Το συγκινητικό ποίημα που γεννήθηκε στις στάχτες της φωτιάς, μέσα από την ψυχή ενός αναγνώστη της σελίδος μας.
Δεν μπορούμε παρά να το κοινοποιήσουμε:
”Η φύση μας καίγεται. Τα μάτια μας καθρεφτίζουν τον χαμό. Κάθε λέξη παρηγοριάς και ένα προσάναμα.
Ένα προσάναμα για τις ψυχές των ανθρώπων που αποχωρίζονται θέλοντας και μη την ζωή τους .
Τους κόπους ζωής ,τις θυσίες
-Μην μου μιλάς… Τα ξέρω όλα…
– Είπα αντικρίζοντας το ναρκοπέδιο.
Θυμός για τα μάτια του κοινού, αλλά δάκρυα στα μάτια των θυμάτων
-Μήπως βλέπεις την διαφορά;
– Μέσα μου καίγομαι, αλλά ποιον κοροϊδεύω;
Η ίδια φωτιά μας πήρε μακριά το δάσος μας. Την ζωή μας…
Πεθαίνει η μητέρα φύση…
Και πίσω αφήνει ορφανούς τους κυνηγούς, βοσκούς και γεωργούς καθώς κατά μαυρίζει… Αλήθεια πες μου αξίζει;
Τόσα σπίτια ορφανά, τόσα θύματα ξανά;
Φωτιά σαν του εφτά, εφτά φορές με καίει και ο τρόμος μας ξανά εικοσιμία φορές γελάει…”
-Black Raven-
04/8/2021
