Ψάχνοντας στην παγκόσμια ιστορία του αεροβόλου όπλου, θα συναντήσει κανείς πολύ λίγα παραδείγματα αεροβόλων που χρησιμοποιούσαν σκάγια αντί για ένα και μοναδικό βλήμα…
Του Κώστα Λακαφώση
Όλες αυτές οι προσπάθειες στέφθηκαν τελικά από την αποτυχία και γρήγορα αποσύρθηκαν από την αγορά, αφού δεν κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον αρκετών αγοραστών ώστε να βρουν τη δική τους, έστω και μικρή αγορά για να επιβιώσουν. Αυτό, πάντως, δεν φαίνεται τόσο παράξενο, εάν σκεφτούμε ότι αυτά τα αεροβόλα δεν κατάφεραν να καλύψουν κάποια ουσιώδη ανάγκη των υποψήφιων αγοραστών, όπως καταφέρνουν τα υπόλοιπα αεροβόλα που κυκλοφορούν στην αγορά. Ας δούμε μια σύντομη ανάλυση: Για να αποφασίσει κανείς να αποκτήσει ένα αεροβόλο όπλο, μπορεί να ξεκινά από δύο εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις: είτε επειδή είναι συνειδητοποιημένος αεροβολιστής που γοητεύεται από την υψηλή τεχνολογία και την εξαιρετική ακρίβεια της βολής που μπορεί να προσφέρει ένα πολύ υψηλής ποιότητας αεροβόλο όπλο, είτε επειδή το αποκτά ως υποκατάστατο η εργαλείο προπόνησης για το αντίστοιχο πυροβόλο όπλο.
Στη δεύτερη περίπτωση, όπου το αεροβόλο υποκαθιστά το πυροβόλο, υπάρχουν τρία πιθανά κίνητρα ή λόγοι που οδηγούν σε αυτή την επιλογή: είτε οι αυστηροί νόμοι (σε κάποιες χώρες αναγκάζεσαι να αγοράσεις αεροβόλο γιατί είναι αδύνατον να αποκτήσεις το αντίστοιχο πυροβόλο), είτε ο χαμηλός θόρυβος και η ασφάλεια (που επιτρέπουν την προπόνηση ακόμα και σε ένα υπόγειο ή μια αποθήκη), είτε το χαμηλό κόστος της βολής (που δίνει τη δυνατότητα να προπονηθείς στην τεχνική σου με πολύ χαμηλότερο κόστος από το πυροβόλο όπλο).
Παίρνοντας τις παραπάνω περιπτώσεις με τη σειρά, θα ξεκινούσαμε από την παρατήρηση ότι ο συνειδητοποιημένος αεροβολιστής που θαυμάζει την υψηλή τεχνολογία και την ακρίβεια των καλών αεροβόλων, δύσκολα θα εντυπωσιαστεί από ένα αεροβόλο με σκάγια, που ρίχνει “στο περίπου” και δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό σε επίπεδο ευθυβολίας ή σκοπευτικής ικανοποίησης. Περνώντας στην επόμενη περίπτωση των νομικών απαγορεύσεων, κι εδώ το κίνητρο είναι πολύ μικρό, αφού στις περισσότερες χώρες του κόσμου, τόσο τα “αληθινά” λειόκαννα κυνηγετικά όσο και τα μικρά και φθηνά “φλόμπερ” (με φυσίγγιο περιφερειακής πυροδότησης και ψιλά σκάγια) πωλούνται ελεύθερα ή σχεδόν ελεύθερα. Άρα, το μοναδικό πιθανό κίνητρο βρίσκεται στις επόμενες δύο περιπτώσεις, δηλαδή τη δυνατότητα να ρίχνει κανείς εκτός σκοπευτηρίου και το χαμηλό κόστος βολής. Όμως, στην πράξη, αυτά τα κίνητρα ποτέ δεν λειτούργησαν για τους σκοπευτές του τραπ και του σκητ, οι οποίοι δεν εκτίμησαν το “υποκατάστατο” και δεν πείστηκαν ποτέ να δοκιμάσουν να ρίξουν “υπό κλίμακα” χρησιμοποιώντας αεροβόλο.
Η καλύτερη προσπάθεια να πλασαριστεί το αεροβόλο με σκάγια στην αγορά, ήταν το Crosman 1100 που κατασκευαζόταν μόλις για δύο χρόνια, από το 1969 έως το 1971 όπου και η παραγωγή του σταμάτησε λόγω χαμηλών πωλήσεων. Ξεκινώντας από τη Remington 1100, μια πολύ δημοφιλή λειόκαννη καραμπίνα της εποχής, η Crosman έφτιαξε ένα όμορφο και λειτουργικό αντίγραφο που χρησιμοποιούσε δύο αμπούλες διοξειδίου και έριχνε σκάγια που έρχονταν μέσα σε ειδικά πλαστικά “φυσίγγια”. Το σύστημα συμπεριελάμβανε και έναν μικρό καταπέλτη εκτόξευσης, ενώ τα “πιατάκια” ήταν φτιαγμένα από πλαστικό και ήταν συναρμολογούμενα από ομόκεντρους δακτυλίους, έτσι ώστε να “διαλύονται” ´όταν τα πετύχαιναν τα σκάγια, αλλά να επανασυναρμολογούνται και να ξαναχρησιμοποιούνται επ’ άπειρον, μειώνοντας ακόμα πιο πολύ το κόστος χρήσης. Οι διαφημίσεις στα περιοδικά της εποχής προέτρεπαν τους σκοπευτές να ξεκινήσουν να ασχολούνται με ένα νέο άθλημα, το “σκητ με αεροβόλο”, όμως εκ του αποτελέσματος διαπιστώνεται ότι η ιδέα δεν “τράβηξε”. Η αιτία δεν ήταν το ίδιο το όπλο, αφού όλοι όσοι το δοκίμασαν από τότε μέχρι σήμερα συμφωνούν ότι είναι ένα πολύ καλά κατασκευασμένο αεροβόλο, όμορφο, δυνατό και αξιόπιστο-ήταν συνολικά η ιδέα του να χρησιμοποιείς αεροβόλο για να ρίχνεις σκάγια που δεν κατάφερε να προσελκύσει αρκετούς ενδιαφερόμενους.
Τη δεκαετία του 1980, μια μικρή εταιρεία από τις Φιλιππίνες κατασκεύασε το Farco, ένα αρκετά ισχυρό αεροβόλο που χρησιμοποιούσε σκάγια με κύριο προορισμό το κυνήγι μικρών φτερωτών θηραμάτων ή τον έλεγχο τρωκτικών και λοιπών βλαβερών. Όμως, στις πιό πολλές χώρες του κόσμου ήταν πολύ πιο φθηνό και εύκολο να αγοράσει κανείς ένα πυροβόλο “φλόμπερ” και να κάνει την ίδια δουλειά με πιο απλό τρόπο, οπότε και το Farco γρήγορα εξαφανίστηκε από την αγορά.
Τελευταία προσπάθεια, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, το Gamo Viper Express, ένα αεροβόλο ελατηρίου με σπαστή κάννη που είχε τη δυνατότητα να ρίχνει και σκάγια μέσα από ένα ειδικό πλαστικό “φυσίγγιο” που τα συγκρατούσε στη σωστή θέση κατά την πυροδότηση της βολής. Αν και πολύ καλά φτιαγμένο και απόλυτα λειτουργικό σύμφωνα με τις θεωρητικές προδιαγραφές του, το παράξενο αυτό Gamo έπεσε κι αυτό θύμα της ελάχιστης ζήτησης, αφού για τους ίδιους λόγους που προαναφέραμε, ούτε και αυτό κατάφερε να καλύψει κάποια συγκεκριμένη ανάγκη της αγοράς ώστε να διαγράψει εμπορικά επιτυχημένη πορεία σε κάποια χώρα του κόσμου.
Άρα, για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ερώτημα, τί μπορεί να κάνει ο κυνηγός που θα ήθελε να προπονηθεί με αεροβόλο για βολές “στο φτερό”; Επισήμως, τίποτα, αφού συγκεκριμένη και έτοιμη λύση δεν υπάρχει. Όμως, εδώ υπάρχει κάποιο περιθώριο για πειραματισμούς, με απαραίτητη προϋπόθεση τη μεγάλη προσοχή σε θέματα ασφαλείας. Από φίλους αεροβολιστές και κυνηγούς αντλούμε δύο πιθανές ιδέες: ο ένας από τους δύο, έχει κρεμάσει ένα πολύ μακρύ εκκρεμές από ένα ψηλό σημείο και στο κάτω μέρος του δένει ένα πλαστικό μπουκάλι από αναψυκτικό δύο λίτρων. Αλλάζοντας την ποσότητα του νερού στο εσωτερικό του μπουκαλιού, αλλάζει και την ταχύτητα κίνησης του εκκρεμούς και τη συμπεριφορά του στον πλάγιο άνεμο, ενώ η βολή του δεν γίνεται πάντα από θέση κάθετα στην κίνηση αλλά αλλάζει γωνίες και κλίσεις για να έχει ποικιλία. Όπλο του, ένα παλιό Diana 35 από το οποίο έχει αφαιρέσει εντελώς τα σκοπευτικά όργανα ώστε να έχει εικόνα όσο το δυνατόν παρόμοια με το κυνηγετικό του λειόκαννο.
Ο δεύτερος φίλος τυχαίνει να ζει σε ένα νησί των Κυκλάδων, όπου ο αέρας είναι ισχυρός και συνήθως από την ίδια διεύθυνση. Έχοντας εξασφαλίσει ότι οι βολές του πάνε προς μια καθαρή, ερημική πλαγιά με πλήρη ορατότητα για λόγους ασφαλείας, αφήνει μικρά μπαλόνια στον δυνατό αέρα και προσπαθεί να τα πετύχει με το αεροβόλο του πριν απομακρυνθούν.
Τα παραπάνω είναι απλώς ιδέες που ο καθένας από εμάς μπορεί να προσαρμόσει κατάλληλα ανάλογα με τις απαιτήσεις του, όμως είναι σημαντικό (και θα το ξαναπούμε, όσο κι αν είναι κουραστική η επανάληψη) όλα αυτά να γίνονται με μεγάλη προσοχή στα θέματα ασφαλείας, αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος από τα υπολείμματα των στόχων μας.
