Το άκουσμά της με πάει κάπου 20 χρόνια πίσω, τότε που τα ποτάμια και τα κανάλια καθαρίζονταν συχνά από τα καλάμια και εγώ έκανα τα πρώτα μου κυνηγετικά βήματα δίπλα στον πατέρα μου.
Ήταν το θήραμα του χειμώνα. Έμαθα να τουφεκάω πίσω από φερμαρισμένες μπάλιζες, «πέρασα» στον σκύλο μας, που μέχρι τότε κυνηγούσε μόνο μπεκάτσα, την αγάπη μου για το υδρόβιο θήραμα και το υγρό στοιχείο και έμαθα από πρώτο χέρι πως παρά την υπερβολική προκατάληψη για το κρέας της, αποτελεί έναν εξαιρετικό μεζέ.
Με σκύλο
Τα χρόνια πέρασαν, η αγάπη και το πάθος μου για τα παπιά κέντρισε όλο μου το ενδιαφέρον «σνομπάροντας» την μπάλιζα, είδα πως την κυνηγούν στις λίμνες με καρτέρι, την αγάπη που τρέφουν στην Δυτική Ελλάδα για την τουφεκιά της, αλλά, μετά από λίγο πάντα την θυμόμουν και αφιέρωνα λίγα απογεύματα στο κυνήγι της. Πάντα στα κανάλια και με σκύλο. Το κυνήγι που με έκανε κυνηγό.
Σε αντίθεση με τις νερόκοτες που συναντώνται σε οποιοδήποτε βιότοπο, οι φαλαρίδες θέλουν κανάλια που το νερό ανανεώνεται συχνά και καθαρίζεται, θέλουν ποτάμια με ήπια ροή, θέλουν οτιδήποτε μπορεί να τους προσφέρει καλή κάλυψη και καθαρά νερά με έντονη υδρόβια βλάστηση. Αν η περιοχή έχει πολλά κανάλια, αυτά με τα νούφαρα είναι τα πρώτα που θα την αναζητήσουμε αφού τρέφει μια ιδιαίτερη προτίμηση στα κομμάτια που ευδοκιμεί το φυτό αυτό. Η πραγματική απόλαυση στο κυνήγι τους είναι οι μέρες με τους πολύ έντονους πάγους και τις χειμερινές μετακινήσεις, οι μέρες δηλαδή που τα πουλιά είναι «φρέσκα» και μετακινούνται νοτιότερα, και αυτό γιατί η συμπεριφορά τους παρουσιάζει μια ευχάριστη αλλαγή.
«Τραβάνε φτερό» μετά την τουφεκιά
Αν και τους φθινοπωρινούς μήνες προτιμά μια πιο νωχελική συμπεριφορά, γυρνώντας συνέχεια στα ίδια κανάλια και πετώντας ελάχιστα μέτρα μερικές φορές, με τους πάγους τα καινούργια πουλιά θυμίζουν μάλλον περισσότερα παπιά παρά μπάλιζες. Σηκώνονται περισσότερες από μια σε κάθε φέρμα και μετά τις τουφεκιές «τραβάνε φτερό», μπορεί να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις για να ξαναπιάσουν στην άκρη κάποιας καλαμιάς. Ο σκύλος που αγαπά το νερό δεν θα δυσκολευτεί στο κυνήγι τους αφού κρατάνε εύκολα φέρμα και κοταρίζουν λιγότερο από τις σχεδόν εκνευριστικές νερόκοτες, παθιάζοντας τον γρηγορότερα αφού βλέπει τις επιτυχίες και τα μπλοκαρίσματα στα καλάμια να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Στα ποτάμια προτιμά τις μικρές «αγκάλες» νερού με πεσμένους κορμούς και νούφαρα που τα εγκαταλείπει όταν η βροχή κάνει την ροή πολύ έντονη. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια συναντώ όλο και λιγότερες στα κανάλια, αποτέλεσμα σίγουρα των πολύ ήπιων χειμώνων που πλέον δεν καταφέρνουν να παγώσουν ολοσχερώς τις λίμνες της βόρειας Ευρώπης, με την ίδια ωστόσο μείωση να παρατηρείται και στους υδροβιότοπους της δυτικής Ελλάδας που την κυνηγούν παθιασμένα στις ελάχιστες λίμνες που επιτρέπεται ακόμα το κυνήγι.
Παραδοσιακοί τόποι
Ηλεία, Μεσολόγγι, Αιτωλικό, Πρέβεζα είναι παραδοσιακοί τόποι που το κυνήγι της στα δύσκολα χρόνια αποτελούσε τροφή για το τραπέζι κι ένα εισόδημα στις τοπικές αγορές, κυνήγι που χάνεται στο πέρασμα των χρόνων. Αυτοί, εκτός από τους ήπιους χειμώνες, αναφέρουν και την τεράστια μόλυνση των υδάτων τόσο στα δήθεν προστατευμένα καταφύγια όσο και στα κανάλια δίπλα από τα χωράφια που είναι γεμάτα φάρμακα από τις καλλιέργειες. Φέτος φάνηκαν λίγες στα τέλη του Οκτώβρη μαζί με τα πρώτα μπασίματα των υδροβιών και ακόμα μερικές με την κακοκαιρία στα μέσα του Γενάρη όταν τα κυνηγετικά ήταν κρεμασμένα στις ντουλάπες των σπιτιών μας.
Το μυστικό είναι το γρήγορο καθάρισμα
Η αιτία της κακής φήμης που «συνοδεύει« τις μπάλιζες έχει να κάνει το παχύ της έντερο, που αν χτυπηθεί και ανοίξει δίνει μια βαριά μυρωδιά στη ραχοκοκαλιά και τα μπούτια της. Το μυστικό είναι το γρήγορο καθάρισμα, αμέσως μετά το κυνήγι, το γδάρσιμό της, αφού δεν μαδιέται, και η φύλαξη μόνο των μπουτιών και του στήθους.
Εξαιρετικός μεζές είναι και το υπερμέγεθες στομάχι της, αφού προηγουμένως καθαριστεί καλά και γίνει με λαδορίγανη στην κατσαρόλα ή ψητό στα κάρβουνα μαζί με το υπόλοιπο σώμα της. Φέτος τα πουλιά ήταν λίγα στο Δέλτα του Έβρου στις αρχές Νοέμβρη που τον επισκέφτηκα χωρίς την ίδια εποχή να έχουν μπει καθόλου πουλιά στην απαγορευμένη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας στη Μεσσηνία. Οι πρώτες έφτασαν στο δεύτερο μισό του Νοέμβρη, ταυτόχρονα με πολλές άλλες λίμνες της δυτικής Ελλάδας και οι επόμενες σε δυο δόσεις, μια στις αρχές Δεκέμβρη με τις βροχές και μια στα μέσα του Γενάρη στην πρώτη επίσκεψη του χειμώνα.
