Ένα ψάρεμα δίχως καλάμια και μόνο με καρούλες, έγινε πριν από κάποιo διάστημα, τελείως ανοργάνωτα και με απογοητευτικό αποτέλεσμα. Οι νοτιάδες που επικρατούσαν δεν ήταν ισχυροί, όμως άλλαζαν διαρκώς κατεύθυνση και δίχως άγκυρα προκοπή δεν γινόταν.
Δεύτερη απόπειρα έγινε – οργανωμένα πλέον – μία βδομάδα αργότερα, με την ελπίδα να έρθουν καλύτερα αποτελέσματα. Η θαλασσινή ήταν γαλήνια και “μελωμένη”, ενώ στο βάθος έστεκε περήφανος ο ορεινός όγκος της Δίρφυς. Θα ήθελα πολύ να είχα την παρέα κάποιου καλού φίλου, όμως και πάλι δεν έκατσε.
Παλιό… κουσούρι
Παλιό… κουσούρι η μοναξιά στο φουσκωτό, όμως συχνά αποδεικνύεται καλύτερη αν δεν υπάρχει κατάλληλο ταίρι. Προορισμός μου ένας σπουδαίος απομακρυσμένος ψαρότοπος, στα ενδιάμεσα από Χιλιαδού προς Λιμνιώνα.
Ο βυθός είναι κυρίως λασποτραγάνα, με ομαλή κατηφορική κλίση, που στο σημείο εκείνο ξεκινά από τα 33 μέτρα, για να καταλήξει και να διατηρηθεί στα 47, για αρκετά μεγάλη απόσταση.
Έριξα δύο άγκυρες, (μπροστά και πίσω), και ξεκίνησα δολώνοντας με μάνα και ακροβάτη, 4 καρούλες με περαστά μολύβια. Από τις 07:00′ ως τις 10:30′ τίποτα αξιόλογο δεν συνέβη και οι καρούλες ουσιαστικά δεν κουνήθηκαν.
Όταν τις έφερνα επάνω για να δω αν υπήρχε δόλωμα, μονίμως χάνοι και μουσμούλια, ήταν καρφωμένα στα αγκίστρια. Είχε ξανασυμβεί να δω περίπου την ίδια φτώχεια και στα ημερήσια – πρωινά παραγάδια, όχι όμως και το απόλυτο μηδέν. Τις πήρα επάνω, άφησα την πίσω άγκυρα για μπροστινή και έδεσα λίγο παραπίσω, που ο βυθός ανέβαινε ρηχότερα.
Άρπαγμα δυνατό
Σχεδόν αμέσως ήρθε το πρώτο άρπαγμα και ήταν δυνατό. Η καρούλα γύρισε πολλές φορές πάνω στη βάση της και έδινε μόνη της τράτο. Το ψάρι είχε δύναμη και αντιστεκόταν με διαρκές πλαϊνό κεφάλιασμα. Το είχα πει για συναγρίδα όμως έπεσα έξω πολύ. Μία ωραιότατη τσιπούρα κοντά στο κιλό στόλιζε την απόχη μου. Αφάνταστα ωραίο ξεκίνημα και μάλιστα με αλανιάρα που άρπαξε στον ακροβάτη. Οι τσιπούρες, κατά κοινή ομολογία σπανίζουν πολύ σε τούτα τα μέρη και είναι ζήτημα αν συνολικά εκεί πιάνονται 15-20 το χρόνο.
Ειδικά σ’ αυτά τα σημεία μόνο τον Γιάννη Περατικό θυμάμαι να βγάζει με καθετή, κάποιες μικρές λιγδοπούλες, στα 200-300 γραμμάρια. Με ανεβασμένη διάθεση έκανα τις καρούλες 8 και έριξα μακρύτερα. Για μία ώρα ανέβαζα μουσμούλια, χάνους, μικρά λυθρίνια, κακαρέλους και χειλούδες. Τα καρούλια πάλι σιωπούσαν. Είχε περάσει μεσημέρι όταν άρπαξε ένα φαγκρόπουλο και αμέσως μετά ένας παράξενος σκουρόχρωμος σαργός με ιδιαίτερα φαρδιές ρίγες.
Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο ψάρι στην περιοχή, αλλά και γενικότερα πάνω στα εργαλεία μου. Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας, όταν ήρθε σπίτι ένας τρανός ψαράς, ο Γρηγόρης Παντόπουλος, μου είπε πως πρόκειται για σαργό με την ονομασία “Φαραώ”.
Δύο άτυχες στιγμές
Ακολούθησαν δύο άτυχες στιγμές. Στην πρώτη περίπτωση ανέβαζα ως την επιφάνεια ένα 3κιλο, περίπου, χταπόδι, που όμως άφησε έγκαιρα το πιασμένο ψάρι και στην δεύτερη είδα μία καρούλα να πετάγεται κυριολεκτικά από τη θέση της και μόλις την πήρα στα χέρια, κατάλαβα πως είχα να κάνω με το δυνατότερο θήραμα της μέρας.
Η αναμέτρηση μαζί του είχε μικρή διάρκεια, αλλά παρέμεινε αλησμόνητη ανάμνηση. Μου πήρε με κεφαλιάσματα παραπάνω από 15 μέτρα πετονιάς, του πήρα πίσω ίσως και περισσότερα από 10 με ανέβασμα, όμως δεν άντεξε το αγκίστρι και έσπασε ακριβώς στην καμπύλη, ανεβάζοντας πάνω μόνο το λαιμό… Δυστυχώς, κάποια λάθη πληρώνονται ακριβά. Ήταν περσινά αγκίστρια και δυστυχώς το συγκεκριμένο δεν είχε αντικατασταθεί.
Παρηγοριά η μισόκιλη τσιπούρα…
Παρηγοριά στην απώλεια έδωσε μία ακόμη μισόκιλη και παραπάνω τσιπούρα, που δεν δίστασε να αρπάξει δολωμένη μάνα. Μεγάλο μυστήριο τελικά τα ψάρια. Σήμερα είχα πιάσει ήδη δύο τσιπούρες με ακροβάτη και μάνα, ενώ και το μεγαλύτερο που έχασα ενδεχομένως να ήταν και αυτό τσιπούρα.
Σκεφτόμουν λοιπόν πως ίσως να μην ξανασυναντήσω ούτε μία, αφού η σπανιότητα της παρουσίας τους σ’ αυτά τα μέρη είναι εντυπωσιακή. Το ίδιο όμως παράξενο είναι και το γεγονός πως σαν δόλωμα το διάσημο σκουλήκι φαραώ, σε τούτα τα νερά δεν αποδίδει καθόλου. Με τα ψάρια στο ψυγείο δίχως όμως πάγο, την ώρα να δείχνει μεσημέρι και τον ήλιο να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικός, πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Επιστροφή με τη συρτή πίσω…
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε μέσα στη ρηχή παραλία του Κοκκινιά. Ένα κιλίσιο λαβράκι άρπαξε σε λιγότερο από 3 μέτρα βάθος. Αντιστάθηκε με τον γνωστό του τρόπο, ήταν όμως καταδικασμένο γιατί είχε καταπιεί σχεδόν ολόκληρο το τεχνητό. Αυτή η επιτυχία μου άνοιξε την “όρεξη” και στο ενδεχόμενο μιας ακόμη, επέμενα κάνοντας κύκλους μέσα στον μικρό κόλπο για παραπάνω από μία ώρα. Τίποτα όμως επιπλέον, η ψαριά είχε κλείσει οριστικά. Ήταν ενδιαφέρουσα όμως, ίσως και ιδιαίτερα ξεχωριστή.
Με εξαίρεση το φαγκρί που σαν ψάρι θα έλεγα πως για την περιοχή είναι είδος πολύ διαδεδομένο για όλες σχεδόν τις εποχές, πήρα ένα σαργό που σαν εμφάνιση και χρωματισμό δεν είχα ξαναδεί, και δύο τσιπούρες σχάρας που επίσης σπανίζουν. Το λαβράκι δεν το μετράω γιατί δεν πιάστηκε στις καρούλες.
Και όλα αυτά με δόλωμα ακροβάτη και μάνα, ψαρεύοντας σε τόπο καθαρά “δεύτερης κατηγορίας”, αφού ο καλός είχες τις “φτώχειες” του. Αν είχα καταφέρει να κρατήσω το χταπόδι και εκείνο το “θηριάκι”, τώρα θα μίλαγα για το απόλυτο της επιτυχίας. Τέτοιες εικόνες όμως σίγουρα θα έρθουν και σε άλλα ψαρέματα, ιδίως σε πάγκους που κρατάνε φαγκριά, σκαθάρια και λυθρίνια.
