Εκείνη την ημέρα είχα σχεδιάσει κυνήγι ορτυκιών στην Κωπαΐδα, επειδή και ο καιρός είχε βελτιωθεί σημαντικά και χρονικά οι μέρες ήταν από τις πλέον κατάλληλες για περάσματα. Είχε προηγηθεί έντονη κακοκαιρία στις 17 και 18 Σεπτέμβρη, με κύριο χαρακτηριστικό τους θυελλώδεις βοριάδες και την πυκνή χαμηλή νέφωση.
Περάσματα όμως εκείνες τις μέρες έκαναν και οι κυνηγοί από τις ανατολικές ακτές της Εύβοιας, οπότε για να μην δώσω συνέχεια στην γκρίνια της κυράς που μουρμούριζε πως θα έρθουν τα παιδιά από Αθήνα κι εγώ θα λείπω, αποφάσισα αντί για φερμαριστά θηράματα να αναζητήσω… θαλασσινά με “όπλο” τη συρτή.
Σε Κοκκινιά και Γιαλισκάρι
Πέρασε περίπου ένα δίωρο κάνοντας βόλτες στα ανοιχτά, κι επειδή ψάρι δεν φάνηκε, πήρα πορεία για ακτογραμμή ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη. Είχα πάρει ήδη δυο μελανούρια κι έναν κυνηγό, όταν από μακριά διέκρινα κάποιες κινήσεις στην παραλία που αρχικά υπέθεσα ότι προέρχονται από μικρά κατσίκια, που σε ημιάγριες συνθήκες αφθονούν στην περιοχή. Κάνοντας όμως κύκλους και πλησιάζοντας περισσότερο είδα, ότι πάνω στα βότσαλα ήταν πεσμένα δύο νεαρά φλαμίνγκο, και με απλωμένες τις φτερούγες πάσχιζαν να σταθούν όρθια. Βγήκα κοντά τους με το φουσκωτό και παίρνοντάς τα στα χέρια μου η πρώτη εικόνα που έδιναν ήταν πως είχαν τουφεκιστεί… Χτυπημένα στα καλάμια τα πόδια τους, ματωμένες στις κλειδώσεις οι φτερούγες, αναστατωμένο το φτέρωμα, γδαρσίματα σε πρόσωπο και ράμφος.
Το χειρότερο όμως από όλα ήταν οι αντιδράσεις τους στα χέρια μου. Μηδενικές παρέμειναν, με τα πουλιά σε ημιθανή κατάσταση. Τα έβαλα στο κάθισμα του ρεζερβουάρ, αλλά ευτυχώς πριν φύγω είδα ακόμη ένα στα βράχια, περισσότερο τραυματισμένο, το οποίο σκέπασα με το μπουφάν και από πάνω το δίχτυ της απόχης. Επιστρέφοντας, και κάνοντας χρέη “ασθενοφόρου”, βρήκα ένα ακόμη στην αμμουδιά του Κοκκινιά. Ήταν φανερό πως ο κακός καιρός “έριξε” εκεί τα φλαμίνγκο και πιθανότατα ίσως να υπήρχαν και άλλα…
Στο σπίτι χωριστά και με σκυλοτροφή
Επιστρέφοντας, συνάντησα με το κανό της την Άννα Παππά, φίλη νοσηλεύτρια που έκανε βόλτες και αμέσως προσφέρθηκε να βοηθήσει. Νωρίτερα, είχα επιχειρήσει να επικοινωνήσω με την επίσης καλή φίλη Μαρία Γανωτή της ΑΝΙΜΑ, όμως συμμετείχε σε κάποιο συνέδριο στην Δράμα. Ευτυχώς τα παιδιά από την “κλινική” της Καλλιθέας μας έδωσαν βασικές οδηγίες…
Φτάνοντας σπίτι τους δώσαμε νερό σε δόσεις και με σταγόνες όπως μας είπαν, με το ζόρι μουσκεμένη σκυλοτροφή, και φροντίσαμε τις πληγές τους καλύπτοντας στα δύο πουλιά το ένα πόδι τους με σπιράλ σωλήνα που χρησιμοποιούν οι ηλεκτρολόγοι. Το απόγευμα η Χαρά Κοκκονού με ειδοποίησε πως στην παραλία υπήρχε ακόμη ένα φλαμίνγκο, οπότε το “μάζεψα” κι αυτό συμπληρώνοντας έτσι 5άδα. Η νύχτα εκείνη τα βρήκε όλα κάτω, αδύναμα να σηκωθούν, όμως το χάραμα της επομένης τα τρία είχαν “ζωντανέψει”, ένα έδειχνε σημάδια βελτίωσης και δυστυχώς ένα δεν τα κατάφερε… Είχαν όμως και καυγάδες μεταξύ τους, οπότε ένα έμεινε στην αποθήκη, ένα με τις κότες και ένα στη λίμνη με τις πάπιες. Στη λίμνη βάζαμε εναλλάξ και τα υπόλοιπα δύο, επειδή σύμφωνα με τις υποδείξεις από την ΑΝΙΜΑ δεν έπρεπε να ξεραθούν οι νηκτικές μεμβράνες τους… Το τέταρτο, που δεν είχε επανέλθει πλήρως ακόμη, βολεύτηκε μέσα στο εξωτερικό μπάνιο, μέσα σε λεκάνη και όπως έδειχνε του άρεσε. Αυτού την αποθεραπεία ανέλαβε προσωπικά η γυναίκα μου και όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, τα κατάφερε περίφημα.
Η επανένταξη των τριών…
Τέσσερις μέρες μετά, και αφού καθημερινά υπήρχε επικοινωνία με τους εθελοντές της ΑΝΙΜΑ για το ενδεχόμενο να σταλούν άτομα να τα παραλάβουν, τρία πουλιά ελευθερώθηκαν και με δυνάμεις που είχαν ανακτήσει, συνέχισαν για την επανένταξή τους. Όλα έγιναν όπως μας υπέδειξαν. Νύχτα ακόμη και με σκεπασμένο από πανί το κεφάλι τους τα μετέφερα στην παραλία, τα άφησα δίπλα δίπλα τραβώντας το “σκουφάκι” από τα μάτια τους και αθόρυβα απομακρύνθηκα. Στο χάραμα, άρχισαν να κουνούν ολοένα και εντονότερα τις φτερούγες και λίγα λεπτά μετά, τρέχοντας ουσιαστικά τα έβλεπα όλα να σηκώνονται και να τραβούν νότια προς το ακρωτήριο Ναυτικό και την Κύμη. Εκείνες τις στιγμές, βλέποντάς τα να πετούν πάλι μαζί, ένοιωθα απερίγραπτη ικανοποίηση κι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ήταν όμως ήδη συμφωνημένο, πως σε περίπτωση που δεν θα μπορούσαν να πετάξουν, τότε οι εθελοντές της “κλινικής” θα φρόντιζαν για την παραλαβή τους.
Η θηροφυλακή πήρε το 4ο…
“Διαμεσολάβηση” χρειάστηκε το τελευταίο, και μάλιστα με κάθε “επισημότητα”… Αυτό ήρθε και το παρέλαβε από τον χώρο μου ο θηροφύλακας της Δ’ Κ.Ο.Σ.Ε. Τάσος Τουλούμης, ο οποίος φρόντισε και για την ασφαλή παράδοσή του στα μέλη της ΑΝΙΜΑ. Αυτό, μαζί με εκείνο που δεν επέζησε ήταν και τα περισσότερο εξασθενημένα και πολυτραυματικά, ιδίως στις φτερούγες. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα έβλεπε κάποιος και να μην ισχυριζόταν πως πυροβολήθηκαν από κυνηγό… Ευτυχώς όμως και αυτό επέζησε, και με την ευκαιρία ευχαριστώ την φίλη Μαρία Γανωτή που με ενημέρωσε ότι το φλαμίνγκο εκείνο ήταν νεαρό θηλυκό, και απελευθερώθηκε σε υγροβιότοπο των Μεγάρων.
Η αφορμή για το άρθρο
Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε το πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Κυνηγετικά Νέα», που στο φύλλο 397 της 3/3/2021 αναφερόταν στα νεκρά φλαμίνγκο που βρέθηκαν στον Άγιο Μάμα Χαλκιδικής. Σε αυτό, ο συντάκτης του και καλός συνάδελφος Δημήτρης Μιλτιάδης, με αποδείξεις και ερωτήματα καταρρίπτει τα στοχευμένα, κατευθυνόμενα και με δόλο προσχεδιασμένα επιχειρήματα φορέων και οργανώσεων, που ως γνωστό, θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να “πείσουν” πως για όλα φταίνε μόνο οι κυνηγοί…
