H προγραμματισμένη φιέστα με τα αποκαλυπτήριά του στη Νυρεμβέργη το Μάρτη του 2009, δεν πραγματοποιήθηκε, τα δείγματα αποσύρθηκαν και το νεότευκτο φυγαδεύτηκε για τη Νέα Γη…

Των Μηνά Ιορδάνογλου & Σοφοκλή Κοσκινά 

Ήλθε τελικά το πλήρωμα του χρόνου και το “αμερικανάκι” της Benelli πήρε Ευρωπαϊκή βίζα και το πιάσαμε κι εμείς στα χέρια μας, για να μάθουμε πως θα κατασκευάζονται τα όπλα της επόμενης δεκαετίας.

Τελικά οι λάτρεις των αυτογεμών θα πρέπει να ευχαριστήσουν δημόσια την Αμερική. Αν δεν υπήρχε η μεγάλη αγορά των Η.Π.Α. που συνεχίζει να αγοράζει λειόκανα αυτογεμή, εμείς θα κυνηγούσαμε με όπλα της δεκαετίας του ’70 και ’80. Η αγορά των λειόκανων αυτογεμών γενικότερα στην Ευρώπη είναι περιορισμένη. Οι πωλήσεις και τα στατιστικά στοιχεία δεν θα ενθάρρυναν κανένα κατασκευαστή να επενδύσει για να εξελίξει τέτοιου είδους όπλα. Ευτυχώς υπάρχει η μεγάλη αγορά των Η.Π.Α. που κρατάει σε υψηλό επίπεδο πωλήσεις και ανταγωνισμό. Αποτέλεσμα είναι σχεδόν κάθε χρόνο να βλέπουμε νέα μοντέλα αυτογεμών, νέες τεχνολογίες και δυναμικές προσπάθειες των κατασκευαστών, για να αποκτήσουν μερίδιο των πωλήσεων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάτι κερδίζουμε και εμείς από την αυτή την κατάσταση.

Η εταιρία που έχει εισχωρήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο στην αγορά των Η.Π.Α. είναι η Benelli. Εδώ και χρόνια κρατάει τα σκήπτρα των πωλήσεων στα αυτογεμή στην αμερικανική αγορά, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το μοντέλο Vinci έκανε την πρώτη του εμφάνιση επί ευρωπαϊκού εδάφους τον Μάρτιο του 2009 στην έκθεση I.W.A. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το μόνο που γνωρίζαμε, ήταν οι όποιες φωτογραφίες και τα σχόλια, που διαβάζαμε σε Αμερικανικές ιστοσελίδες και στα forum. Από την άλλη πλευρά αρκετοί ήταν εκείνοι, που μας ζητούσαν πληροφορίες για το συγκεκριμένο όπλο και το πότε θα έρθει στην Ελλάδα. 

Το Vinci δεν είναι βελτιωμένη έκδοση κάποιου προϋπάρχοντος μοντέλου. Είναι σχεδιασμένο εξ’ αρχής σε λευκό χαρτί και ανατρέπει όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Βασικά, αποτελείται από τρία μέρη. Η κάννη είναι μονοκόμματη με την ουρά και το κλείστρο. Πάπια και σκανδαλοθήκη με ανεξάρτητη την αποθήκη φυσιγγίων είναι το δεύτερο κομμάτι και τρίτο και τελευταίο, είναι το κοντάκι.

Η ανεξάρτητη αποθήκη εκτός του ρόλου της να φιλοξενεί στο εσωτερικό της φυσίγγια, συμπληρωματικά λειτουργεί και ως σύστημα κλειδώματος μεταξύ κάννης και βάσης (αν μπορούμε να την πούμε βάση). Το κοντάκι δεν βιδώνει πλέον στην ουρά της βάσης, αλλά κουμπώνει αποτελώντας τριπλό σημείο κλειδώματος. Για τη συναρμολόγηση και αποσυναρμολόγηση του Vinci δεν χρειάζεται κανένα κλειδί και καμία βίδα. Περιστρέφοντας την αποθήκη φυσιγγίων στον άξονά της απελευθερώνεται η κάνη και η αποθήκη φυσιγγίων. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο βγαίνει και το κοντάκι.

Το κάθε κομμάτι είναι ανεξάρτητο. Κάννη και ουρά είναι μαζί. Το κλείστρο δεν έχει ουρά που συνδέεται με τον μηχανισμό στο κοντάκι για την επανάταξη του κλείστρου. Το κλείστρο κινείται πλέον “πάνω” σε δύο οδηγούς – άξονες που βρίσκονται στην πίσω πλευρά του. Στον επάνω άξονα υπάρχει το ελατήριο επανάταξης. Η αφαίρεση του κλείστρου γίνεται εύκολα. Το κοντάκι κουμπώνει στην πίσω πλευρά της ουράς και συγκρατεί σε ένα σημείο και τη βάση. Η αφαίρεση του είναι πανεύκολη υπόθεση όπως επίσης και οι αλλαγές στις φλάντζες κλίσεων. Το κοντάκι διαθέτει το σύστημα Comfort. Το πέλμα αφαιρείται εύκολα και μπορεί να αντικατασταθεί από άλλα σε διαφορετικά πάχη που δίνει ως έξτρα η Benelli.

Στο επάνω μέρος του κοντακίου εκεί που υπάρχει το επίθεμα που έρχεται σε επαφή με το ζυγωματικό, υπάρχει η δυνατότητα τοποθέτησης επιθέματος που μειώνει περαιτέρω τις κλίσεις του κοντακίου. Το βάρος του όπλου με κάννη μήκους 65cm είναι 3.150 gr. Οι κάννες, εσωτερικά, είναι χρωμιωμένες με διάμετρο αυλού 18,4 έως 18,5mm. Τα τσοκ έχουν μήκος 7cm, η ρίγα σκόπευσης είναι ελαφρώς υπερυψωμένη. H ακίδα σκόπευσης είναι από οπτική ίνα και διατίθεται ως εξτρά σε διάφορα χρώματα. Οι σφραγίδες δοκιμής πιστοποιούν δοκιμή στα 1.370 bars και η κάνη μπορεί να ρίξει και ατσάλινα σκάγια. Ακόμη και η βαλίτσα μεταφοράς του Vinci είναι ξεχωριστή. Το Vinci καλύπτεται από 5 χρόνια εγγύηση καλής λειτουργίας.

Συμπεράσματα

Σοφοκλής Κοσκινάς

Στάθηκα με μεγάλη προσοχή απέναντι από τον Ιάπωνα σχεδιαστή της Benelli όταν αποσυναρμολογούσε το Vinci στην έκθεση της Γερμανίας. Ούτε βίδες ούτε εργαλεία. Σε τίποτα δεν μου θύμιζε το συγκεκριμένο όπλο κάτι από τα υπόλοιπα αυτογεμή ούτε της Benelli ούτε κάποιας άλλης εταιρείας. Μια πρώτη εικόνα είχα από το διαδίκτυο και κάποια σχόλια είχα διαβάσει σε Αμερικάνικο forum.

Είχα τόσες απορίες και ερωτήσεις που ήταν δύσκολο να απαντηθούν εκείνη τη στιγμή, όχι γιατί δεν γνώριζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά θα έπρεπε να ασχολείται μαζί μου όλη μέρα. Πήρα μια πρώτη εικόνα από το πώς αποσυναρμολογείται και συναρμολογείται το όπλο, του έριξα και μια γρήγορη ματιά, τον ευχαρίστησα και έφυγα. Την επόμενη ημέρα, το ξαναέπιασα στα χέρια μου με την ευκαιρία της επίσημης παρουσίασης που έγινε και το ξαναπεριεργάστηκα. Δεν έμενε τίποτα άλλο από το να έρθει στην Ελλάδα, να φτάσει στα γραφεία του περιοδικού για να το έχω όση ώρα θέλω και να το μελετήσω. Τρεις εβδομάδες μετά, το όπλο ήταν στα χέρια μας.

Το πρώτο μου σχόλιο είναι, ότι το συγκεκριμένο όπλο δεν πρόκειται να το δούμε σε έκδοση με ξύλινα μέρη. Ούτε το κοντάκι μπορεί να κατασκευαστεί από ξύλο, λόγω συστήματος Comfort, ούτε και η πάπια – βάση. Αν ήταν δίκανο, αυτό πραγματικά θα με προβλημάτιζε. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν με ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως, βρίσκω πολύ βολικό και άνετο το σύστημα Comfort. Η φιλοσοφία κατασκευής του Vinci βασίζεται στην ευκολία χειρισμών.

Εκτός από το γεγονός ότι συναρμολογείται και αποσυναρμολογείται εύκολα, έχει αλλάξει και το ζύγισμα του όπλου που στο συγκεκριμένο όπλο δεν εξαρτάται πλέον από τα πόσα φυσίγγια υπάρχουν στην αποθήκη. Το βάρος που προσέθεσε ο μηχανισμός “κουμπώματος” του κοντακίου στη βάση έχει ως αποτέλεσμα το κέντρο βάρος του να μεταφέρεται προς τα πίσω, ανάμεσα στα χέρια, καθιστώντας ευκολότερο τον χειρισμό του όπλου. Ο μηχανισμός σκανδάλης παραμένει ο ίδιος, αξιόπιστος και καλοφτιαγμένος ενώ αποτελείται από λίγα εξαρτήματα. Σημαντικές αλλαγές υπήρξαν στον μηχανισμό πυροδότησης. Η κεφαλή του κλείστρου έχει παραμείνει ίδια όπως και ο κορμός του. Το κλείστρο δεν έχει πλέον τους παλιούς οδηγούς που κινούνταν μέσα τις ειδικά διαμορφωμένες ράγες της βάσης. Δύο άξονες (ράβδοι) στο πίσω μέρος του κλείστρου επιτελούν πλέον αυτό το ρόλο. Στον επάνω άξονα έχει τοποθετηθεί και το ελατήριο για την επανάταξη του κλείστρου. Όλο το σύστημα (κλείστρο, άξονες) αποτελούν ένα κομμάτι, που αφαιρείται ενιαίο και αν χρειαστεί αποσυναρμολογείται. Με την εφαρμογή αυτή η Benelli κατάφερε να ξεπεράσει την αναγκαστική συμμετοχή του ελατηρίου που βρισκόταν μέσα στο κοντάκι και αποτελούσε μέρος του μηχανισμού πυροδότησης. Η εφαρμογή αυτή της έδωσε τη δυνατότητα να βρει άλλο τρόπο σύνδεσης του κοντακίου με τη βάση. Πλέον δεν υπάρχει βίδα (τζαβέτα) αλλά το κοντάκι κουμπώνει περιστροφικά με πολύ απλό τρόπο. Η συγκεκριμένη εφαρμογή μόνο θετικά στοιχεία συγκεντρώνει. Η αλλαγή στις φλάντζες κλίσεων γίνεται πλέον παιχνίδι, όπως και η αποσυναρμολόγηση που διαιρεί το όπλο σε τρία μέρη.

Γενικότερα το Vinci έχει επιρροές από τον χώρο των ραβδωτών όπλων. Κουμπώνουμε το κοντάκι, κουμπώνουμε την κάννη, διαιρούμε το όπλο σε μικρά τμήματα για την εύκολη μεταφορά του – κάτι από τα ραβδωτά θυμίζουν όλα αυτά. Αυτό που εξετάζουμε είναι το κατά πόσο είναι πρακτικά και γιατί όχι και εντυπωσιακά.

Για το δεύτερο (εντυπωσιακό) οι κρίσεις σίγουρα θα είναι υποκειμενικές. Για το πρώτο (πρακτικά) είμαι της άποψης ότι υπάρχουν για να μας διευκολύνουν, για να κάνουν τα πράγματα πιο απλά. Η αποθήκη φυσιγγίων λειτουργεί και ως σύστημα κλειδώματος της κάνης με τη βάση. Για να αφαιρεθεί, δεν χρειάζονται κλειδιά ούτε έχει βίδα. Και αυτή κουμπώνει με περιστροφική κίνηση. Με το όπλο στα χέρια, στο σκοπευτήριο “δεμένο” και έτοιμο για βολές, πραγματοποίησα αρκετές επωμίσεις για να οδηγηθώ σε συμπεράσματα για την εργονομία του. Η λαβή έχει πολύ καλό κράτημα όπως και η πάπια (αν μπορούμε να την πούμε έτσι). Οι κάθετες γραμμώσεις που επιτελούν το ρόλο της ψάθας στην πάπια, προσφέρουν σταθερό κράτημα. Θα προτιμούσα να ήταν κάθετες και στην λαβή του κοντακίου. Τα πολυμερικά τμήματα του όπλου είναι άριστης ποιότητας και δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτά που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια κυρίως σε φτηνά Αμερικανικά όπλα. Το πέλμα στο κοντάκι είναι εξαιρετικό. Η γραμμή σκόπευσης δεν ξεφεύγει από αυτή που έχει καθιερώσει η Benelli. H ρίγα είναι ελαφρώς υπερυψωμένη. Η μεταφορά του βάρους προς τα πίσω, περίπου στο τέλος της βάσης, έχει σαν αποτέλεσμα το βάρος να μεταφέρεται ανάμεσα στα χέρια και όχι μπροστά.

Ο χειρισμός του όπλου γίνεται ευκολότερα με την αλλαγή στην κατανομή βάρους. Ο υποφυλακτήρας της σκανδάλης και γενικότερα ο σχεδιασμός στο σημείο αυτό έχει μελετηθεί αρκετά, ώστε το δάκτυλο να μην “βρίσκει” κάπου και ο χειρισμός της ασφάλειας να γίνεται εύκολα. Τα σημεία κρατήματος είναι εργονομικά σχεδιασμένα. Στην πάπια υπάρχουν κατά μήκος δύο “οδηγοί” που εκτός του σταθερού κρατήματος που προσφέρουν συντελούν και στο να μειώνεται η ανοδική πορεία του όπλου κατά τον πυροβολισμό. Το ευχάριστο είναι ότι τα πλαστικά δεν είναι χοντροκομμένα. Οι γραμμές του Vinci είναι λεπτές όπως σε όλα τα Benelli. Το σύστημα Comfort αποδίδει, και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά. Αυτό που είναι πολύ καλό είναι το πέλμα. Η αίσθηση κατά τον πυροβολισμό είναι ίδια όπως σε όλα τα Benelli με την διαφορά που προσφέρει το σύστημα Comfort και το πέλμα (μειωμένο λάκτισμα).

Το πώς συναρμολογείται και αποσυναρμολογείται το όπλο αποτελεί θέμα. Σίγουρα είναι ευκολότερο από ότι μέχρι τώρα γνωρίζαμε, αλλά χρειάζεται συνήθεια. Το Vinci κατασκευάστηκε βασισμένο σε ιδέες που προέρχονται από το χώρο των ραβδωτών όπλων, κάτι που είναι μακρινό για τα δικά μας δεδομένα. Το ευχάριστο είναι ότι όλες αυτές οι εφαρμογές διευκολύνουν, είναι πρακτικές.

Από αισθητικής πλευράς η κρίση είναι υποκειμενική. Θα υπάρξουν εκείνοι που θα τους αρέσει και εκείνοι που θα καταθέσουν τις επιφυλάξεις τους. Οι ευρωπαίοι γενικότερα έχουν καταγεγραμμένη μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το πώς πρέπει να είναι ένα κυνηγετικό λειόκαννο όπλο. Η εικόνα αυτή διαφέρει από αυτή που έχουν οι κυνηγοί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η ουσία είναι ότι το Vinci είναι εργονομικά σχεδιασμένο, εύκολο στη χρήση του και πολύ απλό. Νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία ενδιαφέρουν την πλειοψηφία και σε αυτά πρέπει να εστιάσουμε. Τo Vinci είναι ξεχωριστό, ανατρέπει όλα όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Αυτό που δικαιώνει τις επιλογές των σχεδιαστών – κατασκευαστών είναι οι πωλήσεις. Νομίζω ότι όπως σε όλα τα όπλα έτσι και στο Vinci πρέπει να το πιστώσουμε με χρόνο για να δείξει την αξία του. Είμαι της άποψης ότι σύντομα θα υπάρξουν αντίστοιχες προσπάθειες και από άλλους κατασκευαστές. Τα επίπεδα ανταγωνισμού δεν επιτρέπουν επανάπαυση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στην πορεία θα δούμε αρκετές καινοτομίες στο χώρο των αυτογεμών.

Μηνάς Ιορδάνογλου

Κάθε φορά που δοκιμάζουμε όπλα με το Σοφοκλή, συζητάμε επί μακρόν τις παρατηρήσεις μας και επιχειρούμε να μπούμε στη λογική του κατασκευαστή, για ότι νέο θα συναντήσουμε. Με το Vinci κοιταζόμαστε επί ώρα με απορία, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι “θέλει να πει ο ποιητής”. Ο Σοφοκλής όπως γράφει και πιο πάνω είναι της άποψης ότι θα υπάρξουν πολλοί μιμητές στο σύντομο μέλλον. Προσωπικά πιστεύω το αντίθετο. Πιστεύω ότι επί χρόνια, θα υπάρχουν παράλληλα, τα παραδοσιακά όπλα και το Vinci. Το όπλο αυτό είναι σημείο αναφοράς. Δεν αντιγράφει τίποτε, δεν βελτιώνει τίποτε προηγούμενο και δεν βασίζεται σε καμία δοκιμασμένη συνταγή. Είναι το Vinci και μόνο ως Vinci θα το ακούμε στο μέλλον. Ίσως να χαθεί από πάνω του κάποτε το όνομα της Benelli και να παραμείνει το Vinci. Κάτι δηλαδή σα να λέμε Cosmi που είναι ταυτόσημο με το ξεχωριστό και δεν τόλμησε ποτέ να το αντιγράψει κανένας. Πέρα όμως από τις προφητείες οφείλω να γράψω ότι το Vinci ήταν κάτι αναμενόμενο εδώ και καιρό. Πέρασαν περισσότερα από 10 χρόνια που το πρώτο τεστ “πλαστικού” όπλου, έγινε και μάλιστα με επιτυχία από τη Benelli. Το Nova ήταν στην ουσία ο προπομπός του Vinci.

Ένα όπλο επαναληπτικό, το οποίο είχε τη δυνατότητα να ρίχνει όλα τα φυσίγγια και να παρέχει μέγιστη ασφάλεια χωρίς στην ουσία να έχει μεταλλική βάση. Το Vinci είναι ένα όπλο χωρίς ίχνος μετάλλου στο βασικό του κορμό. Οι εξελιγμένες συνθετικές ύλες έχουν υποκαταστήσει πολλά μεταλλικά μέρη και απ’ ότι αποδεικνύεται κάνουν καλύτερη δουλειά. Η τεχνολογία των αυτοκινήτων μεταφέρεται λοιπόν και στα όπλα. Κανένας άνθρωπος πριν από τριάντα χρόνια, δεν πίστευε ότι μπορεί να κατασκευαστεί αυτοκίνητο με πλαστικούς προφυλακτήρες και κανένας άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα υπάρξει στο μέλλον αυτοκίνητο με μεταλλικούς προφυλακτήρες. Σημεία των καιρών; Ίσως. Σίγουρα όμως η εξέλιξη δείχνει ότι το μέταλλο θα περιοριστεί στο ελάχιστο και το ξύλο θα χρησιμοποιείται μόνο για διακοσμητικούς λόγους.

Αναμφισβήτητα το Vinci είναι το πιο πρωτότυπο όπλο. Είναι όμως και όπλο παράξενο. Πιστεύω ότι κάποιοι θα το λατρέψουν και κάποιοι θα το απορρίψουν πριν το αγγίξουν. Είναι όπλο φτιαγμένο με γνώμονα την πρακτική και την εργονομία και στο σχεδιασμό του, κάθε άλλο παρά κλασικές φόρμες έχουν χρησιμοποιηθεί. Τώρα γιατί οι Ιταλοί το ονόμασαν Vinci και όχι Νταλί ή Πικάσο είναι ένα θέμα. Στη δοκιμή του Vinci ζήτησα και τη γνώμη του διαδόχου Μιχάλη, διότι ήθελα να έχω και την άποψη της νέας γενιάς, η οποία βλέπει με άλλο μάτι τα πράγματα. Οφείλω να πω ότι ο Μιχάλης το είδε με καλύτερο μάτι από μένα και ενθουσιάστηκε από την πρακτικότητά του. Κατανάλωσε εκατοντάδες φυσίγγια στο σκοπευτήριο απολαμβάνοντας τη χαμηλή ανάκρουση και της ευκολία χειρισμού. Προσωπικά το βρήκα υπερβολικά μοντέρνο, πολύ πλαστικό, αλλά παράλληλα και ευχάριστο καθώς κάνει παιχνίδι το λύσιμο, το δέσιμο, το γέμισμα, το άδειασμα και γενικότερα τη χρήση του. Δεν κλωτσάει, δε χοροπηδάει και επωμίζεται με ευκολία. Μου αρέσει πάρα πολύ η θέση του Cut off και η λαβή (grip) η οποία οδηγεί το χέρι που κρατά το κοντάκι στη σωστή θέση, διορθώνοντας το ελάττωμα πολλών κυνηγών που κρατούν το κοντάκι σα να είναι τρυφερό πιτσουνάκι, που φοβούνται μην το πονέσουν. Δε μου αρέσει ο ογκώδης προφυλακτήρας και η υπερβολική ψάθα της πάπιας. Γενικά θεωρώ ότι οι Ιταλοί υπερέβαλαν στα σημεία κρατήματος, φτιάχνοντας ένα εξαιρετικό καρτεροντούφεκο, αλλά πολλοί περιπατητές κυνηγοί που χρησιμοποιούν το όπλο και για γκλίτσα, για κρεμάστρα χεριών, η για αναγκαίο φορτίο, θα τα βρουν δύσκολα με τις βιαστικές επωμίσεις. Το Vinci έχει εξαιρετική εργονομία, υπό την προϋπόθεση ότι είσαι προετοιμασμένος για να πυροβολήσεις και το κρατάς σωστά. Δεν είναι το όπλο που θα γλιστρήσει για να βρει θέση στο σώμα σου. Με λίγα λόγια είναι όπλο για ικανά χέρια. Άλλωστε η φιλοσοφία της κατασκευής του είναι να χρησιμοποιηθεί πρώτα στους αμερικάνικους βάλτους και κατόπιν οπουδήποτε αλλού.

Η πρακτικότητά του όμως δεν περιορίζεται στο χρηστικό ή στο εργονομικό μέρος. Είναι άκρως ενδιαφέρον το γεγονός, ότι μπορεί ο καθένας να του αλλάξει κλίσεις στο κοντάκι και στη ράχη, μήκος και κλίση στο πέλμα, ακόμη και αποθήκη διαφορετικής χωρητικότητας φυσιγγίων (αυτό για τις χώρες στις οποίες επιτρέπεται η χρήση όπλων με περισσότερα από τρία, δεδομένου ότι το όπλο της δοκιμής μας είχε αποθήκη 3+1 με μειωτήρα που το κάνει 2+1). Είναι τεχνολογικά ενδιαφέρον, ότι ο σωλήνας της αποθήκης αλλάζει ολόκληρος με μία κίνηση, χωρίς να χρειάζονται προσθήκες κ.λπ.

Τελικά πιστεύω ότι το Vinci είναι ένα υπερβολικά μοντέρνο όπλο, το οποίο ξεφεύγει από κάθε κλασική φόρμα, πράγμα που αισθητικά θα διχάσει τους κυνηγούς, όμως από πλευράς πρακτικότητας και εργονομίας δύσκολα θα βρει αντίπαλο ειδικά στο χώρο των καρτερητζήδων.