Η αύξηση των λύκων στις χώρες της Ευρώπης αναγκάζει, κάποιες κυβερνήσεις να λαμβάνουν αποφάσεις για θήρευση των ζώων ώστε ο πληθυσμός του να μην είναι ανεξέλεγκτος
Οι πληθυσμοί του λύκου στην Ευρώπη αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, μαζί όμως με τα άγρια θηλαστικά αυξάνονται και τα προβλήματα που δημιουργούν στα κτηνοτροφικά ζώα, κυρίως, και τα σκυλιά. Έτσι, έστω κι αν για 46 χρόνια που το είδος βρίσκεται σε καθεστώς απόλυτης προστασίας λέξεις όπως «διαχείριση πληθυσμών», «θανάτωση» αποτελούσαν …ταμπού, τελευταία τίθενται ξανά μετ’ επιτάσεως στο τραπέζι των συζητήσεων για την στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθεί στο άμεσο μέλλον από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη -μέλη της.
Χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Νορβηγία έχουν αποδεχτεί πως ο μόνος τρόπος διαχείρισης του πληθυσμού των λύκων είναι η θανάτωση ενός ποσοστού του πληθυσμού τους σε ετήσια βάση. Συγχρόνως, το θέμα της διαχείρισης τίθεται από κτηνοτρόφους και κυνηγούς και σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία, όπου, προς το παρόν τουλάχιστον, οι τοπικές κυβερνήσεις των διαφόρων κρατιδίων κάνουν ασκήσεις ισορροπίας σε τεντωμένο σχοινί: αν και αντιλαμβάνονται πλήρως το πρόβλημα, εν τούτοις δεν θέλουν να έρθουν σε αντιπαράθεση με το ισχυρό (και σε πολιτικό επίπεδο) κίνημα των οικολόγων. Έτσι, προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τη μήνη των κτηνοτρόφων υιοθετώντας ως αντίβαρο την επιδότηση για μέτρα προστασίας (ηλεκτρικές περιφράξεις) και τις αποζημιώσεις σε αυτούς που το κτηνοτροφικό τους κεφάλαιο υφίσταται πρόβλημα από τη δράση των λύκων.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ε.Ε. που η δημόσια αρχή παρακολουθεί αμήχανα το πρόβλημα. Για μέτρα διαχείρισης ούτε λόγος να γίνεται, ενώ σε ότι αφορά την επιχορήγηση των ηλεκτρικών περιφράξεων ή τις άμεσες αποζημιώσεις των κτηνοτρόφων, οι κρατικοί λειτουργούν… σφυρίζουν αδιάφορα.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο υπουργός Περιβάλλοντος της Ιταλίας Τζιανλούκα Γκαλέτι, υποστήριξε ότι το πρόβλημα του λύκου στη γειτονική χώρα είναι εμφανές ενώ μίλησε για τον κίνδυνο που υπάρχει για τις γεωργικές δραστηριότητες οι οποίες κλείνουν λόγω της παρουσίας αυτών των ζώων. Παράλληλα, ο κ. Γκαλέτι ήταν ξεκάθαρος για τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν:
- «Η θήρευση του 5% δεν θέτει σε κίνδυνο την παρουσία του λύκου στην Ιταλία. Αν δεν το κάνουμε αυτό, η λαθροθηρία θα γίνει το μέσο προστασίας των αγροτών και τότε η επιβίωση του λύκου θα είναι σε κίνδυνο».
Όπως ήταν φυσικό, η απόφαση του Ιταλού υπουργού για θήρευση του 5% του πληθυσμού των λύκων στη χώρα ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από σειρά περιβαλλοντικών οργανώσεων, με αποτέλεσμα να ανακληθεί. Όμως, οι συζητήσεις για τη διαχείριση των άγριων αρπακτικών παραμένουν στο τραπέζι…
Παράδειγμα, το πρόσφατο έγγραφο που εξασφάλισε η ισπανική κυβέρνηση από την Ε.Ε., βάση του οποίου μπορεί να προχωρήσει σε «ευέλικτη διαχείριση του λύκου νότια του ποταμού Ντουέρο».
Αν και στο έγγραφο δεν γίνεται ευθεία αναφορά στη θήρευση των λύκων, εν τούτοις αυτό άφησε να υπονοηθεί ο υπουργός Γεωργίας και Τροφίμων της χώρας, ο Ισαβέλ Γκαρσία Τζαϊρίνα. Κι όλα αυτά γίνονται σε μία προσπάθεια να προστατευθεί η κτηνοτροφική παραγωγή.
Άλλωστε, αποτελεί πλέον κοινό μυστικό σε όλη την Ευρώπη, ότι ο αριθμός των λύκων έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, όπως ανέφερε σε εκτενές αφιέρωμά του ο βρετανικός «Observer» φέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Μαδρίτη, στα προάστεια της οποίας το είδος ενδημεί σε μεγάλους αριθμούς.
- «Τα βουνά της Γκουανταράμα (σ.σ. 60 χλμ. βόρεια της Μαδρίτης) μπορούν να συντηρήσουν δύο, το πολύ τρεις αγέλες λύκων, αλλά όχι έξι και επτά αγέλες, που θεωρούμε πως ζουν πλέον εκεί», δηλώνει στη βρετανική εφημερίδα ο Χουάν Κάρλος Μπλάνκο, ειδικός επί των λύκων και σύμβουλος στο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ισπανίας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι από το 2006 έως το 2014, σκοτώθηκαν από επιθέσεις λύκων σε όλη την Ισπανία πάνω από 13.000 πρόβατα, 200 κατσίκες και πολλές αγελάδες!.
Πολύ νωρίτερα από την Ισπανία, η Γαλλία και συγκεκριμένα η υπουργός Περιβάλλοντος της χώρας Σεγκολέν Ρουαγιάλ είχε εγκρίνει τη θανάτωση λύκων, παρά τις άναρθρες κραυγές των «οικολόγων», σε μία προσπάθεια να κατευνάσει το κύμα διαμαρτυρίας των κτηνοτρόφων που βλέπουν, χρόνο με το χρόνο, οι ζημιές από τις επιθέσεις των μεγάλων σαρκοβόρων να πολλαπλασιάζονται. Και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής, ότι και το Παρίσι, όπως το Βερολίνο, η Αθήνα, η Μαδρίτη, είναι μία ακόμη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα τα προάστεια της οποίας αποτελούν ενδιαίτημα των λύκων.
Οι γαλλικές αρχές δαπανούν εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε αποζημιώσεις βοσκών για τα χαμένα ζώα τους και για την επιδότηση των τεράστιων τσοπανόσκυλων, αναγκαίων για τη φύλαξη κάθε κοπαδιού. Κι από την άλλη, η διαδικασία θανάτωσης των ζώων στη Γαλλία απαιτεί, μακροχρόνιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, ενώ μόλις 8 λύκοι έχουν θανατωθεί από το 2008 μέχρι σήμερα. Στο μεταξύ, ο πληθυσμός των λύκων αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 20%.
Ανάκαμψη παρουσιάζει ο πληθυσμός των λύκων και στην Σκανδιναβία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο στη Δανία, στα εδάφη της οποίας εντοπίσθηκε αγέλη λύκων μετά από 200 χρόνια. Κάτι που καταγράφηκε με διθυραμβικά σχόλια από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις. Στη γειτονική Νορβηγία, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς το κυνήγι του λύκου επιτρέπεται και το 2015 είχαν υποβληθεί 11.571 αιτήσεις στις αρμόδιες κρατικές αρχές για τη θήρευση 16 λύκων.
Η ουσία της υπόθεσης είναι πως η κατάσταση σε ότι αφορά τον λύκο στην ευρωπαϊκή ήπειρο αλλάζει και φαντάζει πως δεν είναι μακριά η μέρα που, αναγκαστικά πλέον, το γραφειοκρατικό κράτος των Βρυξελλών θα ανοίξει την κουβέντα για τη διαχείριση των πληθυσμών του.
Πολλοί θάνατοι για κυνηγόσκυλα
Η Γερμανία είναι η μόνη από τις χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης που αντιμετωπίζει προβλήματα με τους λύκους, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον, οι επίσημες αρχές αποφεύγουν να κάνουν λόγο για «διαχείριση πληθυσμών».
Όμως, κι εκεί, οι φωνές που μιλούν για την ανάγκη λήψης μέτρων συνεχώς πληθαίνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του Συλλόγου Κυνηγών στο Βρανδεμβούργο, που ζητά να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση ώστε να επιτρέπεται η θήρευση λύκου στην περίπτωση που επιτεθεί σε κυνηγετικό σκύλο. Μάλιστα, οι κυνηγοί του κρατιδίου, ζητούν και τον προσδιορισμό αποζημίωσης αν το κυνηγόσκυλο σκοτωθεί.
Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα κυνηγόσκυλα αλλά και τα τσοπανόσκυλα, αποτελούν πλέον κομμάτι της διατροφής των λύκων. Στη Σουηδία, μόνο σε μία χρονιά αναφέρθηκε η θανάτωση 20 κυνηγόσκυλων, στην Πολωνία, μόνο μία αγέλη λύκων σκότωσε σε λίγους μήνες 30 κυνηγετικά σκυλιά, στην Εσθονία σε μία διετία καταγράφηκαν 70 θάνατοι κυνηγόσκυλων, ενώ παρόμοια είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Φινλανδία, τη Ρωσία, την Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε όλες τις Σκανδιναβικές χώρες έχουν θεσπιστεί από τις κυβερνήσεις των κρατών, αποζημιώσεις για τους κυνηγούς που τα κυνηγόσκυλά τους θανατώνονται από λύκους. Η αποζημίωση καθορίζεται από τη ράτσα, την ηλικία, το φύλο αλλά και την εκπαίδευση του κάθε σκυλιού.
