Οι εποχές έχουν αλλάξει και η βιομηχανία των όπλων προσφέρει, πλέον, προσιτές επιλογές, οι οποίες στο παρελθόν ήταν πανάκριβες ή παντελώς άγνωστες στον ευρύ κύκλο των κυνηγών…
Του Μηνά Ιορδάνογλου
Κάθε φορά που τελειώνει μια κυνηγετική σεζόν, είναι πολλοί οι κυνηγοί που αποφασίζουν να προχωρήσουν σε… έρευνα αγοράς, προκειμένου να ανανεώσουν τον εξοπλισμό τους και να προετοιμαστούν για την επόμενη… Και βέβαια, το όπλο καταλαμβάνει πάντα μια δεσπόζουσα θέση στις σκέψεις «ανανέωσης», καθώς ο κυνηγός βάζει στη «ζυγαριά» τα υπέρ και τα κατά του τουφεκιού που έχει ήδη στην κατοχή του, με νωπές ακόμη τις μνήμες από τη συμπεριφορά και τις επιδόσεις του τους μήνες που προηγήθηκαν.
Μπορεί οι εποχές να είναι δύσκολες, αλλά για τους περισσότερους κυνηγούς το κυνήγι συνεχίζει να καταλαμβάνει μια υψηλή προτεραιότητα στη ζωή τους, έστω κι αν το κόστος που αντιπροσωπεύει γίνεται συχνά –πυκνά δυσβάστακτο! Επειδή, όμως, το «ταμείο» του καθενός δεν επιτρέπει μεγάλες δαπάνες, καλό είναι να προσανατολισθεί σε «λύσεις» προσιτές και χρήσιμες, που να καλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο τη σχέση κόστους – οφέλους… Άλλωστε, οι εποχές έχουν αλλάξει και η βιομηχανία των όπλων προσφέρει, πλέον, επιλογές, οι οποίες στο παρελθόν ήταν πανάκριβες ή παντελώς άγνωστες στον ευρύ κύκλο των κυνηγών.
Για παράδειγμα, η μονή σκανδάλη με επιλογέα και εναλλασσόμενα τσοκ στα δίκαννα, ήταν κάποτε «αξεσουάρ» που δεν τα γνώριζαν οι περισσότεροι. Και βέβαια, αν κάποιος ήθελε να αποκτήσει ένα όπλο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αυτό… στοίχιζε μια περιουσία! Πριν κάμποσο καιρό, τα «οικονομικά όπλα» ήταν, κατά τεκμήριο, ακαλαίσθητα, σε πολλές περιπτώσεις με προβληματικούς μηχανισμούς και αμφίβολη αξιοπιστία, ακόμη και σε θέματα ασφάλειας… Το «ρώσικο» ήταν μονόδρομος για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να διαθέσουν πολλά χρήματα, διότι τα οικονομικά δίκαννα (κυρίως ιταλικής προέλευσης), συχνά αποδείχθηκαν επιλογές ανάγκης, με σύντομη ημερομηνία λήξης. Οι περισσότεροι Ιταλοί και Ισπανοί κατασκευαστές οικονομικών όπλων, δεν υπάρχουν πλέον, αφού δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό.
Από την άλλη, οι Ισπανοί έχουν μεγάλη ιστορία στην κατασκευή κυνηγετικών όπλων, αν και σήμερα πολλές από τις μικρές εταιρίες που κάποτε άκμαζαν, δεν υπάρχουν πλέον στο… χάρτη. Εξαίρεση αποτελούν ελάχιστες φίρμες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Zabala. Στην Ισπανία έχουν επιβιώσει μόνο κατασκευαστές που ασχολούνται με όπλα κατά παραγγελία (χειροποίητα), και πολύ λίγες είναι εκείνες που ασχολούνται με μαζική παραγωγή. Γεγονός, πάντως, είναι ότι, τα ισπανικά όπλα ανέκαθεν έχαιραν της εκτίμησης των κυνηγών στην Ελλάδα. Κατά παράδοση, οι Έλληνες, αγοράζουν όπλα με βασικό κριτήριο την τιμή και την «πατρίδα» του εργοστασίου…
Γι’ αυτό, παρά το γεγονός πως η Τουρκία έχει σημειώσει αλματώδη πρόοδο τα τελευταία χρόνια, τόσο στην ποιότητα όσο και στην ποικιλία των όπλων που κατασκευάζονται εκεί, δεν έχει ακόμη πείσει τους κυνηγούς της χώρας μας, να ασχοληθούν με τα προϊόντα της. Όμως, αν δούμε αντικειμενικά τα πράγματα, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η ποιότητα δεν έχει, πλέον, πατρίδα στα βιομηχανικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων… περιλαμβάνονται και τα όπλα!
Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι Έλληνες αγοράζουν ή απορρίπτουν τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά όπλα (κ.λπ.), ακολουθώντας… αγκυλώσεις του παρελθόντος. Τι θα έλεγαν, όμως, αν πάνω στα όπλα δεν ήταν χαραγμένη η χώρα κατασκευής; Σίγουρα τότε ο καθένας θα επέλεγε με άλλα κριτήρια το προϊόν, και όχι από το τι αναγράφεται στο «Made in…». Το κόστος ενός όπλου είναι κάτι που επηρεάζεται από την ποιότητα του ξύλου (που για άλλους έχει σημασία και για άλλους όχι), τη διακόσμηση, τα αξεσουάρ και διάφορα ακόμη πράγματα, όμως, στις ημέρες μας σπάνια συναντάμε ευτελή προϊόντα σε μεγάλες εταιρίες…
Ανάλογα το βαλάντιο
Δόξα τω Θεώ, προτάσεις αγοράς υπάρχουν τόσες πολλές… Και κάθε κυνηγός, ανάλογα με το βαλάντιό του, μπορεί να βρει το όπλο που χρειάζεται, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώσει μία περιουσία. Ένας πρωταρχικός παράγοντας στην επιλογή κυνηγετικού όπλου, θα πρέπει να είναι το θήραμα που κυνηγάει κανείς.
Όσο κι αν οι εταιρίες πασχίζουν να κατασκευάσουν όπλα που καλύπτουν κάθε ανάγκη και κάθε γούστο, η «εξειδίκευση» είναι εκείνη που δίνει το σωστό αποτέλεσμα. Το τουφέκι για τον αγριόχοιρο δεν είναι δυνατό να είναι το ίδιο με το τουφέκι της τσίχλας, ούτε το τουφέκι της μπεκάτσας είναι δυνατόν να είναι ίδιο με το τουφέκι πάπιας.
Ακόμη και για το ίδιο θήραμα αν προορίζεται ένα όπλο, είναι δυνατό να διαφέρει ανάλογα με τον τόπο και τον τρόπο που κυνηγά κάθε κυνηγός…
Ένας λαγοκυνηγός που κυνηγά στο Λασίθι της Κρήτης και τουφεκάει, κατά κανόνα, το λαγό στο «ξεπέταγμα», ανάμεσα στα πουρνάρια, χρειάζεται ένα όπλο με κοντή κάννη (ή κάννες) και μεγάλη κλίση κοντακίου. Και βέβαια το τσοκάρισμα θα πρέπει να είναι ανοικτό, για να έχει γρήγορη διασπορά και να διορθώνει τα όποια μικρά σκοπευτικά λάθη.
Αντίθετα, ο λαγοκυνηγός που διαθέτει μεγάλο πεδίο ορατότητας, έχει όλο το χρόνο να σκοπεύσει και να πυροβολήσει σε μεγάλη απόσταση, ακόμη και να ρίξει και δεύτερη ή και τρίτη τουφεκιά.
Αυτό σημαίνει ότι ο τελευταίος χρειάζεται μεγάλο μήκος κάννης, το οποίο ευνοεί την σκόπευση όταν υπάρχει επάρκεια χρόνου, στενή σύσφιξη για να έχει αποτέλεσμα σε μεγάλες αποστάσεις και μεσαία κλίση κοντακιού…
Τελευταία οι εταιρίες κατασκευής όπλων εξειδικεύουν ολοένα και περισσότερο τα όπλα τους, αλλά εκείνος που θα βάλει τις πραγματικές «προδιαγραφές» είναι ο ίδιος ο κυνηγός!
