Οι προπαππούδες και οι παππούδες μας, αν και αμόρφωτοι οι περισσότεροι, με την εκπαιδευτική σημασία της λέξης, προστάτευαν τη φύση και διαχειρίζονταν με σύνεση τους καρπούς που τους έδινε. Αρετές διακριτές, που κληρονόμησαν από τον αρχέγονο κυνηγό και τις άφησαν λαμπρή παρακαταθήκη στους νεότερους.
Με πολύ απλά λόγια ο κυνηγός δεν προσδοκά από τον κάθε αυτόκλητο προστάτη να τον τοποθετήσει στη θέση που δικαιωματικά κατέχει. Είναι, από γενέσεως ανθρώπου, ο ανιδιοτελής διαχειριστής του περιβάλλοντος.
Προς τι λοιπόν η πρόσκληση των υπουργών της παρούσας κυβέρνησης (Σκρέκας, Αμυράς) προς τους κυνηγούς, να αναλάβουν το δύσκολο έργο της καταπολέμησης της αφρικανικής πανώλης, της γρίππης των πτηνών, της λύσσας κ.α, αναγορεύοντάς τους κυνηγούς “διαχειριστές”, σαν να μην υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα;
Στο μυαλό του κάθε πολίτη με το άκουσμα της πρόσκλησης, θα σχηματιστούν με ευκολία οι λέξεις “κολακεία” και “αναγνώριση”.
Αλλά στη μακρά περίοδο της πανδημίας και μετά το σκληρό και παράλογο lockdown που επεβλήθη στο κυνήγι (χάθηκε μία κυνηγετική περίοδος) οι κολακείες δεν έχουν θέση. Μένει επομένως η ιδιότητα του “διαχειριστή” , που έστω αργά, αποδίδεται από τη Πολιτεία στους κυνηγούς.
Όποιος όμως έχει καεί, φυσάει και το γιαούρτι, λέει ο θυμόσοφος λαός. Γιατί είναι πράγματι η αναγνώριση του διαχειριστικού ρόλου μία πράξη εντιμότητας και ηθικής ανταμοιβής ή πρόκειται για στάχτη στα μάτια των κυνηγών, για να επιτευχθεί ο πολλαπλός στόχος των κυβερνητικών παραγόντων;
Αν απομακρύνουμε τη «στάχτη», θα δούμε ξεκάθαρα (λέξη που αρέσκεται να χρησιμοποιεί στις ομιλίες του ο “Σερίφης”) ότι με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται:
* η καταπολέμηση των επικίνδυνων ασθενειών που απειλούν το ζωικό κεφάλαιο (ήμεροι χοίροι, ορνιθοειδή) και η μείωση του υπερπληθυσμού του αγριόχοιρου που προκαλεί εκτεταμένες ζημιές στις καλλιέργειες. Και μάλιστα από συνεργεία εξειδικευμένα, αφού αποτελούνται από κυνηγούς, και με το μικρότερο κόστος για το κράτος.
* το «καλόπιασμα» των κυνηγών, που είναι οξύμωρο, ύστερα από τα δεινά που τους επιφύλαξαν στο διάστημα της καραντίνας, για να αποφύγουν το «μαύρισμα» στις εκλογές για την ανάδειξη των αιρετών αρχόντων.
* και με το σημαντικότερο, να περάσουν, ανεμπόδιστα, νομοσχέδια για τη μετατροπή του φυσικού κάλλους της πατρίδας μας σε απέραντη «χωματερή», με τη δημιουργία αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, με ορυχεία, λατομεία, μεταλλεία, αμμοληψίες, εξόρυξη υδρογονανθράκων και άλλων δραστηριοτήτων. Που θα είναι σύννομες, σύμφωνα με τις τροποποιήσεις που αφορούν τις δραστηριότητες στις 4 ζώνες προστασίας και διαχείρισης των Π Π (προστατευόμενες περιοχές) του π.δ 59/2018.
Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι κυνηγοί είναι τα “άγρυπνα μάτια” της υπαίθρου και ότι θα αντιδράσουν έντονα στην επιχειρούμενη συρρίκνωση της εδαφικής έκτασης στην οποία ασκείται το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι.
Και αξίζει έπαινος στους κυνηγούς, ιδιαίτερα της βόρειας χώρας, που έκλεισαν τα αφτιά στις κυβερνητικές «σειρήνες» και αρνήθηκαν να αποδεχθούν το ρόλο που από αιώνες υπηρετούν και πανάξια κατέχουν. Του ανιδιοτελούς διαχειριστή του περιβάλλοντος.
