Η γη είναι για τον άνθρωπο ο «ομφάλιος λώρος». Το χώμα μας γέννησε, το χώμα μας θρέφει και στο χώμα καταλήγει το φθαρτό κομμάτι της ύπαρξής μας. Και τα σπιτικά κηπάρια είναι μια ευκαιρία να έρθουμε κοντά στη γη. Γιατί όση τεχνολογία και να εφεύρουμε ποτέ δε θα μπορέσουμε να αποκοπούμε από τις γήινες ανάγκες μας.
Αυτό αποδεικνύεται και σε τούτη την ρευστή περίοδο που διανύουμε: το ενδιαφέρον των κρατών στράφηκε ενστικτωδώς στα τρόφιμα, ενώ οι αντιδράσεις της αγοράς έδωσαν ώθηση στην αύξηση των τιμών τους και στην ακρίβεια. Τι είναι πιθανό να γίνει το επόμενο διάστημα; «Κάνε με μάγο να σε κάνω πλούσιο» λέει μια παροιμία.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η στροφή στα χωριά και η αναβίωση των καλλιεργειών, ίσως να είναι καθοριστική. Μπορεί, δεν το γνωρίζω. Έχω πάντως την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Και δεν θα γίνει όσο το νιώθουμε ως μια «καταδίκη και κατάρα». Όσο μια πιθανή επιστροφή στο χωριό μας φοβίζει σαν μια υποχρεωτική λύση ανάγκης, νομίζω ότι καμία απειλή – υποτιθέμενη ή υπαρκτή – δεν θα μπορούσε να μας πείσει να το κάνουμε.
Η οργάνωση της ζωής εξάλλου των περισσότερων από εμάς, δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Για να καλλιεργήσεις έστω και έναν μικρό κήπο πρέπει να υπάρχουν αρκετές προϋποθέσεις, με βασικότερες απ’ όλες το κέφι και το μεράκι, την ευχαρίστηση που σου προκαλεί η ενασχόληση με τη ζεστή γη. Αν κάποιος γνωρίσει τη γλύκα της σποράς, της καλλιέργειας και της συγκομιδής, τότε θα βρει τρόπο να το κάνει.
Βέβαια, αν το υπολογίσεις με νούμερα είναι αλήθεια ότι δε βγαίνει. Ίσως όμως η «επισιτιστική κρίση» που πια υπάρχει ως όρος στη ζωή μας, να θέσει άλλα δεδομένα και προτεραιότητες. Ίσως και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε, ή τουλάχιστον όσοι μπορούμε να κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο…
