Έως ότου οι κυνηγοί χρησιμοποιήσουν ημίαιμους σκύλους, «προϊόν» ηθελημένων ή τυχαίων διασταυρώσεων, αν ένα άτομο δεν έβγαινε καλό ή έβγαινε μέτριο, συνήθως δεν είχαν με ποιον να τα βάλουν…
Τα πολύ-πολύ να τα έβαζαν με την τύχη τους και να ζήλευαν όποιον είχε σταθεί πιο τυχερός στο να διαλέξει από την ίδια γέννα κάποιο άλλο κουτάβι και τις περισσότερες φορές αποφάσιζαν να πάρουν έναν άλλο σκύλο αν δεν επιθυμούσαν να περιμένουν υποθετικές καθυστερημένες αποκαλύψεις, που σύμφωνα με αρκετά διαδεδομένες πεποιθήσεις του παρελθόντος (αλλά υπάρχουν ακόμα αυτοί που έχουν τα ίδια «πιστεύω»), γίνονταν συχνά στα 2 ή 3 χρόνια.
Σήμερα, αντιθέτως, όπου η πλειοψηφία είναι προσανατολισμένη προς τη χρησιμοποίηση του καθαρόαιμου σκύλου, κάτι που βεβαιώνεται με το σχετικό πιστοποιητικό το οποίο εκδίδεται από τον κυνολογικό όμιλο και αναφέρει την καταγωγή του, που τις περισσότερες φορές αποτελείται από πολυβραβευμένους γονείς και/ή προγόνους, είναι πολλοί αυτοί που πεπεισμένοι ότι όποιος επιλέγει και εκτρέφει μία φυλή, είναι πάντα σε θέση να «φτιάξει» έναν σκύλο κατά παραγγελία και σε κάθε περίπτωση να προσφέρει ένα άτομο σίγουρης και πρόωρης επιτυχίας. Και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, μπαίνει στο παιχνίδι η ανικανότητα και η κακοπιστία.
Καταρχήν πρέπει να πούμε, πως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια θηράματα ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν αρκετά θηράματα, οπότε οι ευκαιρίες για τους σκύλους είναι πολύ λίγες, συμβάλει κατά πολύ στην αρνητική εξέλιξή τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι το θήραμα είναι αυτό που κάνει τον σκύλο και όχι εμείς.
Από εκεί και πέρα, πιστεύω κάθε κυνηγός διαλέγει τον σκύλο που του αξίζει και πως κάθε λανθασμένη επιλογή οφείλεται σε ελλιπή ενημέρωση και κουλτούρα. Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις, το γεγονός ότι ένας σκύλος δεν γίνεται καλός, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: Από τη μία παίζει ρόλο ποιος εκτρέφει, από την άλλη ποιος… χρησιμοποιεί.
Τυχαίες επιλογές, οι οποίες πολλές φορές γίνονται βάσει πληροφοριών που έχουμε ακούσει από εδώ και από εκεί ή κατόπιν διαφημιστικών «πιέσεων» και προτάσεων για ευκαιρίες οι οποίες συνοδεύονται από εγγυήσεις, ικανές σε μερικές περιπτώσεις να δελεάσουν και τους πιο δύσπιστους.
Πρέπει να πω, πως για λόγους αρχής, όποτε κάποιος μου παραπονιέται για αυτό που πήρε, δεν θέλω ποτέ να ξέρω τον υπεύθυνο. Μου φτάνει να γνωρίζω το… αμάρτημα και όχι τον αμαρτωλό, διότι έτσι μπορώ να διατηρήσω ακέραιη την ελευθερία να εκφράσω τη γνώμη μου επί του θέματος, ενώ προσπαθώ να σχηματίσω και μία γνώμη γι’ αυτόν που μου μιλάει.
Μερικές φορές όμως, έχεις να κάνεις με κάποιους που παρά τη θέλησή σου επιθυμούν να εξομολογηθούν πάση θυσία τα πάντα και να σου αποκαλύψουν το όνομα του φταίχτη. Τότε αναγκάζομαι να ρωτήσω:
-«Γιατί απευθυνθήκατε ειδικά σε αυτόν;», και να πάρω την απάντηση:
-«Γιατί είναι ιδιαίτερα δημοφιλής».
-«Και γιατί είναι ιδιαίτερα δημοφιλής;».
-«Γιατί διαφημίζεται…».
Διαφημιστική καταχώρηση μπορεί να βάλει όποιος θέλει, όπου θέλει και όσες φορές θέλει. Κανείς δεν του το απαγορεύει, αρκεί να μην είναι παραπλανητική.
Η σωστή πληροφόρηση
Συμβαίνει επίσης για την απόκτηση ενός σκύλου να απευθυνθούμε σε κάποιον που έδωσε σε έναν γνωστό μας έναν καλό σκύλο και ίσως είναι ένα άτομο που «βγήκε με μία σειρά λαθών, τα οποία προέκυψαν στην εκπαίδευσή του και που εμείς δε γνωρίζουμε».
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ειδήμονες σε αυτόν τον τομέα, αλλά μία ελάχιστη έστω πληροφόρηση από όλους όσοι κινούνται μέσα σε ένα περιβάλλον είναι απαραίτητη. Το κυνήγι και ο σκύλος, είναι συνήθως δυνατά πάθη και θα έπρεπε να μας παρακινούν σε γνώσεις λιγότερο επιφανειακές και κατά προσέγγιση.
Στο κυνήγι, οι τουφεκιές και η κάρπωση, θα έπρεπε να αντιπροσωπεύουν, ειδικά σε εποχές ισχνών αγελάδων όπως αυτή που ζούμε, μία διάσταση αρκετά πιο περιορισμένη σε σύγκριση με άλλα στοιχεία και άλλες πλευρές. Η κατοχή ενός σκύλου όπως πρέπει, βρίσκεται στην κορυφή των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Οι ευκαιρίες, οι πηγές και τα μέρη που μας βοηθούν να τον αποκτήσουμε και να τον διαπλάσουμε, αυτόν τον λίγο ιδιαίτερο σύντροφο, είναι διάφορα.
Αυτό που χρειάζεται είναι να έρθουμε σε επαφή με το κατάλληλο άτομο, το οποίο διαθέτει πάθος και ταλέντο, τον λάτρη της φυλής που είναι τίμιος και γνώστης. Αφού τον βρούμε, δεν πρέπει να σκεφτούμε ότι το πρόβλημά μας λύθηκε. Και αυτό διότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα αυτός που φέρνει στον κόσμο σκύλους εγγυημένους 100%.
Η μόνη σοβαρή εγγύηση που μπορεί να προσφέρει όποιος συνηθίζει να τιμά το λόγο του με πράξεις, είναι εκείνη του να αντικαταστήσει το άτομο που έχει ελαττώματα κληρονομικά, μορφολογικά, συμπεριφοράς. Κατά τα άλλα, ειδικά αν μιλάμε για κουτάβια, δεν αποκλείεται ακόμα και το μεγάλο όνομα να μας απογοητεύσει. Κανείς δεν είναι μέσα στους σκύλους, ακόμα και όταν διαλέγουμε μεταξύ κουταβιών μιας γέννας προερχόμενης από δοκιμασμένους αναπαραγωγούς (πατέρας και μητέρα, όχι μόνο πατέρας).
Θέλω να πω, πως αν και το να αντλούμε από σίγουρους αναπαραγωγούς παραμένει ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για όποιον επιλέγει σκύλους εργασίας, δεν αποκλείεται ακόμα και σε ζευγαρώματα τα οποία έχουν ήδη δώσει επανειλημμένα υψηλά ποσοστά ατόμων άνω του μετρίου, να προκύψει, όταν δεν το περιμένεις, το… σκάρτο.
Σε αυτήν την περίπτωση, ζημιώνονται, τόσο ο χρήστης όσο και ο εκτροφέας. Και ειλικρινά, δεν θα ήθελα να καταδικάσω τον τελευταίο, από τη στιγμή που για το ατυχές γεγονός είναι και ο ίδιος θύμα, παραμένοντας σταθερή η υποχρέωσή του να αποκαταστήσει τον αγοραστή. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι όποιος εκτρέφει κάποιες κυνηγετικές φυλές, παρά τις καλές προθέσεις του, σήμερα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά
Η φόρμουλα των αγώνων κατά κάποιο τρόπο «διέλυσε» το στάνταρ ή καλύτερα την νοοτροπία του σκύλου. Πολλά άτομα έχασαν την ικανότητα να κυνηγούν. Μιλάω φυσικά για ένα κυνήγι επιπέδου, όπου πάθος, κουράγιο, πρωτοβουλία, ευφυΐα, μύτη, αντοχή, επαφή, στυλ της φυλής, κυριαρχούν σε τέλεια ισορροπία.
Κυνήγι, που σίγουρα δεν είναι αυτό που σκέφτονται μερικοί «κατασκευαστές» σκύλων, οι οποίοι το βλέπουν σαν ένα πράγμα πολύ μέτριο και ως υποπροϊόν των αγώνων και όπου ακόμα και ένας σκύλος, που αυτοί έχουν ξεσκαρτάρει ως μη κατάλληλο για να τρέξει στους αγώνες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.
Ευτυχώς που συχνά ένας νεαρός σκύλος κόβεται μόνο και μόνο επειδή θεωρούν ότι δεν έχει εκείνη την επιπλέον ταχύτητα. Και λέω ευτυχώς, διότι στο πραγματικό, σοβαρό κυνήγι, χρειάζεται ένας σκύλος με ωραία κίνηση, τυπικός, που παίρνει τόπο, αλλά είναι πολύ πιο συγκεντρωμένος στη μύτη του πάρα στα πόδια του. Τους ακούς να λένε: «Αυτός ο σκύλος πάει σαν τρένο».
Πολύ ωραία… Και εμένα μου αρέσουν οι γρήγοροι σκύλοι. Προσοχή όμως… στις υπερταχίες. Έχω δει πολλές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να προσπερνούν τον σταθμό ή να χτυπούν τους επιβάτες.
Γι’ αυτό είπα προηγουμένως, ότι είναι δύσκολο να εκτρέφεις σκύλους εργασίας οι οποίοι να διαθέτουν όλα τα καλά προσόντα για να αντιπροσωπεύουν σε πολύ υψηλό επίπεδο τη φυλή τους. Εκτός κι αν έχεις στα χέρια σου μία καλά σταθεροποιημένη γραμμή αίματος, η οποία έχει στο αίμα της το κυνήγι.
Σκύλοι, για να καταλαβαινόμαστε, οι οποίοι έχουν γραμμένο στα γονίδιά τους κάθε είδους θήραμα και που ξέρουν να πηγαίνουν στον στόχο, διότι τα πουλιά στα βρίσκουν και δεν στα χαλάνε, ακόμα κι αν είναι νεαρά και σε συνθήκες έλλειψης.
Επιπλέον, ίσως να χρειάζεται μία ολόκληρη ζωή και πολύ μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να εξαλειφθούν τα αρνητικά στοιχεία που βρίσκονται στο γενετικό μωσαϊκό των σύγχρονων αναπαραγωγών από όταν, και πάνε δεκαετίες πλέον, ο σκύλος αγώνων άρχισε να απομακρύνεται από τον κυνηγετικό σκύλο.
Σε αυτή την υπόθεση, υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, οι οποίες εκτείνονται σε πολλές κατευθύνσεις. Σήμερα, ο κόσμος των αγώνων και ο κόσμος του κυνηγιού, αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε στο τελευταίο μία μεγαλύτερη επίγνωση στην έρευνα ενός σκύλου ποιοτικότερου και αποδοτικότερου, σε γενικές γραμμές συνεχίζουν να αγνοούν ο ένας τον άλλον.
Όπως προείπα, όταν ένας σκύλος δεν βγαίνει καλός, σχεδόν ποτέ δε φταίει μόνο ένας: Δηλαδή ο εκτροφέας ή όποιος τον χρησιμοποιεί.
Μεταξύ των κυνηγών, παρότι σήμερα είναι πολύ πιο εύκολη η συλλογή και η απόκτηση γνώσεων, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμα κάνουν «τέρατα» στην εκπαίδευση και τη διαχείριση ενός σκύλου ή που δεν μπορούν να τον καταλάβουν και να τον εκτιμήσουν. Που τον καταστρέφουν ακόμα και με την κακή διατροφή ή τον υποσιτισμό, καθώς και με άκαιρες και ακατάλληλες παρεμβάσεις.
Συχνά είναι η ελλιπής γνώση του στάνταρ, και συνεπώς των ψυχικών και λειτουργικών χαρακτηριστικών της φυλής και του συγκεκριμένου ατόμου, που καταστρέφουν ή διακυβεύουν την απόδοση.
Σκεφτείτε για παράδειγμα, όλους εκείνους τους σκύλους φέρμας, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι από τους αμαθείς ιδιοκτήτες τους να κυνηγούν «στο βεληνεκές του όπλου»…
Σκεφτείτε επίσης εκείνους που περιμένουν άπειρο χρόνο έναν σκύλο να ωριμάσει και είναι έτοιμοι να σου διηγηθούν την ιστορία ενός σέττερ, το οποίο αφού πέρασε το μισό της ζωής του χωρίς να «αξίζει το φαγητό που έτρωγε», ξαφνικά στη σεβάσμια ηλικία των 5 ετών, άρχισε να κάνει θαύματα.
Σε κάθε περίπτωση από μία βιαστική απόρριψη είναι πάντα προτιμότερη μία επιφυλακτική και λογική αναμονή.
