες από κάθε πλαϊνό, 2 σε απίκο και από 3 μπροστά και πίσω. Με τόσα εργαλεία στην θάλασσα, τα πλεονεκτήματα είναι με το μέρος μας. Πρώτον γιατί έχουμε ζώσει περιμετρικά τον θεωρητικά καλό ψαρότοπο, δεύτερον γιατί οι αρματωσιές μας δουλεύουν σε μακρινές και κοντινές αποστάσεις και τρίτον γιατί τα δολωμένα αγκίστρια μας καρτεράνε ήσυχα και ακίνητα τον πρώτο επισκέπτη. Από την άλλη πάλι, υπερτερούν ασύγκριτα έναντι της απλής καθετής αφού άλλες πιθανότητες επιτυχίας προκύπτουν με ένα εργαλείο και φυσικά άλλες με τα πολλά περισσότερα.
Απέναντι όμως και σ’ αυτούς που δικαιολογημένα τις αποκαλούν τεμπέλικο ψάρεμα και τις αποφεύγουν συστηματικά γιατί θέλουν να έχουν την πετονιά στο χέρι και την επαφή με το τσίμπημα άμεση, οι καρούλες έχουν έτοιμη την απάντηση. Ρίξτε τις λοιπόν όλες μέσα και διαλέξτε μια για να την κρατήσετε στο χέρι. Τόσο απλά.
