Πριν από λίγες μέρες και δια στόματος του πρωθυπουργού, ανακοινώθηκε το μεγαλόπνοο εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη και την οικονομική ανόρθωση της χώρας, που σε βάθος εξαετίας θα επιφέρει αύξηση του ΑΕΠ και θα προσθέσει 200.000 νέες θέσεις εργασίας.
Στην ανάλυση του σχεδίου γίνεται πολύς λόγος για τη “πράσινη ανάπτυξη” που αποτελεί σημαντικό πυλώνα του εθνικού σχεδιασμού.
Ο κάθε πολίτης όταν ακούει τη λέξη “πράσινο” φέρνει στο μυαλό εικόνες με δάση, πάρκα, άλση και γενικά ό,τι βελτιώνει την αισθητική αθλιότητα των πόλεων και τις ασφυκτικές, ατμοσφαιρικά, συνθήκες που επικρατούν, καθώς στις πόλεις είναι συγκεντρωμένο το 70% του πληθυσμού. Και ακόμα την αύξηση και τη προστασία του δασικού πλούτου, αυτού που έχει απομείνει στην ταλαιπωρημένη ύπαιθρο.
Και του έρχεται λιγάκι δύσκολο…να χωνέψει ότι “πράσινη ανάπτυξη” σημαίνει ανεμογεννήτριες (αιολική ενέργεια) και φωτοβολταϊκά (ηλιακή ενέργεια), που ασχημαίνουν τη μοναδική ομορφιά του τοπίου της πατρίδας μας και πληγώνουν βάναυσα το περιβάλλον.
Στον αντίλογο υπάρχουν τα επιχειρήματα της μείωσης των ατμοσφαιρικών ρύπων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και κατ επέκταση τη κλιματική αλλαγή με τις γνωστές πλέον συνέπειες. Και που για την αποφυγή τους έχει ήδη ξεκινήσει μία παγκόσμια προσπάθεια.
Σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του υπαρκτού κινδύνου μας βρίσκετε σύμφωνους, κύριοι της κυβέρνησης. Αλλά η λύση του οξυμένου προβλήματος απαιτεί λογική και σύνεση. Όχι βιαστικές αποφάσεις ερήμην των τοπικών κοινωνιών και των επιστημονικών μελετών, με τις δεύτερες να μιλούν για τις τρομακτικές αλλαγές του μικροκλίματος, που με τη σειρά του επιφέρει ανεπανόρθωτες ζημιές στη πανίδα και τη χλωρίδα.στις περιοχές εγκατάστασης των αιολικών και των φωτοβολταϊκών πάρκων. Και είναι αδιανόητο στο όνομα της ανάπτυξης να ωφελούνται οι κερδοσκόποι-επενδυτές, ντόπιοι και ξένοι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το μάξιμουμ του κέρδους και για τα υπόλοιπα όποιον πάρει…ο Χάρος.
Έχουν γεμίσει οι κορυφές και οι πλαγιές των βουνών στην ηπειρωτική και τη νησιωτική χώρα, με τις τεραστίων διαστάσεων ανεμογεννήτριες, που φαντάζουν από μακριά, σαν σταυροί στο “λόφο Γολγοθά”. Πραγματικοί σταυροί μαρτυρίου για την άγρια πανίδα, με τις υποχρεωτικές μελέτες του κατασκευαστή για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, να κρύβονται επιμελώς στα συρτάρια και ό,τι έρχεται στο φως να τα βλέπει όλα μέλι-γάλα.
Και να δίνεται το Οκ. στους εργολάβους να ανοίγουν δρόμους για τη μεταφορά των γιγαντιαίων εξαρτημάτων με τα επίσης υπερμεγέθη μηχανήματα μεταφοράς, ακόμα και μέσα από τα δάση και τους δρυμούς. Στάχτη και μπούλμπερη στο όνομα του “πράσινου” κέρδους.
Κι ύστερα ήρθαν τα φωτοβολταϊκά πάρκα. Μικρής έκτασης πριν από λίγα χρόνια, εκατοντάδων στρεμμάτων σήμερα. Που δεν είναι ευδιάκριτα, λόγω του χαμηλού ύψους, αλλά η θέα από ψηλά εντυπωσιάζει και ταυτόχρονα πανικοβάλλει, καθώς πρόκειται για γιγαντιαίους καθρέπτες που λαμποκοπούν και διώχνουν μακριά τα φτερωτά που θα τολμήσουν να τους πλησιάσουν.
Αρχικά τα ηλιακά πάνελ τοποθετήθηκαν σε μικρές αγροτικές ιδιοκτησίες, αλλά σύντομα κίνησαν το ενδιαφέρον των μεγαλοεπενδυτών. Με γοργά βήματα και με την ανοχή της κρατικής ΔΕΗ, οι «καρχαρίες» της ενέργειας μίσθωσαν ή αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις και τοποθέτησαν τα φωτοβολταϊκά, που με ταχύτητα φωτός εκτοξευσαν στα ύψη τα κέρδη τους.
Όπου όμως υπάρχει δράση, και μάλιστα ασύδοτη, υπάρχει και η δέουσα απάντηση. Έτσι σε ολόκληρη τη χώρα έχει σημάνει συναγερμός για την ακύρωση των έργων της καθολικής καταστροφής του περιβάλλοντος και όχι του «παραμυθιού» της ανάπτυξης, όπως αρέσκονται να τη παρουσιάζουν.
Η αντίδραση και η κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών (Δήμοι, Περιβαλλοντικοί Σύλλογοι, Κυνηγετικοί Σύλλογοι, Πολιτιστικοί Σύλλογοι και απλοί πολίτες) υπήρξε άμεση και εν μέρει αποτελεσματική.
Οι προσφυγές στα ανώτερα δικαστήρια της χώρας, ίσως αναβάλουν για κάποιο διάστημα τις προγραμματισμένες εγκαταστάσεις, δύσκολα όμως θα τις ακυρώσουν.
Η κατάσταση δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη, όσο το «πάνω χέρι» έχει το ακόρεστο κέρδος και όσο οι εγκέφαλοι του “πράσινου σχεδιασμού” στέκονται ακλόνητοι στις θέσεις τους. Γιατί με «χαστουκάκια» δεν διορθώνονται, δυστυχώς, τα κακώς κείμενα, ούτε τα νιώθουν οι λογής κερδοσκόποι.
Εκείνο που χρειάζεται είναι η «ροπαλιά» του λαού, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα. Που οσονούπω έρχεται.
