Κυνήγι και ψυχική υγεία – Αναφορές και μελέτες επιστημόνων συμπεριφοράς
Πολλοί από τους πιο σεβαστούς επιστήμονες συμπεριφοράς της εποχής μας, συμπεριλαμβανομένων των Sigmund Freud, William James, Carl Jung, Erich Fromm, Marie-Louise von Franz και Karl Menninger, έχουν γράψει ότι το κυνήγι είναι ένα φυσικό, υγιές μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Το κυνήγι είναι ένα πολύ βασικό ένστικτο που έχει προγραμματιστεί στον κύριο υπολογιστή του είδους μας για σκοπούς επιβίωσης που έχει αναδειχθεί από την ηθική σε ένα «άθλημα», το οποίο μας δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουμε τη βασική βιολογική μας ταυτότητα, «The Id», καθοδηγούμενη κοινωνική ηθική, διδασκαλία και νόμους.
Ο Έριχ Φρομ, ένας από τους πιο σεβαστούς επιστήμονες συμπεριφοράς του 20ου αιώνα, συνόψισε αυτές τις απόψεις στην ευρέως αναγνωρισμένη μελέτη του για τα αίτια και την πρόληψη της βίας, «The Anatomy of Human Destructiveness»:
Στην πράξη του κυνηγιού, ένας άνθρωπος γίνεται, έστω και για λίγο, μέρος της φύσης και πάλι. Επιστρέφει στη φυσική κατάσταση, γίνεται ένα με το ζώο και απελευθερώνεται από το βάρος της υπαρξιακής του διάσπασης: να είναι μέρος της φύσης και να την υπερβεί χάρη στη συνείδησή του. Στην καταδίωξη του ζώου αυτός και το ζώο γίνονται ίσοι, παρόλο που ο άνθρωπος δείχνει τελικά την ανωτερότητά του χρησιμοποιώντας τα όπλα του.
Ο Fromm συνεχίζει να επισημαίνει ότι το κίνητρο του σύγχρονου ηθικού κυνηγού είναι η απόλαυση που συνδυάζεται με τη συμπόνια. Δηλώνει επίσης ότι αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με το κίνητρο του σαδιστή, ο οποίος μπορεί να βασανίσει και να σκοτώσει κατοικίδια ή άλλα μικρά ζώα, για εκδίκηση και μόνο.
Εν ολίγοις, το κυνήγι και τα βασανιστήρια ζώων, είναι τόσο ανόμοια όσο η σεξουαλική επαφή σε μια σχέση αγάπης και ο βιασμός.
Η «ληστρική επιθετικότητα», όπως αποκαλεί ο Φρομ το κυνήγι, είναι μια θετική μορφή επιθετικότητας, όπως ο αθλητισμός και το παιχνίδι, η έκφραση των οποίων είναι καλή για το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Εδώ σαφέστατα και ευθυγραμμίζεται με αναφορές αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που εκθειάζουν το κυνήγι.
Ο Μέλβιν Κόνερ στο βραβευμένο βιβλίο του «The Tangled Wing», που βασίζεται σε μια επταετή μελέτη της βιολογικής προέλευσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς που υποστηρίζεται από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, ο καθηγητής ψυχιατρικής και ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Emory δηλώνει, «… είναι λίγα ή μηδαμινά τα στοιχεία, φυσιολογικά ή συμπεριφορικά, που να υποδηλώνουν ότι η ληστρική επιθετικότητα έχει πολλά κοινά με την ενδοειδική επιθετικότητα».
Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί οι κυνηγοί είναι από τους πιο ένθερμους οικολόγους. Οι οικολογικές ομάδες που δεν κυνηγούν συχνά επιβιώνουν σε κρίσεις, πραγματικές ή κατασκευασμένες, οι οποίες τροφοδοτούν τη συγκέντρωση κεφαλαίων. Οι κυνηγετικές ομάδες βάζουν τα χρήματά τους στον βιότοπο, με αποτέλεσμα να έχουν συχνά περισσότερα αποτελέσματα.
Η έρευνα του Eskridge είναι συνεπής με άλλες έρευνες που διαπιστώνουν ότι οι ιδιοκτήτες αθλητικών πυροβόλων όπλων τείνουν να μαθαίνουν δεξιότητες σκοποβολής από τους γονείς και την οικογένειά τους, έχουν λιγότερα ατυχήματα, έχουν χαμηλότερα ποσοστά βίας και χρησιμοποιούν τα πυροβόλα όπλα τους για αθλητική σκοποβολή πιο συχνά από τους ιδιοκτήτες προστασίας.
Πράγματι, η έρευνα δείχνει ότι, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζονται ορισμένοι ακτιβιστές κατά των όπλων και κατά του κυνηγιού, όταν οι άνθρωποι απολαμβάνουν περισσότερο αθλητική σκοποβολή και κυνηγούν, μπορεί να συμβάλει σε περισσότερη ειρήνη, κοινωνική σταθερότητα και δράση διατήρησης σε μια κοινότητα.
Μια μελέτη μαθητών γυμνασίου στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης , από τους Lizotte και και Sheppard, διαπίστωσε ότι τα παιδιά που κατείχαν και χρησιμοποιούσαν νόμιμα όπλα (που σημαίνει με γονική επίβλεψη), είχαν χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, χρήσης ναρκωτικών και παραβατικότητας από τα παιδιά που δεν είχαν όπλα ή όσοι τα είχαν αποκτήσει παράνομα.
Ορισμένες μελέτες διαπιστώνουν ότι το 65 τοις εκατό έως το 75 τοις εκατό των κυνηγών παρακινούνται να κυνηγήσουν κάθε χρόνο λόγω των ψυχολογικών συνδέσεων με τη φύση που είναι μοναδικές για το κυνήγι. Το κυνήγι, πιστεύουν, βοηθά στην ανακούφιση από το άγχος, το οποίο βελτιώνει την ψυχική υγεία.
Εσφαλμένες αντιλήψεις
Υπάρχει μια δημοφιλής εσφαλμένη αντίληψη ότι πολλοί κυνηγοί πίνουν υπερβολικά και επιδίδονται σε απερίσκεπτη συμπεριφορά. Μια πρόσφατη έρευνα της Υπηρεσίας Ψαριών και Άγριας Ζωής των ΗΠΑ διαπίστωσε ότι το 82 τοις εκατό των ερωτηθέντων πίστευαν ότι «πολλοί» κυνηγοί παραβίασαν τους νόμους για το κυνήγι ή ασκούσαν επικίνδυνες συμπεριφορές, όπως υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και πυροβολώντας απερίσκεπτα όπλα.
Η ψευδώς αρνητική εικόνα των κυνηγών ως απερίσκεπτων «τραμπούκων» δημιουργείται από την προκατάληψη των μέσων ενημέρωσης που αναφέρουν μόνο λαθροθήρες και ατυχήματα, σε συνδυασμό με φήμες που διαδίδονται σκόπιμα από ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων που παραδέχονται ανοιχτά ότι λένε ψέματα για να στιγματίσουν τους κυνηγούς.
Ο κ. Hightower έχει δίκιο ότι ένα ποσοστό του πληθυσμού υποφέρει πράγματι από ψυχικές ασθένειες. Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από τον Robert Kessler της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ , το 26,4 τοις εκατό του πληθυσμού των ΗΠΑ πάσχει από αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη. Αυτό είναι το υψηλότερο ποσοστό σε 14 χώρες που μελέτησε ο Kessler. Σε γενικές γραμμές, οι αγχώδεις διαταραχές είναι πιο διαδεδομένες σε πολυσύχναστες αστικές περιοχές, όπου κατά σύμπτωση οι πωλήσεις αδειών κυνηγιού είναι χαμηλότερες.
Σε αντίθεση με τον κ. Hightower, οι επαγγελματίες υγείας Eaton, Shostak και Konner (ψυχίατρος), γράφουν στο εξαιρετικό βιβλίο τους για την υγεία και τη φυσική κατάσταση, “The Paleolithic Prescription”, ότι η υποτίμηση των κυνηγετικών παραδόσεων μπορεί να αποδυναμώσει τα υγιή κοινωνικά πρότυπα και ακόμη και να συμβάλει στην νεανική παραβατικότητα. που είναι μια μορφή ψυχικής ασθένειας. Γράφουν:
Το «ένστικτο κυνηγιού» μας έχει πάει στραβά στην «πολιτισμένη» κοινωνία, όπου η συγκίνηση του κυνηγητού και του φόνου δεν είναι πλέον μέρος της εμπειρίας μας και δεν υπάρχουν σαφείς δρόμοι έκφρασης εκτός, ίσως σε κίνδυνο, στους δρόμους και τα μετρό των σημερινών αστικών ζούγκλων.
Προφανώς ο κ. Hightower έχει παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να τεκμηριώσει τη στατιστική του 40%. Μπορεί επίσης να θέλει να επανεξετάσει τους ισχυρισμούς του σχετικά με την ασφάλεια στο κυνήγι.
Χάρη στα μαθήματα Hunter Education, τα οποία απαιτούνται πλέον και στις 50 πολιτείες, είναι πλέον στατιστικά πιο ασφαλές να βρίσκεσαι στο δάσος κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου παρά να οδηγείς στο δάσος. Και, σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, το κυνήγι είναι πολύ πιο ασφαλές από το μπέιζμπολ, το τένις, το γκολφ και ακόμη και το πινγκ-πονγκ.
Γράφοντας στην έκδοση του περιοδικού Time στις 30 Νοεμβρίου 1998 σε μια ειδική ιστορία για πυροβολισμούς στα σχολεία και μετά από εκτενείς συνεντεύξεις με σχολικούς ψυχολόγους και ιατροδικαστές, ο Lance Morrow καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «οι δάσκαλοι και οι σύμβουλοι αναφέρουν ότι τα παιδιά που διδάσκονται να κυνηγούν υπεύθυνα είναι γενικά πιο ώριμοι και καλλίτεροι -και πιο λογικοί- έφηβοι στην άγρια φύση της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας».
Ο κ. Hightower δικαιούται τις απόψεις του, αλλά σαφώς δεν έχουν τις ρίζες τους στην επιστήμη. Αν ψάχνει για τσόφλια με ξηρούς καρπούς στο δάσος, ίσως είναι καλύτερα να μελετήσει σκίουρους.
