Κάποιες τουφεκιές μπορεί να τις θεωρούμε εύκολες, στην πραγματικότητα όμως καταλήγουν να μας γίνονται άγχος. Αυτό για το οποίο υπάρχει αμφιβολία είναι κυρίως οι εισερχόμενοι και εξερχόμενοι στόχοι…
Είναι κάποιες φορές, που ενώ έχουμε τη δυνατότητα να σημαδεύουμε τους εισερχόμενους ή εξερχόμενους στόχους με την άνεσή μας, τελικά η τουφεκιά καταλήγει να είναι μία αποτυχία. Και αυτομάτως, το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται, είναι τι πήγε λάθος. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό, πρέπει να “ξετυλίξουμε” το κουβάρι από την αρχή…
Eισερχόμενοι στόχοι
Eισερχόμενοι στόχοι, είναι οι στόχοι που έρχονται ευθεία πάνω μας. Δεν έχει σημασία η απόσταση που μας χωρίζει από αυτούς, αρκεί αυτή να είναι μέσα στα λογικά όρια που μπορεί να ρίξει το όπλο μας. Συνήθως αυτοί οι στόχοι προσφέρονται για να τους σημαδεύουμε αρκετή ώρα.
Ειδικά αν είναι πάνω από το ύψος της βλάστησης, είναι η χαρά του κυνηγού σκοπευτή, γιατί του δίνουν χρόνο να τους μπουκάρει καλά.
Υπάρχουν και εισερχόμενοι στόχοι, οι οποίοι κινούνται ενδιάμεσα στη βλάστηση και είναι πολύ δύσκολοι, γιατί συνήθως ο χειριστής του όπλου θα πρέπει να επιλέξει το καθαρό σημείο που θα έχει οπτική επαφή για να τους πυροβολήσει ή θα κάνει καρτέρι με το όπλο του στο αμέσως επόμενο καθαρό οπτικά σημείο, με βάση την πορεία του θηράματος.
Η δεύτερη περίπτωση είναι πολύπλοκη, γιατί ο κυνηγός θα πρέπει εκτός από την πορεία του στόχου να εκτιμήσει σωστά και την ταχύτητά του. Στο σκοπευτήριο τα πράγματα είναι σχετικά ευκολότερα, καθώς μεταξύ του στόχου και του σκοπευτή δεν μεσολαβούν οπτικά εμπόδια.
Εξερχόμενοι στόχοι
Είναι οι στόχοι που έρχονται από την πλάτη και περνούν επάνω από εμάς.
Και για αυτούς δεν έχει σημασία η απόσταση που μας χωρίζει.
Αν τους αντιληφθούμε έγκαιρα δεν υπάρχουν και πολλά χρονικά περιθώρια για τον πυροβολισμό τους, γιατί η απόσταση που μας χωρίζει από αυτούς κάθε δέκατο του δευτερολέπτου που περνά, συνεχώς αυξάνεται.
Αν το φόντο είναι ορίζοντας, τα πράγματα είναι ευκολότερα από το να παρεμβαίνουν στο οπτικό μας πεδίο δέντρα, ψηλοί θάμνοι κ.α. Και για αυτούς τους στόχους, οι εκτιμήσεις που πρέπει να γίνουν από την πλευρά του κυνηγού, είναι πολύπλοκες γιατί έχουν να κάνουν με την πορεία και την ταχύτητα του στόχου.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ο καλύτερος σύμμαχος του κυνηγού είναι η εμπειρία. Μπορεί να υπάρχουν μαθηματικοί τύποι που καθορίζουν την προσκόπευση με βάση την ταχύτητα και την απόσταση που κινείται ο στόχος, αλλά πιστέψτε με στο πεδίο και την ώρα που ο στόχος κινείται δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Στο σκοπευτήριο τέτοιες βολές υπάρχουν μόνο στο άθλημα του sporting.
Είναι καθαρές από οπτικής άποψης βολές, ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι οι ταχύτητες των δίσκων είναι αρκετά μεγαλύτερες σχεδόν σε όλες τις περίπτωσεις από αυτές των θηραμάτων. Άρα, και η αντίδραση από την πλευρά του σκοπευτή είναι εξίσου πιο γρήγορη.
Το «τυφλό» σημείο
Σε όλες τις περιπτώσεις που περιέγραψα παραπάνω, και ενδεχομένως να μου διέφυγαν κάποιες για τις εισερχόμενες και εξερχόμενες βολές, υπάρχει ένα σημείο που ταλαιπωρεί ακόμα και τους έμπειρους κυνηγούς και σκοπευτές.
Το σημείο αυτό ονομάζεται “τυφλό” και είναι τα δέκατα του δευτερoλέπτου που η κάννη-ες του όπλου σκεπάζουν το στόχο για να περάσουν εμπρός από αυτόν (προσκόπευση).
Ειδικά αν ο κυνηγός – σκοπευτής δεν έχει διόφθαλμη σκόπευση, τότε πραγματικά η οπτική επαφή με το στόχο χάνεται.
Η πρώτη αντίδραση είναι ο χειριστής του όπλου να αναζητήσει οπτική επαφή με το στόχο. Σε αυτά τα δέκατα του δευτερολέπτου γίνεται και το μεγάλο λάθος.
Το σήκωμα του κεφαλιού ή καλύτερα το ξεκόλλημα του ζυγωματικού από το κοντάκι, είναι η κύρια αιτία των αποτυχημένων βόλων στις εισερχόμενες και εξερχόμενες βολές. Ανάλογα την περίπτωση και τη στιγμή που το ζυγωματικό ξεκολλά από το κοντάκι, η τουφεκιά θα μείνει αρκετά πίσω ή θα περάσει πολύ επάνω από το στόχο. Μπορεί τα μάτια με το σήκωμα του κεφαλιού να ανακτούν την οπτική επαφή με το θήραμα, αλλά η κάννη βρίσκεται άλλου.
