Το στοίχημα µε το τρυγόνι – Πλέον το ενδιαφέρον έχει να κάνει με το πόσα θα διέλθουν από τη χώρα
Στα χρόνια που επιτρεπόταν το κυνήγι του ανοιξιάτικου τρυγονιού το ενδιαφέρον των κυνηγών εστιαζόταν στο πότε και πού θα γίνει το καλό πέρασμα
Σήμερα το ενδιαφέρον αφορά στον αριθμό των πουλιών που θα διέλθουν από τη χώρα.
Στις μέρες μας είναι αδιάφορο αν τα τρυγόνια περάσουν από τον διάδρομο των ακτών και των νησιών του Ιονίου, όπως για χρόνια γίνεται ή από τον διάδρομο του κεντρικού Αιγαίου, όπως συνέβη την περυσινή άνοιξη.
Γιατί ο συνολικός αριθμός των τρυγονιών που θα καταγραφεί και θα επιβεβαιωθεί από τις φωλιές που θα φτιάξουν στη χώρα μας, αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές πατρίδες που βρίσκονται στον άξονα του ανατολικού ευρωπαϊκού διαδρόμου, είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το φθινοπωρινό κυνήγι.
Το ιστορικό µε λίγα λόγια
Πριν ακόμα εκδοθεί η περίφημη Οδηγία για τα Πουλιά από την τότε ΕΟΚ, υπήρχε μία σοβαρή διχογνωμία μεταξύ των Ελλήνων κυνηγών, στο αν θα πρέπει να κυνηγιέται το ανοιξιάτικο τρυγόνι. Από τη Θεσσαλία και πάνω επικρατούσε σε μεγάλο ποσοστό η αρνητική άποψη των Μακεδόνων και Θρακών κυνηγών, οι αποκαλούμενοι “Βόρειοι”, ενώ στη Στερεά, στη Πελοπόννησο και στα νησιά, οι “Νότιοι”, ήταν όχι μόνο υπέρμαχοι, αλλά και φαν του ανοιξιάτικου κυνηγιού.
Με αυτό να γίνεται με τη συναίνεση της Πολιτείας, που το επέτρεπε για ένα περίπου 25ήμερο (10 ή 15 Απρίλη με 5 ή 10 Μάη) και με πρόσθετο τέλος αδείας.
Η “ταφόπλακα” ήρθε με την Οδηγία 79/409/ΕΟΚ που ήταν απαγορευτική για το κυνήγι των διαβατάρικων πουλιών, όταν οδεύουν στις χώρες φωλεοποίησης, με την οποία εναρμονίστηκε η Ελλάδα το 1983, χρονολογία που σήμανε το τέλος του ανοιξιάτικου κυνηγιού του τρυγονιού.
Υπήρχε βέβαια ένα “παράθυρο” στη Οδηγία που εξαιρούσε τα παραδοσιακά κυνήγια των χωρών που ανήκαν στην ΕΟΚ, όπως για παράδειγμα η Μάλτα που δήλωσε σαν παραδοσιακό το ανοιξιάτικο κυνήγι των τρυγονιών και των ορτυκιών. Αλλά η χώρα μας με τις πλέον μακραίωνες παραδόσεις δήλωσε, ότι δεν διεξάγεται κανένα παραδοσιακό κυνήγι.
Μπροστά το κυνήγι, πίσω οι αιτίες
Από το 2012 ξεκίνησε η έντονη φημολογία για την προοπτική απαγόρευσης του κυνηγιού, καθώς εμφανίστηκε μία μείωση, απροσδιόριστη ακόμα, των πληθυσμών του τρυγονιού, αλλά με… προσδιορισμένη τη πρόθεση της Κομισιόν.
Ταυτόχρονα με τη χρονιάτικη υπουργική Ρυθμιστική Απόφαση μειώθηκε το ημερήσιο όριο κάρπωσης από τα 15 στα 12 τρυγόνια, ως μέτρο διαχείρισης, μέτρο που είχε ως σκοπό να καταλαγιάσει τις κραυγές των ντόπιων και διεθνών οικολογικών οργανώσεων (ΜΚΟ) που ζητούσαν επίμονα την καθολική απαγόρευση του κυνηγιού του τρυγονιού.
Με πρώτη την οργάνωση Birdlife International, με την ισχυρή πρόσβαση στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, που θεωρεί το κυνήγι ως τον πρώτο κίνδυνο για το “τρωτό” τρυγόνι. Αποκρύπτοντας τις πραγματικές αιτίες της μείωσης των πληθυσμών, όπως είναι η συρρίκνωση των περιοχών φωλεοποίησης, λόγω της βιομηχανικής και οικιστικής εξάπλωσης, η αποψίλωση των δασών, η εκχέρσωση μεγάλων εκτάσεων για την απόδοση σε γεωργική χρήση, η μονοκαλλιέργεια, κ.ά.
Με φλάµπουρα τη βούληση και τις µελέτες
Η πρώτη συντονισμένη επίθεση έλαβε χώρα τον Ιούνη του 2018, όταν ο τότε Επίτροπος Περιβάλλοντος της Ε.Ε, ο Μαλτέζος Καρμένου Βέλα, ζήτησε από τα κράτη-μέλη να εφαρμόσουν ένα διετές μορατόριουμ, δηλαδή μία προσωρινή διακοπή του κυνηγιού, ώστε να ανακάμψουν οι πληθυσμοί.
Όμως στη χώρα μας ισχύει το “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού” και το οποίο γνώριζε καλά ο Σωκράτης Φάμελλος, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, που έδωσε σκληρή μάχη για τη συνέχιση του μοναδικού αυτού κυνηγιού. Η μάχη κερδήθηκε, όχι όμως και ο πόλεμος, με μόνη απώλεια τότε τη μείωση του ημερήσιου ορίου κάρπωσης από τα 12 στα 10 τρυγόνια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη μάχη του 2018, ο Φάμελλος ήταν “οπλισμένος” με τις μελέτες και τις εκθέσεις που κατ’ έτος υποβάλει στο υπουργείο η ΚΣΕ, βασισμένες στο πρόγραμμα “Άρτεμις” και οι οποίες δείχνουν τη σταθερότητα των πληθυσμών στον ανατολικό ευρωπαϊκό διάδρομο στον οποίο ανήκει και η Ελλάδα.
Το τελευταίο σκαλοπάτι
Η διετία 2019 και 2020 συντήρησε την ανησυχία για το μέλλον του “τρωτού μετανάστη” με μικρότερη όμως ένταση, λόγω της επιδημίας του covid. Παρόλο τον παγκόσμιο “χαμό” και εντελώς αναίτια, μειώθηκε το όριο κάρπωσης από τα 10 στα 8 τρυγόνια.
Αλλά το καλοκαίρι του 2021 η Κομισιόν ξαναχτύπησε με την εφαρμογή της “προσαρμοσμένης κάρπωσης”. Δηλαδή να καθορίζεται εκ των προτέρων και σε κάθε χώρα από τις 10 που κυνηγούν το τρυγόνι, ο συνολικός αριθμός των τρυγονιών που επιτρέπεται να θηρευθούν. Και όταν συμπληρωθεί το πλαφόν να σταματά το κυνήγι, αδιάκριτα αν αυτό συμβεί τη 3η, τη 10η ή την 20η μέρα από την έναρξη.
Την ίδια χρονιά (2021) καθορίστηκε νέο όριο κάρπωσης, αυτό των 6 τρυγονιών, με ταυτόχρονη την υποχρέωση του κυνηγού να αναφέρει την ημερήσια κάρπωση σε ειδική πλατφόρμα.
Το στοίχημα
Παρά τις συνεχείς περικοπές και τους περιορισμούς, τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί για τη πορεία του κυνηγιού του τρυγονιού. Η κάθε χρονιά ελλοχεύει ένα καινούργιο κίνδυνο, ένα κακόβουλο σχέδιο εκπορευόμενο από το διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Αντίβαρο στις επιβουλές είναι η πρόληψη, με τις κυνηγετικές οργανώσεις να βρίσκονται επί ποδός και να αυξάνουν με ταχείς ρυθμούς τις δράσεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημιουργία από την Ομοσπονδία της Μακεδονίας-Θράκης (Στ΄ΚΟΜΑΘ), 170 σταθμών καταγραφής σε όλο το πλάτος της περιοχής ευθύνης της.
Το στοίχημα με το τρυγόνι και εφόσον το θελήσουν οι κυνηγοί και η ελληνική πολιτεία θα κερδηθεί. Δύσκολα και με υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά θα κερδηθεί.
Η διαµάχη “Βορείων-Νοτίων”
– “Το Δασαρχείο Αλεξανδρούπολης εξέδωσε για την κυνηγετική περίοδο 1966-1967 εν συνόλω 1.408 άδειες σε κυνηγούς. Εξ’ αυτών θεώρησαν την άδεια για τα εαρινά τρυγόνια οι ογδόντα επτά (87), δηλαδή 6% περίπου. Έχω δίκιο ή δεν έχω που κραυγάζω ότι το εαρινό κυνήγι στη Θράκη δεν το θέλουν οι κυνηγοί της, παρά μόνο οι λίγοι έξαλλοι” γράφει ο Άγγελος Ποιμενίδης
