Οι νόμοι της φύσης είναι αμείλικτοι και αδυσώπητοι.
Κάθε ζωή για να υπάρξει, στηρίζεται σε άλλες ζωές που αφαιρεί. Βρίσκεται δηλαδή σε διαρκή ισχύ ο κανόνας, ο θάνατός σου, η ζωή μου…
Ο άνθρωπος της πόλης έχει διαμορφώσει μία θολή εικόνα για τη φύση, θεωρώντας ότι λειτουργεί σύμφωνα με την ηθική και τους κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας. Στον πολιτισμένο κόσμο μας, τα αδύναμα, τα ανήμπορα άτομα προστατεύονται από τη νομοθεσία και τους παρέχονται πλείστες όσες ανακουφιστικές υπηρεσίες. Στη φύση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η φυσική επιλογή που αποτελεί τον απαράβατο κανόνα, αφαιρεί τα πλέον αδύναμα και προστατεύει τα ικανότερα άτομα. Έτσι μένουν τα πιο υγιή και δυνατά ζώα για να αναπαραχθούν και να δώσουν με την σειρά τους υγιείς απογόνους.
Για παράδειγμα, το γεράκι θα επιτεθεί στο πουλί του κοπαδιού που βραδυπορεί και απομονώνεται λόγω της αδυναμίας του. Το πιτσούνι (τρυγονάκι) που ξέμεινε τον Οκτώβρη και δεν έχει τα αποθέματα δύναμης για το μεγάλο μεταναστευτικό ταξίδι, μοιραία θα γίνει βορά κάποιου αρπακτικού ή θα υποκύψει στο κρύο και την ασιτία.
Οι νόμοι της φύσης: Η επιβίωση
Στην κοινωνία των ζώων, ο βίαιος θάνατος ή ο φόνος αν θέλετε -όρος που μετά βδελυγμίας αποφεύγουν οι ζωόφιλοι- είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί εδώ ο θάνατος είναι η ίδια η ζωή. Τα αρπακτικά, φτερωτά και εδαφόβια, για να τραφούν πρέπει να σκοτώσουν. Με τη σειρά τους τα υποψήφια θύματα, φυτοφάγα ως επί το πλείστο, πρέπει να οργανώσουν την άμυνά τους για να επιβιώσουν. Οι πέρδικες, ιδιαίτερα οι πεδινές, στην εμφάνιση του γερακιού μένουν ακίνητες, γίνονται ένα με το χώμα και με τη βοήθεια των χρωμάτων παραλλαγής, καμουφλάρονται και γίνονται δυσδιάκριτες για το αρπακτικό. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα ευάλωτα περδικόπουλα.
Σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή θηραματοπονίας Χρ. Θωμαΐδη, ο μέσος όρος ζωής της πεδινής πέρδικας είναι μόλις 11 μήνες. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία των νεοσσών δεν καταφέρνει να φθάσει σε αναπαραγωγική ηλικία και είναι άξιο αναφοράς, ότι η θνησιμότητα ανέρχεται στο 45-50% μέχρι την έκτη εβδομάδα της ζωής τους.
Οι νόμοι της φύσης: Το ένστικτο
Την ίδια τακτική απέναντι στα αρπακτικά ακολουθεί και το ορτύκι, που λόγω του μικρού μεγέθους του κρύβεται εύκολα στην ψηλότερη βλάστηση (σιτοκαλαμιά, τριφύλλι, μπαμπακιά κ.ά.).
Και δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι με την απειλή του κινδύνου (σκύλος, αλεπού, κουνάβι), τα παραπάνω θηράματα δεν διαφεύγουν πετώντας, αλλά πρώτα «κοταρίζουν», γιατί το από αιώνες διαμορφωμένο ένστικτο του γρήγορου βαδίσματος, τα προστατεύει από τους φτερωτούς άρπαγες. Αδιάψευστο παράδειγμα είναι τα «8άρια» που πραγματοποιεί το απειλούμενο ορτύκι μέσα στο τριφύλλι, για να πετύχει δύο πράγματα ταυτόχρονα:
- Να μπερδέψει τα ίχνη για τον διώκτη του.
- Να αποφύγει, όσο γίνεται το πέταγμα, γνωρίζοντας ότι κάπου κοντά παραμονεύει η φτερωτή απειλή και όχι το τουφέκι, όπως πολλοί νομίζουν.
Οι νόμοι της φύσης: Η αυτοθυσία
Η πάπια που προσποιείται την «κοψόφτερη» για να απομακρύνει το σαρκοφάγο αρπακτικό (τσακάλι, αλεπού, αρκούδα) από τα μικρά της, υιοθετεί αυτή την «έξυπνη» τακτική μπροστά σε μία μεγάλη απειλή, για τη σωτηρία των απογόνων της.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο γίνεται η διασπορά των μικρών λαγών σε διαφορετικά μέρη. Παράλληλα και το γεγονός ότι η λαγήνα επιλέγει να θηλάζει τα παιδιά της βράδυ, έχει κι αυτό το σκοπό του που δεν είναι άλλος από το να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες από τυχόν εντοπισμό τους. Συχνά βλέπουμε τον αρσενικό κότσυφα καθισμένο στα ηλεκτροφόρα καλώδια, να επιτηρεί την κοντινή φωλιά του για τον φόβο του πιθανού εισβολέα. Και δεν διστάζει να επιτεθεί εναντίον της μεγαλύτερης σε μέγεθος καρακάξας ή κουρούνας, που εποφθαλμιά αβγά και νεοσσούς. Ένας από τους λόγους που ταξιδεύουν νύχτα τα μικρά μεταναστευτικά πουλιά, ιδιαίτερα τα φθινοπωρινά, δεν είναι μόνο η νυχτερινή δροσιά, αλλά και ο σοβαρός λόγος να γίνουν θύματα των φτερωτών αρπακτικών, που καραδοκούν την ημέρα.
Ένα από αυτά είναι ο μαυροπετρίτης, γεράκι που ενδημεί στην Μεσόγειο και κατά κύριο λόγο εντός της ελληνικής επικράτειας (αιγαιοπελαγίτικα νησιά). Το θηλυκό γεννά καθυστερημένα τον Αύγουστο, μόνο και μόνο για να τραφούν επαρκώς τα μικρά γεράκια με το κρέας των ταξιδιάρικων πουλιών.
Το χειρότερο «αρπακτικό»
Τα θηράματα όμως, δεν έχουν μόνο το φόβο των αρπακτικών. Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις αποτελούν σοβαρό κίνδυνο, συχνά ολέθριο. Και πλανώνται πλάνη οικτρά, αν το μυαλό κάποιων «οικολογούντων» ή «ζωόφιλων» πηγαίνει στο κυνήγι, καθώς η «αφαίρεση» στους θηραματικούς πληθυσμούς, που προκαλεί το κυνήγι είναι ελάχιστη. Σύμφωνα με το W.W.F (Παγκόσμιο Ταμείο για την Φύση) το κυνήγι καταλαμβάνει την 7η θέση, κατά σειρά επικινδυνότητας. Προηγούνται άλλοι πιο σοβαροί παράγοντες, που οδηγούν στην καταστροφή των βιοτόπων και στην μοιραία μείωση ή και εξαφάνιση των ειδών. Σε αυτή την πραγματικά άνιση και ύπουλη μάχη, τα θηράματα είναι ανυπεράσπιστα. Και αν πρόκειται για τα αποδημητικά θηράματα, που έχουν τον στοιχειώδη τρόπο άμυνας (αλλαγή τόπου) κάτι μπορεί να περισωθεί. Θα μετακινηθούν και θα προτιμήσουν άλλη περισσότερο φιλόξενη «γειτονιά».
Όταν όμως πρόκειται για τα ενδημικά, τα «ντόπια», δηλαδή, θηράματα, τα πράγματα δυσκολεύουν και συχνά φθάνουν σε αδιέξοδο.
Η εγκατάλειψη της υπαίθρου, κύρια στην ορεινή-ημιορεινή ζώνη, στέρησε την τροφή από την πέρδικα και τον λαγό. Για τα θηράματα αυτά χάθηκε για πάντα η καλλιέργεια του σταριού, του καλαμποκιού και των κηπευτικών, που τάισαν και συντήρησαν για αιώνες μεγάλους πληθυσμούς.
Τα τοξικά φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα – δηλητήρια, αφανίζουν δεκάδες είδη ζώων και πουλιών (σκαντζόχοιρος, σαύρα, καμπίσια πέρδικα, σιταρήθρα, μικρόπουλα κ.ά).
Η αποστράγγιση και η μόλυνση, με την απόρριψη αποβλήτων, στις λίμνες και στα ποτάμια, προκαλεί εκατόμβες θυμάτων μεταξύ των υδρόβιων και παρυδάτιων πουλιών. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το οικολογικό έγκλημα που συντελέστηκε στην λίμνη Κορώνεια, με τον αφανισμό χιλιάδων πουλιών.
Η εκτεταμένη μονοκαλλιέργεια, ιδιαίτερα του βαμβακιού και των τεύτλων, εναρμονισμένη με την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική), οδήγησε στο «ξήλωμα» πολλών παραδοσιακών καλλιεργειών, μείωσε την φυτική ποικιλία, που είναι απαραίτητη για την διατροφή των θηραμάτων (πρόσληψη απαραίτητων βιταμινών και ιχνοστοιχείων) και τα αποδυνάμωσε απέναντι στους φυσικούς τους εχθρούς.
Τα «κροκοδείλια» δάκρυα
Ο κατ’ επίφαση οικολόγος εξοργίζεται και οδύρεται στην θέα μιας σκοτωμένης αλεπούς -συνήθως από τροχαίο- χωρίς στιγμή να αναλογισθεί πόσες ζωές ανυπεράσπιστων μικρών θηραμάτων έχει αφαιρέσει η συμπαθητική «κυρά-μάρω». Ενοχλείται μόνο αν κινδυνεύσει το ανθρώπινο είδος, κοντολογίς η αφεντιά του, από τη μεταδοτική ασθένεια της λύσσας (μεταδίδεται με δάγκωμα), της οποίας φορέας είναι η αλεπού και τότε βέβαια είναι απολύτως θεμιτή η θανάτωσή της. Ακόμα δεν του περνά από το νου, ότι για να αγοράσει φθηνά ένα λάχανο ή ένα φρούτο, έχουν θυσιασθεί δεκάδες μικρόπουλα και μικρά ζώα από τα φυτοφάρμακα, που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αύξηση της παραγωγής.
Οι νόμοι της φύσης: Η στρεβλή ενημέρωση
Η μάχη για την επιβίωση που δίνουν καθημερινά και εφ’ όρου ζωής τα θηράματα, δεν έχει καμία σχέση με την «εικονική» πραγματικότητα, που μας σερβίρουν τα τηλεοπτικά κανάλια. Το «αγαθό» ζωάκι, το «άκακο» πουλάκι και από την απέναντι όχθη ο «κακός» θηρευτής, που τόσο εντυπωσιάζουν και εξιτάρουν, σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, από τα πραγματικά και τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα. Αλλά τα θηράματα δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την ανθρώπινη δολιότητα και το οικονομικό συμφέρον που κρύβεται πίσω της. Μοναδικό τους μέλημα στην σύγχρονη εποχή, είναι η αντιμετώπιση όχι μόνο των διαρκώς αυξανομένων κινδύνων, αλλά και των πρωτοεμφανιζόμενων, όπως είναι οι νέοι ιοί και η ραδιενέργεια.
