Ψάρεμα Μακριά από φασαριόζικες παραλίες
Μεγάλος έρωτας η θαλασσινή. Τρόπος ζωής το ψάρεμα, ανάσα κουράγιου και φρεσκάδας, κόντρα στην πεσμένη ψυχολογία των καιρών. Εμένα με κέρδισαν συρτές και παραγάδια. “Βασιλιάδες” φαγκριά και σκαθάρια, μα οι μουρμούρες είναι η μεγάλη μου αγάπη.
Μουρμούρα και άμμος είναι απόλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, χωρίς όμως αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως κάθε αμμουδερός τόπος είναι μουρμουρότοπος. Υπάρχουν περιοχές που δίνουν ελάχιστα ψάρια κι άλλες που φορτώνουν το παραγάδι. Όπως επίσης υπάρχουν μέρη που όλο το χρόνο διατηρούν ψάρια πάντα ιδίου μεγέθους κι άλλοι που εποχικά συναντάμε όλα τα μπόγια.
Καλοκαίρι αποφεύγουν τις φασαριόζικες παραλίες, ενώ τον χειμώνα απομακρύνονται από βορινές ακτές όπου ανοιχτή θάλασσα και καιρός διατηρούν έντονη και διαρκή θαλασσοταραχή.
Πρόκειται για ψάρια που αρέσκονται στην ησυχία, στα ήρεμα νερά, στις ρηχές αμμουδέρες και πάντα παραμένουν φιλύποπτα. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που τις κάνει να διακρίνουν έγκαιρα τον κίνδυνο και να μην παγιδεύονται από δίχτυα. Το ίδιο προσεχτικοί θα πρέπει να είμαστε και εμείς, ώστε στο ψάρεμα να τις διαχειριστούμε σωστά.
Τόπος, δόλωμα και εργαλεία θα κάνουν την διαφορά.
Για τόπους ο καθένας έχει τον δικό του, για δόλωμα απαραιτήτως σκουλήκι άμμου και όσο για το παραγάδι αυτό θα πρέπει να έχει πυκνότερη διάταξη σε αγκίστρια, και λεπτότερα υλικά σε μάνα και παράμαλλα.
Στο δόλωμα χρειάζεται μέτρο, τσιγκουνιές και υπερβολές απορρίπτονται…
Ένα παραγάδι με 150 αγκίστρια σε νούμερα μεταξύ 14 και 15, χρειάζεται για να δολωθεί σωστά περίπου 17-20 ήμερες μάνες και περίπου τις μισές από τις άγριες επειδή είναι αρκετά μεγαλύτερες.
Πατωμένο με ντούκες…
Η θάλασσα έμοιαζε λίμνη όταν μπήκα, και τα χρώματα του δειλινού ζωγράφιζαν εικόνα μαγευτική. Το άγριο τοπίο με τα συμπαγή βράχια εύκολα θα ξεγελούσε κάθε ξένο στην περιοχή. Η θαλασσινή σε εκείνα τα σημεία ξεγελάει και δύσκολα ένας “πρωτόφερτος” μπορεί να φανταστεί πως τριγύρω απλώνεται σχετικά ρηχός ψαρότοπος με αμμουδέρα.
Στις 7, το σούρουπο απλωνόταν στον τόπο και μια ώρα μετά έριξα καλαδούρι για να ξεκινήσω. Τα ρεύματα και ο στεριανός με είχαν παρασύρει απέναντι από τις αμμουδερές σπηλιές της παραλίας και από εκεί έκανα αρχή, σε βάθος που δεν ξεπερνούσε τα 8 μέτρα. Ανά 30 αγκίστρια έβαζα περαστό βαριδάκι και κάνοντας συνολικά 4 ντούκες, έβαλα το παραγάδι μου πιάνοντας μικρό μεν τόπο, μεγάλη δε έκταση.
Η διαδικασία με βαριδάκια σε μουρμουροπαράγαδο για στροφή σε κάθε ντούκα είναι πανεύκολη, απαιτεί όμως πολύ αργή ταχύτητα σκάφους με αποτέλεσμα να παίρνει περισσότερο χρόνο, ακριβώς επειδή δεν πρέπει να παρασέρνονται τα προηγούμενα βαρίδια και να αλλάζει ο σχηματισμός του πατωμένου παραγαδιού. Η τεχνική είναι Θασίτικη, την ξαναείδα στην Αμουλιανή Χαλκιδικής και η αλήθεια είναι πως δεν αποδίδει πάντα. Αν όμως το εργαλείο κάτσει σε καλό τόπο, και τα ψάρια τρώνε, τότε γράφει ιστορία.
Το πίσω καλαδούρι μου έδωσε μέσα λίγο σχοινάκι άλλου χρώματος, σημάδι που έλεγε πως είχα ξεπεράσει ελάχιστα τα 20 μέτρα. Από τέλη Μάρτη μέχρι και τέλη Ιουνίου, σε τέτοιους τόπους το βάθος αυτό έχει αποδειχθεί ιδανικό. Αργότερα, όταν τα νερά ζεστάνουν περισσότερο, τα ίδια ψάρια κοπαδιάζουν και τριγυρνούν σε βυθούς μεταξύ 18-35 μέτρων.
Τελειώνοντας, έκατσα για θράψαλα, όμως επειδή ανέβασα με το ζόρι λίγα έφυγα νωρίς, αφού δεν ήμουν κατάλληλα ντυμένος και το κρύο “τσιμπούσε”…
“Φορτωμένο” το παραγάδι…
Το πρωί μπροστά μου είχα πεντακάθαρο ουρανό, ολόγιομο φεγγάρι που χαμήλωνε πίσω από τα βουνά και πίσω μου τον ήλιο που ανέβαινε και ζέσταινε τη φύση.
Πλησιάζοντας είδα ένα μεγάλο καΐκι που στεκόταν αρόδου έξω από την βραχονησίδα και άρχισαν να με ζώνουν φίδια… Το σημείο κρατάει πολλά μελανούρια και αν είχε κάνει καλάδα, υπήρχε το ενδεχόμενο να μου είχε τραβήξει και το παραγάδι. Πήγα γραμμή στο μέσα καλαδούρι και αφού το βρήκα εκεί ήρθε και η καρδιά μου στην θέση της.
Άρχισα να σηκώνω από εκεί, επειδή το ενδεχόμενο να ενοχλούσε η παρουσία του τους επαγγελματίες ήταν υπαρκτό. Παίρνοντας την μάνα στα χέρια μου ήταν ολοφάνερο πως ανέβαζα παραγάδι φορτωμένο, με τα σινιάλα από τραβήγματα να είναι συνεχόμενα και έντονα. Πρόλαβα να πάρω δυό συκιούς και λίγες μουρμούρες, και μετά αναγκαστικά το έκοψα, δένοντας καλαδούρι και πηγαίνοντας από την άλλη άκρη. Είχα σκαλώσει σε κάτι που τραβώντας το ανασήκωνα ως ένα σημείο. Δίχτυ προφανώς ήταν, αλλά δεν πήρα ρίσκο παραπάνω επειδή μάνα και παράμαλλα ήταν ψιλά και “πολυδουλεμένα”… Η καλή διάθεση επανήλθε όταν είδα πως “κομπολόι” ανέβαιναν οι μουρμούρες και όλες τους ολοζώντανες. Έχοντας ως δεδομένο ότι τα ψάρια αυτά δεν κρατάνε πολύ ώρα ζωντανά-πιασμένα, ήταν ξεκάθαρο πως όλα τους άρπαξαν το χάραμα.
Ήθελα να είχα για παρέα και βοήθεια κάποιο καλό φίλο πάνω στο φουσκωτό, και με τούτη την ψαριά η απουσία του ήταν ακόμη εντονότερη.
Έφυγαν και 5-6
Παραπάνω από 5-6 ψάρια επιπόλαια αγκιστρωμένα κατάφεραν να διαφύγουν. Κάνοντας κουμάντο μόνος, πρέπει ταυτόχρονα να ανεβάζεις, να ξαγκιστρώνεις και να κρατάς σωστή ρότα, οπότε τα στιγμιαία λάθη είναι αναμενόμενα.
Τα “κρεμαστάρια” με τις μουρμούρες συνεχίστηκαν σχεδόν ως το τέλος. Μόνο 22 δολώματα ήταν τελείως απείραχτα, εικόνα που δείχνει πως στα πολύ ρηχά ψάρια δεν βόσκησαν. Το κόλπο με τις ντούκες του φίλου Σαχινίδη από την Θάσο έπιασε… Και η δική μου επιλογή να το φουντάρω στις “Σπηλιές” αποδείχθηκε σωστή.
Η πανσέληνος δεν ήταν εμπόδιο
Η πανσέληνος αυτή τη φορά δεν ήταν εμπόδιο στην καλή ψαριά, αλλά σύμμαχος. Ψυγείο και λεκάνη είχαν γεμίσει, και με μουρμούρες να απλώνονται ως στα πόδια μου, ήθελα δυό ζευγάρια μάτια για να απολαύσω την “ασημένια” εικόνα…
Φεύγοντας, άδειασα το κάθισμα του πλοηγού και τις έβαλα μέσα, οπότε βγαίνοντας, το ψυγείο δεν περιείχε παραπάνω από 2-3 κιλά. Είπαμε, με τις μουρμούρες είμαι και εγώ μυστικοπαθής…
