Στην Αμερική εκδίδουν άδεια κυνηγίου 3.350.000 γυναίκες, ξοδεύοντας σε εξοπλισμό περί τα 4,2 δισεκατομμύρια το χρόνο!
κείμενο ΘΕΑΝΩ ΚΑΡΟΥΤΑ
Στις Η.Π.Α. το 11% των κυνηγών είναι γυναίκες, οι περισσότερες εκ των οποίων κυνηγούν από… κοπελίτσες! Δεν ήταν πάντα έτσι, βέβαια… Χρόνια πριν, δεν ταίριαζε σε… κυρίες να κυκλοφορούν στα κυνηγοτόπια, κρατώντας τουφέκια και φορώντας αντρικά ρούχα.
Άλλωστε, το κυνήγι και η εξασφάλιση κρέατος για το σπίτι ήταν το τελευταίο οχυρό για τους άντρες, η… πεμπτουσία της αρρενωπότητας.
H αντίδραση… της αγοράς
Ωστόσο, η τάση αυτή έχει αρχίσει να μεταστρέφεται μέσα στα τελευταία 23 χρόνια, ακόμα και στις εξαιρετικά συντηρητικές κοινωνίες των Η.Π.Α, όπου τα κοινωνικά ταμπού και τα σεξιστικά κατάλοιπα είναι ισχυρά. Ενδεικτικά αυτής της αλλαγής είναι και τα διαθέσιμα στοιχεία: ο αριθμός των γυναικών που κυνηγάνε αυξήθηκε κατά 43,5%.
Στην Αμερική εκδίδουν άδεια θήρας 3.350.000 γυναίκες, ξοδεύοντας σε εξοπλισμό περί τα 4,2 δισεκατομμύρια το χρόνο! Ο μέσος όρος εξόδων που κάνει μία γυναίκα – κυνηγός εκεί, για ρούχα και εξοπλισμό, να κυμαίνεται γύρω στα 2.800 δολάρια κατ’ έτος.
Και, φυσικά, στο βασίλειο του καπιταλισμού η αγορά δεν άφησε αναξιοποίητη τη νέα τάση: αν και 20 χρόνια πίσω δεν υπήρχαν, καν, γυναικεία ενδύματα για το κυνήγι, τώρα ακόμα και… ραβδωτά τουφέκια για το κυνήγι των ελαφιών βγαίνουν και σε γυναικεία έκδοση (κατάλληλα, δηλαδή, για κοντύτερους κορμούς και μικρότερα χέρια, ακόμα και σε ροζ χρώμα)!
Περιπτώσεις με ενδιαφέρον
Σε οποιοδήποτε κατάστημα ή κατάλογο με κυνηγετικά είδη, το… 30% των προϊόντων που παρουσιάζονται απευθύνεται αποκλειστικά στις γυναίκες: σαμπουάν και κρέμες σώματος που “καλύπτουν” τη μυρωδιά του γυναικείου σώματος, ή μαξιλαράκια που ενσωματώνονται στα σουτιέν και προστατεύουν το στήθος από το λάκτισμα του όπλου, είναι “καλούδια” που έχει κάθε κυνηγετικό κατάστημα στις Η.Π.Α. Οι γυναίκες εντάχθηκαν με πάθος στην κυνηγετική κοινότητα της χώρας…
Η περίπτωση της Κάντι Τόμσον είναι χαρακτηριστική: η 25χρονη φοιτήτρια νοσηλευτικής λατρεύει το κυνήγι του ελαφιού, και όποτε της δίνεται η ευκαιρία… παρασύρει στα δάση και φίλες της, όπως την Άμπερ Μακ Μίλεν.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα δύο προηγούμενα κορίτσια, ήταν μία άλλη νέα κοπέλα: η 27χρονη Έριν Πότερ, εργαζόμενη κι αυτή στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Μισισιπή. Το παρουσιαστικό της μπορεί να ξεγελά, καθώς είναι μικροκαμωμένη, αδύνατη, πάντα με άψογο μανικιούρ και μακιγιάζ.
Ωστόσο, είναι μία έμπειρη κυνηγός ελαφιών που απολαμβάνει να εξορμά μαζί με τους φίλους και τις φίλες της, παίρνοντας μαζί της νέα παιδιά για να τους μάθει όσα ξέρει από βουνά και από κυνήγι…
Η θηλυκότητα πάει παντού!
Και τα τρία αυτά κορίτσια, δεν βρίσκουν τίποτα στο κυνήγι που να μην μπορούν να το κάνουν ως γυναίκες. Επίσης, δεν αντιλαμβάνονται τίποτα στο κυνήγι, που να τις απομακρύνει από τη θηλυκότητά τους!
Και οι τρεις ετοιμάζονται πριν την εξόρμησή τους, όπως θα ετοιμάζονταν για να βγουν βόλτα: προσεγμένα και ταιριαστά μεταξύ τους κυνηγετικά ρούχα, σκουλαρίκια και λοιπά κοσμήματα αντίστοιχης αισθητικής, ακόμα και μακιγιάζ σε… γήινους τόνους παραλλαγής.
Επιπροσθέτως, ως γυναίκες – και άρα στερεοτυπικά “νοικυκυρές”- ξέρουν να εκτιμήσουν κάθε γραμμάριο του κρέατος που θα φέρουν σπίτι, για να γεμίσουν τα ψυγεία τους. Και οι τρεις λατρεύουν το κρέας του ελαφιού, γιατί είναι άπαχο και υγιεινό, ενώ έχουν βρει και χίλιους τρόπους να το μαγειρεύουν.
Στην οικογένεια της Κάντι κόβουν φιλέτα από το ψαχνό του ζώου και φτιάχνουν κάτι… σαν σουβλάκι, με μπέικον, καυτερές πιπεριές και τυρί κρέμα. Τα μπιφτέκια και τα λουκάνικα έχουν, επίσης, ξεχωριστή θέση στην κουζίνα της οικογένειας.
Και σχολή κυνηγίου…
Η Γουίτνεϊ Γουντ Χαρτ μαζί με τη μητέρα της διατηρούν σχολή κυνηγίου στην Αλαμπάμα… Όπως λέει η ίδια, ακόμα και σήμερα συναντά στα δάση μεσήλικες άνδρες, με… συμπλεγματικά σύνδρομα απέναντι στις γυναίκες κυνηγούς.
– “Δεν μας θέλουν στα πόδια τους και, για κάποιο λόγο, θεωρούν περίεργο που μία γυναίκα κυνηγά ελάφια”, σημειώνει σαρκαστικά η Γουίτνεϊ Χαρτ.
Ωστόσο, παραδέχεται ότι η εικόνα έχει αλλάξει προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια, ακόμα και στον σκληροπυρηνικό Νότο, όπου οι γυναίκες είναι, πλέον, καλοδεχούμενες στις κυνηγετικές ομάδες.
Ήταν η δική της γενιά, άλλωστε, που ξεκίνησε αυτήν την αλλαγή, εντάσσοντας για τα καλά το… “ασθενές φύλλο” στην κυνηγετική δραστηριότητα.
Η Γουίτνεϊ, στα 7 της χρόνια κυνηγούσε σκίουρους και στα 9 αγριόγαλους. Και οφείλει την αγάπη της για το κυνήγι στον πατέρα της, που ποτέ δεν την άφησε να νιώσει “ανεπαρκής” ως κυνηγός, εξαιτίας του φύλου της.
Το ειδικό σεμινάριο της 28ης Οκτωβρίου
To “κοινωνικό ταμπού” που ήθελε το κυνήγι να είναι… αποκλειστικά “ανδρική υπόθεση”, στην Αμερική απλώς δεν υφίσταται! Και για την καλύτερη ενσωμάτωση των νέων γυναικών στο κυνήγι, δημιουργήθηκε το πρόγραμμα “Becoming a Woman Out”, στο οποίο οι γυναίκες μαθαίνουν σκοποβολή, τεχνικές κυνηγίου και τα μυστικά της άγριας ζωής…
