Γουρουνόσκυλα – Κόντρα στο θάνατο

Υπάρχουν σκύλοι που εκτρέφονται και εξειδικεύονται για αυτό το σκοπό. Κάποιοι καταφέρνουν να βγάλουν το δύσκολο έργο εις πέρας, μένοντας χαραγμένοι για πάντα στην μνήμη των κυνηγών, ενώ κάποιοι άλλοι στην πρώτη δυσκολία κιοτεύουν, με συνέπεια να αποσύρονται και γρήγορα να ξεχνιούνται.

Η αντίθεση αυτή αναδεικνύει τον σημαντικό ρόλο της ιδιότητας του θάρρους και την καθιστά ως κύριο χαρακτηριστικό και ζητούμενο. Πράγμα ανέφικτο πολλές φορές, καθώς η φυσική ανωτερότητα του θηράματος σκορπάει χάμω επιδιώξεις και αφηγήματα.

Η στάση και η συµπεριφορά του σκύλου

Λίγοι είναι οι κυνηγοί που προσπαθούν να μπουν στην ψυχολογία αυτών των σκύλων. Οι περισσότεροι, πολύ εύκολα καταδικάζουν περιπτώσεις «αδυναμίας», καθώς προσεγγίζουν τα πράγματα πολύ επιφανειακά. Και αν δεν προσπαθήσεις να μπεις στη θέση και την ψυχολογία των σκύλων, τότε βλέπεις τα πράγματα με επιπολαιότητα.

Θα μπορούσε άραγε να φανταστεί κανείς τον εαυτό του να αντιμετωπίζει κάθε φορά  έναν αντίπαλο με απόλυτη υπεροχή, γνωρίζοντας, ότι το πιθανότερο θα ήταν να πεθάνει; Θα το έκανε ξανά και ξανά και άραγε με  ποια διάθεση;

Ο φόβος, ως φυσιολογικό στοιχείο ενυπάρχει και στους σκύλους, αλλά είναι διαφορετικός από την δειλία. Και πολλοί από αυτούς δεν δειλιάζουν κοιτάζοντας κατάματα το θάνατο. Εάν ήταν άνθρωποι θα είχαν μία θέση στον κατάλογο των ηρώων.

Πέρα από τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτει ένας ιχνηλάτης αγριόχοιρου, η εμπειρία αποτελεί έναν σημαντικότατο παράγοντα που συνδιαμορφώνει την κατάρτισή του. Πολλά ικανά και ταλαντούχα σκυλιά, στο ξεκίνημά τους στέκονται άτυχα, καθότι λείπεται η εμπειρία. Και αυτή δεν μεταδίδεται ούτε γονιδιακά, αλλά ούτε και διδάσκεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Είναι κάτι που πρέπει να «χτιστεί» στο σκύλο κατά τη διάρκεια του χρόνου και στις αντίστοιχες συνθήκες που κυνηγά. Το «πανεπιστήμιο» του λόγγου είναι αυτό που θα διδάξει την τέχνη στην οποία θα εντρυφήσει ο κάθε σκύλος. Εκεί θα μάθει ποια πρέπει να είναι η στάση και η συμπεριφορά του σε λογιών- λογιών αγριογούρουνα που επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Επιπλέον, απαιτείται ένας ακόμη παράγοντας. Αυτός της τύχης…

Υπάρχουν σκυλιά που τραυματίζονται αρκετές φορές είτε ελαφριά είτε σοβαρά, εντούτοις, επανακάμπτουν. Είναι και άλλα, που ένα χτύπημα πάνω τους είναι αρκετό για να τα «τελειώσει». Μπορούμε να πούμε, πως η επικίνδυνη ηλικία κυμαίνεται μεταξύ των δύο έως πέντε έτη του σκύλου.
Στο μεταξύ αυτό διάστημα εάν ο σκύλος καταφέρει να ζήσει από τις επιθέσεις που ενδεχομένως θα δεχθεί, τότε οι πιθανότητες θανάτου στο μέλλον μειώνονται, αφού πλέον έχει την εμπειρία να αξιολογεί πιο ώριμα τις περιστάσεις. Είναι σε θέση να κρατά μια σχετική απόσταση ασφαλείας ελέγχοντας τις κινήσεις των κάπρων.

Η βοήθεια του κυνηγού

Αυτό βέβαια εξαρτάται από τον χαρακτήρα του σκύλου, από τον τρόπο που έχει εκπαιδευτεί αλλά και από τις συνθήκες στις οποίες εργάζεται. Ο χαρακτήρας είναι κάτι που πρέπει να απορρέει από το γενεαλογικό του δέντρο αλλά και τη διαμόρφωση από τον εκάστοτε κυναγωγό. Ναι, είναι εξίσου σημαντικό να πηγάζει η αυτοπεποίθηση στο σκύλο μέσω της συμπαράστασης του χειριστή του. Ένας σκύλος που αφήνεται έρμαιο απέναντι στα δόντια των κάπρων όσο «σκληρός» κι αν είναι, κάποια στιγμή εγκαταλείπει. Έχει ανάγκη την παρουσία και την μεσολάβηση του κυνηγού.

Όταν όμως ξέρει, πως αυτό, όλο και πιο συχνά θα συμβαίνει, τόσο περισσότερο αυξάνεται η αυτοπεποίθηση και η επιμονή του όταν βρίσκεται μόνος. Γνωρίζει, πως κάποια στιγμή η βοήθεια θα φτάσει και αυτό του δίνει κίνητρο να συνεχίσει την προσπάθεια. Η εκπαίδευση επίσης πρέπει να είναι τέτοια, ούτως ώστε να μετριάζει την παρατολμία και όχι να την ενισχύει. Αν και η όποια εκπαίδευση δεν μπορεί να είναι πλήρως αποτελεσματική στις πραγματικές συνθήκες μάχης, ωστόσο συναποτελεί στην τεχνική κατάρτιση που από νωρίς πρέπει να αποκτά ο σκύλος.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλείται να εργαστεί το γουρουνόσκυλο αποτελούν επίσης έναν ουσιαστικό παράγοντα. Οι τραυματισμοί είναι πιο συχνοί σε πυκνά μέρη και ενίοτε σε «ανοιχτά». Ακόμα όμως και οι πιο «ψημένοι» ιχνηλάτες μπορεί να την «πατήσουν» απέναντι σε ένα έμπειρο καπρί που αντιμετωπίζουν στην έδρα του. Πολλά έμπειρα σκυλιά και με πολλές ώρες εργασίας στους κυνηγότοπους, βετεράνοι που ζουν αμέτρητες μάχες απέναντι στα θηρία… σε μια ανύποπτη στιγμή νικιούνται.

Είτε γιατί τα προδίδουν οι αισθήσεις τους καθότι υπολειτουργούν από την κούραση σε συνάρτηση με το προχωρημένο της ηλικίας, είτε γιατί πέφτουν σε κάποιον κάπρο «μάστορα». Πολύ λίγα είναι αυτά που σε μια διαχρονικά ενεργή πορεία καταφέρνουν να επιβιώσουν μέχρι τα γεράματα. Και αυτό συμβαίνει διότι οι συγκυρίες το επέτρεψαν. Είναι γεγονός, πως οι τραυματισμοί των ιχνηλατών είναι ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια έχει διογκωθεί. Αυτό οφείλεται τόσο στην αύξηση των αγριογούρουνων και παράλληλα των κυνηγών τους, αλλά και στο βαθμό υβριδισμού που πολλά απ’ αυτά διακατέχει.

Η επίσκεψη στον κτηνίατρο

Ένα θεμελιώδες στοιχείο που επηρεάζει παράλληλα την ψυχολογία των σκύλων που τραυματίζονται, πέρα από το σοκ της «σύγκρουσης», είναι και το βίωμα των χειρουργείων. Οι σκύλοι ζουν μία ψυχοφθόρα κατάσταση τόσο πριν από την επέμβαση του κτηνιάτρου, όσο και μετέπειτα κατά την ανάρρωσή τους. Πολλοί θα έχουν δει τους σκύλους τους να μη θέλουν να μπουν μέσα στο κτηνιατρείο μόλις φτάνουν στην πόρτα και αντιλαμβάνονται τι θα επακολουθήσει.

Ωστόσο, κάποιοι δεν επηρεάζονται καθόλου και κάποιοι άλλοι αρκετά. Και αυτό για τους δεύτερους συνεπιδρά αρνητικά για τη μετέπειτα συμπεριφορά στην εργασία τους. Θυμάμαι σκύλους με 25 τουλάχιστον χειρουργεία ολικής ναρκώσεως στη ζωή τους και με πάμπολλα εξωτερικά τραύματα να συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο τους, και άλλοι, με μια απλή γρατσουνιά να λιγοψυχούν δια παντός.

Θυμούμαι γουρουνόσκυλα με κομμένους τένοντες, με λάμες στα πόδια και μη αρτιμελώς να κυνηγούν ακατάπαυστα από το πρωί έως το βράδυ, και κάποιους άλλους να μυρίζουν τον «μπαμπούλα» και να παθαίνουν μπλάκ- άουτ.

Αυτός είναι ο κόσμος των γουρουνόσκυλων.