Το 80% των κυνηγών κρατούν στα χέρια τους όπλο που δεν ταιριάζει στον σωματότυπό τους, ούτε στο στυλ που επωμίζουν…
Του Σοφοκλή Κοσκινά
Το ποσοστό των κυνηγών, που έχουν προσαρμόσει σωστά το όπλο τους, ούτως ώστε να ταιριάζει στον σωματότυπό τους και να έχουν επιτυχίες στο κυνήγι, είναι πολύ μικρό. Οι υπόλοιποι ψάχνουν στα φυσίγγια, στα τσοκ, στα πέλματα και αλλού να βρουν τι φταίει και δεν μπορούν να έχουν τις επιτυχίες που ονειρεύονται. Καλώς ή κακώς (κακώς για να είμαστε ακριβείς) μόνο το 20% των κυνηγών ξεκινά με τον σωστό τρόπο για να προσαρμόσει ένα όπλο πάνω του. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων από ποια πλευρά πρέπει να επωμίζουν και, αφού γίνει κτήμα τους η σωστή επώμιση κάνουν τις απαραίτητες επεμβάσεις (αν κι εφόσον χρειάζονται), κυρίως στο κοντάκι, για να είναι το όπλο στα μέτρα τους. Είναι η (μικρή, είναι η αλήθεια) κατηγορία των κυνηγών που προσαρμόζουν το όπλο επάνω τους.
Συντριπτική πλειοψηφία
Στην άλλη πλευρά, συναντάμε τους κυνηγούς που προσαρμόζονται επάνω σ’ ένα όπλο και, όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, αυτοί είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Άτομα που αγοράζουν ένα όπλο με βάση κάποιες προτεραιότητες που έχουν στο μυαλό τους και με την πάροδο του χρόνου, τις πάμπολλες τουφεκιές, τις πολλές αστοχίες και τα αμέτρητα “καντήλια” που έχουν κατεβάσει, κάποια στιγμή προσαρμόζονται πάνω σε αυτό.
Βεβαίως, αυτή η στιγμή μπορεί να μην έρθει ποτέ, γιατί έχει να κάνει και με τη συχνότητα που τουφεκάνε αλλά και την προσαρμοστικότητα του καθενός.
Για παράδειγμα, ένας λαγοκυνηγός που ρίχνει 20 φυσίγγια τη σεζόν, θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο προσαρμογής σε ένα όπλο, συγκριτικά με κάποιον που κυνηγά τσίχλες και θα ρίξει 500-600 φυσίγγια την κυνηγετική χρονιά. Αυτά με την προϋπόθεση ότι δεν θα αλλάξει όπλο, γιατί με την αλλαγή του όπλου ξεκινά ένας νέος (φαύλος) κύκλος προσαρμογής.
Μπαμ από μακριά
Είναι εύκολο για κάποιον που διαθέτει μικρή εμπειρία να καταλάβει, ποιος κυνηγός έχει προσαρμόσει το όπλο στα μέτρα του και ποιος έχει προσαρμοστεί πάνω σε ένα όπλο.
Συνήθως οι κυνηγοί που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία, παίρνουν αφύσικες στάσεις σώματος κατά τη διαδικασία επώμισης ή τοποθετούν αρκετά “παράξενα” το όπλο στο ώμο τους. Αυτοί είναι οι τρόποι που έχουν αναγκαστεί να υιοθετήσουν για να ευθυγραμμίσουν την κάννη με το θήραμα.
Είναι οι κυνηγοί που όταν αναλύουν τον τρόπο που σημαδεύουν αναφέρουν, ότι πρέπει το θήραμα να “κάτσει” πάνω στη ρίγα ή να το σκεπάσουν με την κάννη κ.λπ. Είναι εκείνοι που μετά από μία αποτυχημένη βολή θα αρχίσουν να τα βάζουν με αυτούς που βγάζουν τα φυσίγγια, τα όπλα, τα τσοκ, τα ρούχα που φορούν και οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους.
Αν τύχει ποτέ να ακολουθήσουν τη σωστή διαδικασία προσαρμογής που τους ταιριάζει, θ’ απορρίψουν το όπλο με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς έχουν πλέον προσαρμοστεί με λάθη πάνω σε λάθος κοντάκι. Η συνήθεια είναι δεύτερη φύση. Αντίθετα στους κυνηγούς που έχουν ακολουθήσει τη σωστή διαδικασία θα δείτε άνετη επώμιση με σωστό “κλείδωμα” του όπλου στον ώμο και γρήγορη βολή. Είναι οι κυνηγοί που αφού επωμίσουν ένα όπλο θα σας πουν αν τους ταιριάζει ή όχι.
Και δεν θα μείνουν σε αυτό, αλλά είναι σε θέση ν’ αναλύσουν τους λόγους για την απάντηση που θα δώσουν, μιλώντας, για παράδειγμα, για ένα μακρύ κοντάκι ή για κλίσεις που είναι πιο μεγάλες από εκείνες που θα τους βόλευαν, κ.λπ.
Ξέρουν τα λάθη τους…
Σε μία αποτυχημένη βολή, οι συγκεκριμένοι κυνηγοί θα σας αναλύσουν τι έφταιγε και κατά κανόνα θα ακούσετε ότι τα αίτια της αποτυχίας οφείλονται σε κάποιο δικό τους λάθος (“έμεινα πίσω”, “δεν επώμισα καλά”, κ.ά.).
Είναι οι κυνηγοί που κάνουν τη διαφορά. Είναι αυτοί που όταν τους συναντάς στο κυνήγι λες από μέσα σου “κάτσε να φύγω πίσω από αυτόν γιατί δεν θα αφήσει πουλί να περάσει για να του ρίξω”.
Εκτός τις δύο αυτές βασικές κατηγορίες υπάρχει και άλλη μία ακόμη: Οι τυχεροί.
Αν τους ρωτήσετε θα σας πουν ότι έχουν… γεννηθεί σκοπευτές. Είναι οι κυνηγοί που αγοράζοντας ένα όπλο είναι σαν να έχουν πιάσει το τζόκερ.
Χωρίς να το ξέρουν ή να έχουν κάνει κάτι για αυτό, το όπλο απλά τυχαίνει να είναι στα μέτρα τους. Μπορεί να είναι λίγοι, ωστόσο υπάρχουν.
Συνήθως όλα αυτά που τους λένε για προσαρμογές και κοντάκια τα ακούνε… βερεσέ και τα σχολιάζουν μάλλον ειρωνικά, γιατί έχουν την εντύπωση ότι γεννήθηκαν με κάποιο… θεϊκό χάρισμα.
Δυστυχώς για αυτούς η αλήθεια είναι πικρή και την αντιλαμβάνονται μόλις αλλάξουν ή πιάσουν κάποιο άλλο όπλο στα χέρια τους, που έχει διαφορετικές κλίσεις από το δικό τους.
Ο ρόλος του δασκάλου
Με αυτά που γράφω και έτσι όπως τα γράφω, το άρθρο θα έπρεπε να είναι ευγενική χορηγία των δασκάλων σκοποβολής. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι σκοπός μου να προωθήσω τη δουλειά τους, την οποία σέβομαι και τιμώ. Προσωπικά, λοιπόν, πιστεύω ότι ο καλύτερος και οικονομικότερος τρόπος για να μάθει σωστά ο κυνηγός-σκοπευτής τα της σκοποβολής και να μην παιδεύεται, είναι να ξεκινήσει την καριέρα του καθοδηγούμενος από κάποιο δάσκαλο σκοποβολής τουλάχιστον στα βασικά. Ο άλλος τρόπος χρειάζεται περισσότερο χρόνο και ίσως μεγαλύτερα έξοδα και την προϋπόθεση ότι ο νέος κυνηγός – σκοπευτής θα ακολουθήσει τα σωστά βήματα. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος που έχει ξεκινήσει λάθος να διορθώσει τα λάθη του στην πορεία. Θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια.
